HY RU EN
Asset 3

Բեռնվում է ...

Էջի վերջ Այլ էջեր չկան բեռնելու համար

Որոնման արդյունքում ոչինչ չի գտնվել

Լենա Նազարյան

«Մտածում էինք, որ հայրենիքում ավելի լավ կլինի»

ՀՀ Արտաքին գործերի նախարարության տվյալներով' Լիբանանում սկսված պատերազմի արդյունքում այս ամառվա ընթացքում Լիբանանի 774 քաղաքացի ժամանել է Հայաստան' ապաստան գտնելու նպատակով: Նրանց մեծ մասն ազգությամբ հայ է: Եկածների որոշ մասն արդեն վերադարձել է Լիբանան, մյուսները դեռեւս անորոշության մեջ են:

«Դեռ չեմ որոշել, թե ի՞նչ պետք է անեմ: Լիբանանում ոսկերիչ եմ աշխատել, բայց հիմա այնտեղ անգործություն է: Պատերազմն ամեն ինչ տակնուվրա արեց»,- պատմում է լիբանանահայ Աբրահամ Չափարյանը: Չափարյանների ընտանիքը Հայաստան է եկել օգօստոսի 3-ին: ՀՀ Միգրացիոն գործակալությունը նրանց տվել է ժամանակավոր կացության իրավունք եւ ապաստան' երեք ամիս ժամկետով: Հիմա Աբրահամը, նրա կինը եւ երկու փոքրիկ երեխաները (5 տարեկան եւ 9 ամսեկան) ապրում են Մասիվի հանրակացարանի առաջին մասնաշենքի սենյակներից մեկում:

«Լիբանանում ողնաշարս բուժելու նպատակով դիմել էի բժիշկի, բայց հաջորդ առավորտյան սկսվում է պատերազմը, եւ ինձ դուրս են գրում հիվանդանոցից, որպեսզի վիրավորների համար տեղ ազատվի: Փոքր տղաս սրտի արատ ունի, սարսափելի վախենում էր այդ ձայներից: Ստիպված' հապճեպ հավաքեցինք ինչ կարող էինք տանել եւ Հալեպով եկանք Հայաստան»,- պատմում է Աբրահամը:

Հայաստանում Աբրահամը որեւէ բժշկական օգնություն չի ստացել: Միգրացիոն գործակալությունում նրան խորհուրդ են տվել դիմել «Կարմիր Խաչ»' օգնություն ստանալու համար:

Նույն անորոշ վիճակում են նաեւ Չափարյանների հարեւանները' Լիբանանից եկած Գույումջյանների ընտանիքը, որը տասնհինգ տարի ապրել է Լիբանանում:

«Կուզեի այստեղ մնալ, բայց դրա համար աշխատանք է պետք գտնել: Մասնագիտությամբ հաշվապահ եմ, բայց երկար տարիներ չեմ աշխատել, հիմա այդ հաշվարկային մեխանիզմներն այնքան են փոխվել, որ վստահ չեմ, թե կկարողանամ աշխատել»,- ասում է Անահիտ Գույումջյանը:

Լիբանանում Անահիտի ամուսինը քարի մշակմամբ էր զբաղվում, տուն եւ մեքենա ունեին, հիմա միակ մտավախությունն այն է, որ Լիբանանի տունը կբնակեցնեն փախստականներն ու գաղթականները, հետո չեն կարողանա այնտեղից հանել նրանց:

«Հիմա չենք կարողանում կողմնորոշվել, թե ի՞նչ անել: Խնայողությունները վերջանում են, աշխատանք չենք կարողանում գտնել»:

Լիբանանահայերին հատկացված կացարանը բաղկացած է մեկ սենյակից, որը ծառայում է որպես հյուրասենյակ, ննջարան եւ ճամպրուկների պահեստ: Խոհանոցը, լողասենյակը եւ զուգարանը ընդհանուր է: Նրանց տրվում է միանվագ նպաստ' տասներեք հազար դրամ ամսեկան, անկախ ընտանիքի անդամների քանակից:

Այն հարցին, թե ինչու՞ են Հայաստան եկել, այլ ոչ թե մեկ ուրիշ երկիր, ասացին. «Մտածում էինք, որ հայրենիքում ավելի լավ կլինի»:

ՀՀ Միգրացիոն գործակալության տվյալներով' իսրայելա-լիբանանյան հակամարտության ժամանակ Հայաստան ժամանածներից միայն 300-ն է դիմել ժամանակավոր կացության կարգավիճակ ստանալու համար' 51 իսրայելցի, 250 լիբանանցի (230-ը' հայ, 15-ը' արաբ կամ ասորի): Հայտնի չէ, թե նրանց որ մասն է արդեն հեռացել, որովհետեւ շատ դեպքերում նրանք իրենց մեկնելու մասին չեն տեղեկացնում:

«Իրենց պատմելով' այդ պահին ճանապարհը բաց էր միայն Հայաստան: Բոլորը հույս ունեն, որ այս ամենը շուտով կվերջանա, եւ նրանք կվերադառնան իրենց երկիր: Իհարկե, դա ցանկալի կլինի, որովհետեւ այստեղ ոչ բոլորն են համակերպվում: Բնիկ լիբանանցիների համար այստեղ ամեն ինչ խորթ է, իսկ հայերն արդեն սովորել են այնտեղի կյանքին եւ, չենք զարմանում, որ ուզում են վերադառնալ»,- ասում է Միգրացիոն գործակալության ապաստան հայցողների բաժնի պետի տեղակալ Ռուզաննա Պետրոսյանը:

Լիբանանահայ Անահիտ Գույումջյանն ասում է, որ ուրիշ ճանապարհ չունեին, բացի Հայաստան գալուց: Հիմնական ճանապարհները փակ են եղել: ԱՄՆ, Կանադա եւ եվրոպական երկրներ գնալու հնարավորություն են ունեցել միայն բնիկ լիբանանցիները:

«Չգիտես ինչու այդ մարդիկ Հայաստանը դիտում են որպես տարանցիկ երկիր: Նույնիսկ մեկ լիբանանցի կար, որ հատուկ եկել էր այստեղ, որպեսզի հետո Հոլանդիա գնա: Ասում են, որ իրենց երկրից դա ավելի թանկ է եւ դժվար: Բայց չգիտեմ, թե ինչու՞ են որոշել, թե այստեղից ավելի հեշտ է կամ էժան»,- ասում է Ռուզաննա Պետրոսյանը:

Եկածների մեծ մասը բնակվում է բարեկամի կամ ընկերոջ տանը, մի մասը բնակարան է վարձել, իսկ երեք ընտանիք ապրում է հանրակացարանում: Տիկին Պետրոսյանի խոսքերով' նրանք կարող են ընդմիշտ մնալ: «Եթե որոշեն մնալ, ապա պիտի նկատի ունենան, որ այդ կացարանը տրված է երեք ամիս ժամկետով, եւ նրանք պետք է այդ ընթացքում կարողանան բնակարան գտնել»:

Մարդու կյանքին վտանգ սպառնացող երկրից ժամանածներին ժամանակավոր ապաստանի իրավունք տրվում է մեկ տարի ժամկետով: Եթե տվյալ երկրում զինված հակամարտությունները դեռ շարունակվում են, ապա այդ ժամկետը երկարաձգվում է: Բայց, անկախ բոլոր հանգամանքներից, կացարան տրվում է միայն երեք ամսով: Համաձայն ընթացակարգի' սկզբում յուրաքանչյուր ապաստան հայցողի տրվում է ժամանակավոր վկայական, որն ուժի մեջ է երեք ամիս: Եթե տվյալ մարդու հայրենիքում իր կյանքին դեռեւս վտանգ է սպառնում, նա կարող է երկարացնել վկայականի ժամկետը մինչեւ մեկ տարի:

Կա նաեւ հատուկ կացության կարգավիճակ, որի ժամկետը տասը տարի է: Այն տրվում է հայ ազգի օտարերկրյա քաղաքացիներին, եթե նրանք Հայաստանում երկար մնալու ցանկություն ունեն: Նրանց տրվում է անձնագիր հատուկ կարգավիճակի նշումով: Այս փաստաթղթի գրանցումն արժե երեք հարյուր ԱՄՆ դոլար:

Միգրացիոն գործակալության տվյալներով' վերջին տասը տարիների ընթացքում Հայաստանում ապաստան ստանալու խնդրանքով դիմած մարդկանց թիվն անհամեմատ շատացել է: Առաջին զանգվածային հոսքը սկսվեց Իրաքի պատերազմի ժամանակաշրջանում: 2000-2006թթ. ընթացքում Հայաստան է եկել 399 Իրաքի քաղաքացի, որոնց մեծ մասը, դարձյալ, հայեր էին:

Մեկնաբանել

Լատինատառ հայերենով գրված մեկնաբանությունները չեն հրապարակվի խմբագրության կողմից։
Եթե գտել եք վրիպակ, ապա այն կարող եք ուղարկել մեզ՝ ընտրելով վրիպակը և սեղմելով CTRL+Enter