HY RU EN
Asset 3

Բեռնվում է ...

Էջի վերջ Այլ էջեր չկան բեռնելու համար

Որոնման արդյունքում ոչինչ չի գտնվել

Հեսսեի երկու վեպերը հայերեն են հրատարակվել

«Քյուրքչյան» հրատարակչության նախաձեռնությամբ լույս են տեսել գերմանացի բանաստեղծ, արձակագիր, Նոբելյան մրցանակի դափնեկիր Հերման Հեսսեի «Սիդհարթա» և «Դեմիան» գրքերի հայերեն թարգմանությունները: Թարգմանիչը բանաստեղծ, գրականագետ, էսսեիստ Աշոտ Ալեքսանյանն է: Նա թարգմանել է գերմանացի, ավստրիացի, ֆրանսիացի մի շարք հեղինակների գործեր (Շիլլեր, Մյորիկե, Բրոխ, Վերֆել, Հյուգո, Ռեմբո, Բոդլեր, Քամյու, Կոկտո և ուրիշներ):

«Քյուրքչյան» հրատարակչությունը ներկայացնող Սոնա Քյուրքչյանը նշում է, որ «Սիդհարթան» և «Դեմիանը» Հեսսեի ամենահայտնի ստեղծագործություններից են: «Սիդհարթայի» հայերեն թարգմանությունը, ըստ Սոնայի, Աշոտ Ալեքսանյանն արել էր տարիներ առաջ, սակայն գիրքը հատվածաբար էր տպագրվել գրական ամսագրերում, կար նաև համացանցային տարբերակը: Ըստ հրատարակչի՝ գրքերը հրատարակելու ազդակներից մեկը դրանց ամբողջական տպագիր տարբերակներն ունենալն էր: Բացի դրանից՝ երկու վեպերում էլ անձի փնտրտուքն է, որ այսօր դարձյալ արդիական է:

Աշոտ Ալեքսանյանն ասում է, որ գրքերը հրատարակելուց առաջ «Քյուրքչյան» հրատարակչության հետ քննարկել են հեղինակի ընտրությունը, ընթերցողի հավանական արձագանքը: Ավելացնում է, որ Հեսսեի գրքերը վերջերս հայերեն թարգամանում է նաև իր լավ ընկեր Արա Առաքելյանը:

Հեսսեն Ա. Ալեքսանյանի երկու ամենասիրելի հեղինակներից է, բայց չի ասում, թե ով է երկրորդը: Ալեքսանյանը թարգմանական գործունեությունն սկսել է հենց Հեսսեյով, երբ 1990 թ. Խորհրդային Միությունը դեռևս չէր փլուզվել, բայց երկիրն արդեն խարխլված էր տնտեսապես, ֆիզիկապես, գաղափարապես:

Երկու գրքերն էլ, ըստ նրա, Հեսսեի մարգարեություններն են, մարդու անձնական և անանձնական էությունների խառնուրդը, թե մարդն ինչից է հունցված, ինչ դրդումներ, դրդապատճառներ են կապում այս կյանքին:

«Հեսսեն «Սիդհարթան» համարում էր իր ամենահզոր, ամենասիրելի գիրքը»,- նշում է թարգմանիչը: 1923թ-ին այն լույս է տեսել երեք այլ ստեղծագործությունների հետ՝ «Դենզոնի վերջին ամառը», Քլամյը և Վագները» և «Մանյան հոգւն»: Հեսսեն այն համարում է քառամիասնություն, և կարծում էր, որ այդ 4 գրքերով ամեն բան ասել է:

««Սիդհարթան» կարդալիս մարդկանց թվում է, թե այնտեղ հինդուիզմի գաղափարախոսությունն է, բայց սա համադրություն է, այստեղ առանձին ներկայացված է Լաո Ցզիի փիլիսոփայությունը, բրահմանիզմն է որպես առանձին երևույթ»,- ասում է Աշոտ Ալեքսանյանն ու հավելում, որ թարգմանությունների մեջ հենց տերմինաբանական դժվարություններ կային, քանի որ գրքերում ներկայացվածները տարբեր ուսումունքներ են:

Թագմանիչը նշում է, որ Հեսսեն «Սիհհարթան» սկսել է գրել 1919 թ., երբ Առաջին համաշխարհային պատերազմի ավարտին Եվրոպայի ժողովուրդներն ականտես եղան արհավիրքների, ինչը շրջադարձային եղավ Հեսսեի համար: «Սիդհարթան» գրելիս հեղինակը հանկարծ ընդհատել է այն ու սկսեց գրել մեկ այլ ստեղծագործություն՝ «Քլինգզորի վերջին ամառը»:

Երկրորդ վեպով՝ «Դեմիանով», ինչպես Ա. Ալեքսանյանն է նշում, սկսվել է Հեսսեի հոգու հեղափոխությունը: Գաղափարը հղացել է Առաջին համաշխարհային պատերազմից հետո, երբ բոլորն ասում էին, թե պատերազմն ավարտվել է, ամեն բան տեղն է ընկնելու, սակայն իրականում այդպես չէր: Ըստ այդմ՝ եթե մարդը խաղաղասիրական գաղափարների մասին է խոսում, դա դեռ չի նշանակում, որ պիտի հանգի դրանց:

Մեկնաբանել

Լատինատառ հայերենով գրված մեկնաբանությունները չեն հրապարակվի խմբագրության կողմից։
Եթե գտել եք վրիպակ, ապա այն կարող եք ուղարկել մեզ՝ ընտրելով վրիպակը և սեղմելով CTRL+Enter