Շուշան Օհանյան

42-ամյա Աշխեն Մկրտչյանն իր որդու` Էրիկի հետ, ապրում է Ագարակ քաղաքում` հայրական տանը: Աշխենի ծանր հիվանդության, դժվարին կացության մասին լսել էինք ամիսներ առաջ` Ագարակի մեր գործընկերներից: Որոշեցինք հանդիպել: Ու նրանք մեզ սիրով հյուրընկալեցին, հյուրասիրեցին քաղցրահամ մրգերով: Ու ծավալվեց զրույցը...

Աշխենի հիվանդության սկզբնական ախտորոշումը` լյարդի ցիրոզ, տրվեց Նորքի ինֆեկցիոն հիվանդանոցում: Հիմա նրա մոտ ասցիտ է` որովայնի խոռոչում ազատ հեղուկի կուտակում: Այսինքն` վիճակը օր-օրի բարդանում է: Աշխենը պարբարեբար բուժում է ստացել մայրաքաղաքի տարբեր հիվանդանոցներում: Բայց հիմա...

«Արդեն յոթ ամիս է, ինչ չեմ կարողանում Երևան գնալ, բուժումս շարունակել, ֆինանսական ծանր վիճակում ենք: Ամեն գնալ-գալու համար մոտ 150 հազար դրամ գումար է պետք: Հիմնականում պարտքով եմ վերցնում, բայց հիմա դա էլ չի ստացվում»,- ասում է Աշխենը:

Աշխենն իրեն ֆինանսապես սատարելու հարցով շատերին է դիմել: Շատ քիչ մարդիկ են արձագանքել. նա նշեց ԱԺ պատգամավոր Վահե Հակոբյանի, և նրա հոր` Քաջարանի պղնձամոլիբդենային կոմբինատի տնօրեն Մաքսիմ Հակոբյանի անունները:

«Իհարկե, այդ գումարներով լուրջ բուժումների մասին խոսելն ավելորդ է, բայց գոնե կարողանում եմ հոգալ դեղերի խնդիրը, ինչը շատ կարևոր է: Այն դեղերը, որոնք օգտագործել եմ ու... պիտի շարունակեի օգտագործել, շատ թանկ արժեն»:

Հիվանդության սկզբնական փուլում Աշխենին տրվել էր հաշմանդամության 3-րդ կարգ, բայց հետո, երբ հիվանդությունը սկսեց բարդանալ ու ախտորոշվեց ասցիտ, տրվեց 2-րդ կարգ: Բայց անգամ այս պարագայում նա չի կարողանում անվճար դեղորայք ձեռք բերել:

«Ասում են, որ ես ինքս պիտի հոգամ այդ խնդիրը, իրենք հնարավորություն չունեն»,-պատմում է Աշխենը:

Աշխենի հավատը, հույսը, ուրախությունը Էրիկն է: Էրիկը ընդամենն ինը տարեկան է, բայց, ցավոք, ճակատագրի բերումով երեխայի օրը սկսվում և ավարտվում է մայրիկի համար բուժման տարբերակներ փնտրելով: Նա անընդհատ փորձում է համացանցի օգնությամբ գտնել նոր բժիշկների, որոնք կարող են օգնել մայրիկին:

«Ես մտնում եմ համացանց, գտնում եմ հիվանդանոցներ, բժիշկներ... Հետո մամաս ընտրում է...»,-իր կատարած գործի կարևորության բարձր գիտակցմամբ պատմում է Էրիկը: Տղան ամբողջովին ապրում է մոր հիվանությամբ, տեղյակ է ամեն ինչից, անգիր հիշում է այն բոլոր հիանդանոցները, որոնցում մայրը եղել է, հիշում է բժիշկներին, դեղերի անվանումները...

Բայց ակամա հասունացած Էրիկը իր հասակակիցների պես էլի Ձմեռ պապից ակնկալիք ունի. «Ձմեռ պապիկին կխնդրեմ, որ ձեռքս լավանա (նրա ձեռքի կոտրվածքը բժիշների սխալի պատճառով ցավալիորեն զգացնել է տալիս. երեխան չի կարողանում ազատ շարժել ձեռքը) ու մամայի հիմանդությունը բուժվի»:

Տա՛ Աստված, Էրի՛կ ջան, որ հայտնվեն Ձմեռ պապիկներ...

Հ.Գ. Փորձում եմ, բայց չեմ կարողանում մոռանալ այն պահը, երբ հրաժեշտից առաջ, մեր`                 «Գորիսի մամուլի ակումբի» նախագահ տիկին Սուսաննայի նվիրած նոթատետրի հենց առաջին էջում Էրիկը փութով գրեց. «Լյարդի ցիրոզ»...

Նա գրեց իր մանկության ցավի մասին...