HY RU EN
Asset 3

Բեռնվում է ...

Էջի վերջ Այլ էջեր չկան բեռնելու համար

Որոնման արդյունքում ոչինչ չի գտնվել

Երանուհի Սողոյան

Պետիկ Դավուդյան. «Ես Գյումրին շատ կնմանեցնեմ Հալեպին. այստեղ ջերմություն կա»

Խոհարարի հմուտ ձեռքերը խմորի շերտի վրա արագ ու վարժ շարժումով տարածում են 12 համեմունքից ու բուսայուղից կազմված խառնուրդը, վրան ավելացնում քերած պանիրն ու սիրիական խոհանոցին բնորոշ ուտեստներից հերթականն «ուղեւորվում է» տաք ջեռոց: «Զախտար»՝ այսպես է կոչվում «կանաչ կախարդությունը»՝ ծածկված պանրի սպիտակ շերտով: Ընդամենը մի քանի րոպե ու ջեռոցից դուրս է բերվում արեւլյան խոհանոցին բնորոշ համեմունքային բույրով հագեցած ուտելիքը: Երիտասարդ խոհարարը գոհ ժպտում է:

29-ամյա Պետիկ Դավուդյանը Հալեպից Երեւան է եկել 2012թ-ի հոկտեմբերին՝ ընկերների հետ: Երեք տարուց մի փոքր ավելի աշխատել է մայրաքաղաքում, այնուհետեւ տեղափոխվել Գյումրի:

Պետիկ Դավուդյանը

«Պատերազմը նոր սկսած ժամանակներն էր, որ ընկերներիս հետ եկանք հայրենիք,- պատմում է Պետիկը,- նախքան գալը մեզնից առաջ Հայաստան ապրած հալեպցիներին կհարցնեինք, թե նման գործ որ բացենք (նկատի ունի սիրիական խոհանոցին բնորոշ ուտեստների պատրաստումը-հեղ.), կաշխատի՞: Ասում էին չէ՛, էնտեղ մենակ քյաբաբ է, խորոված ու շաուրմա: Բայց ամեն դեպքում որոշեցինք գալ: Երբ եկա, 25 տարեկան էի ու առաջին դեպքն էր, որ այդքան երկար ժամանակով պիտի լքեի ծնողներիս: Ամենաշատ բացակայությունը, որ եղել է տնից՝ 10 օր էր, որ ճամբար էինք գնում»:

Հալեպում Պետիկի ընտանիքը արագ սննդի կետ ուներ, որ հիմնել էր հայրը 25 տարի առաջ: Դավուդյաններին պատկանող խորտկարանը կոչվում էր «Պետիկ»: «Հայրս իմ անունով էր կոչել ու շատ մարդիկ, որ գալիս էին մեր մոտ, հորս Պետիկ կկանչեին, բայց իր անունը Րաֆֆի է, չգիտեին, որ տղայի անունը դրած է:-Պետիկը ծիծաղում է,- Մենք լավ անուն, ճանաչում ունեինք Հալեպին մեջ, բայց պատերազմը շատ բան փոխեց»: Խոստովանում է՝ Հալեպում եղած ժամանակ երբեք խոհանոց մտած, որեւէ ուտեստ պատարաստած չկար: Խորտկարանում եղած ժամանակ հիմնականում դրամարկղի մոտ է կանգնել՝ փոխարինելով հորը:

«Ամեն բան սովորեցի հոս՝ Երեւանին մեջ աշխատելիս,- ասում է Պետիկը,- երեք տարի սիրիահայի մոտ եմ աշխատել, որ քաղաքի կենտրոնում սննդի օբյեկտ ուներ: Հետո որոշեցի ինքս առանձին իմ բիստրոն ունենամ, բայց ափսոս երկար չկարողացա աշխատացնել՝ փողս չբավեց: Դրանից հետո առաջարկ եղավ Գյումրի գալու ու նորաբաց արեւելյան խոհանոցին մեջ աշխատելու»:

Անցած տարի նոյեմբերի 8-ից Գյումրու Վազգեն Սարգսյան փողոցում գործող փոքրիկ խորտկարանը բավական հնչեղ անվանում ունի՝ «Իմպերիալ»: Պետիկն ասում է՝ որոշել են քաղաքում արեւելյան խոհանոցի կայսրության հիմքը դնել: Սրճարանի տարածքը փոքր է՝ ընդամենը երեք սեղան է դրված: Պետիկն ասում է՝ խորհրդակցել են սեփականատիրոջ հետ եւ որոշել բացառել ալկոհոլային խմիչքների, անգամ թեյի եւ սուրճի վաճառքը:

«Մեր նպատակն էն է, որ եկողը սնվի, ոչ թե մեկ գավաթ սուրճը վերցնի եւ ժամերով նստի:-Պետիկը ժպտում է,- Ալկոհոլ նույնպես չենք վաճառում, որ կանայք էլ կարողանան գալ, նստել, եթե ուզեն, ու վատ չզգան, որ հարեւան սեղանին նստածները խմում են: Մի քանի ամիս է, որ գործում ենք, բայց շատ պատվերներ ունենք, հիմնականում առաքում ենք»:

Պետիկը Գյումրին շատ է հավանել, ասում է՝ նման է Հալեպին: «Բոլոր մեծ քաղաքներն իրարու նման են՝ լինի Երեւան, թե Դամասկոս, փոքրերն էլ իրար են նման: Ես Գյումրին շատ կնմանեցնեմ Հալեպին. այստեղ ջերմություն կա,- նկատում է զրուցակիցս,- մարդիկ շատոնց իրար կճանչնան: Գյումրի հեշտ է անուն հանելը՝ լավ կամ վատ: Պիտի աշխատիս, որ քեզի լավ կողմով ճանչնան»: Շատ է հավանում գյումրվա խոհանոցը, զարմացած է, որ գյումրեցի տանտիկինները՝ երիտասարդ թե տարեց, շատ համեղ պատրաստում են:

«Եթե բաղդատեմ Գյումրին, ապա շատ լավ խոհանոց ունեն ու կարծում եմ, որ շատ բաղադրատոմսեր անցյալ դարում հոս եկած հայրենադարձներից վերցրած ու պահպանած են: Որտեղ որ Գյումրիում առիթ եմ ունեցել հյուրընկալվելու ու համտեսելու, մնացել եմ զարմացած՝ շատ համեղ կպատրաստեն»,- գյումրեցի կանանց գովում է Պետիկ Դավուդյանն ու առանձնացնում հայրաքաղաքում ընդունված մի քանի ուտելիքներ, որոնք շատ հավանել է՝ քյալլա, խաշ:

Պետիկն իր օգնականների՝ Արթուրի եւ Արմանի հետ

«Խաշն առաջին անգամ Գյումրու մեջ կերած եմ: Երեւանում երեք տարի ապրեցի, բայց խաշն առաջին անգամ այստեղ փորձեցի,- ասում է Պետիկը,- քյալլան էլ շատ համով է: Հալեպում էլ քյալլա կսարքեն, բայց ոչխարի գլխով: Սուրիայում տավարի միս չեն ուտե, դրա համար էլ խաշ կամ կովի քյալլա կերած չկայի»: Պետիկի համոզմամբ` ոչխարի գլխից պատրաստված ճաշատեսակը արեւելյան խոհանոցին է բնորոշ, իսկ կովինը՝ արեւմտյան:

«Կկարծեմ, որ կովի քյալլա ուտելն արեւմուտքից եկած է,- կարծիք է հայտնում զրուցակիցս,-Նապոլեոն Բոնապարտի կերակուրը կհամարվի: Մի պատմություն կա, որ Բոնապարտին բռնելուց հետո կուզեն սպանել, բայց կերակուրի միջոցով: Կառաջարկեն մեկ տեսակ կերակուր ընտրե, որ ամեն օր պիտի ուտե: Բոնապարտը կըսե՝ ինձի կովի գլուխ բերեք: Կըսեն, թե կովի գլխի վրա 7 տարբեր համեր կան ու Բոնապարտն ամեն օր մեկ բան է ճաշակել»:

Պետիկն ամուսնացած չէ: Ասում է, որ սիրիահայերը սովորաբար ամուսնանում են արհեստ, աշխատանք ու փող ունենալուց հետո: «Կզարմանամ, երբ հոս կտեսնեմ, թե ինչպես կամուսնանան ու էլի ծնողները կխնամեն իրենց: Եթե աշխատանք չունիս, ինչպես պիտի ընտանիքը պահե՞ս,- հարցնում է տեղի սովորույթներից զարմացած Պետիկը,-Սուրիայում այդպես չէ՝ պիտի կայացած լինես, որ ամուսնանաս: Մեր մոտ կանայք հիմնականում չեն աշխատի ու տան տղամարդը պիտի հոգ տանի բոլորին»:

Պետիկն առայժմ ընտրյալ չունի, ասում է՝ դեռ պիտի կայանամ: Գյումրիում բնակարան է վարձել եւ սպասում է ծնողներին, ովքեր դեռ Հալեպում են, սակայն ճամպրուկներն են հավաքում Հայաստան գալու համար: «Համոզված եմ, վստահ եմ, որ Հայաստանում եմ ապրելու եւ ընտանիքս էլ այստեղ եմ կազմելու»,- ասում է Պետիկը:

Մեկնաբանել

Լատինատառ հայերենով գրված մեկնաբանությունները չեն հրապարակվի խմբագրության կողմից։
Եթե գտել եք վրիպակ, ապա այն կարող եք ուղարկել մեզ՝ ընտրելով վրիպակը և սեղմելով CTRL+Enter