HY RU EN
Asset 3

Բեռնվում է ...

Էջի վերջ Այլ էջեր չկան բեռնելու համար

Որոնման արդյունքում ոչինչ չի գտնվել

Լիլիթ Պիպոյան. «Երգից չպետք է թանգարանային նմուշի հոտ գա»

Լիլիթ Պիպոյանն այսօրվա մեր երգարվեստի ամենաինքնատիպ կատարողներից է: Ինքնատիպ են ոչ միայն նրա երգերն ու կատարումները, այլեւ տեսաերիզները եւ ողջ այն հումքը, որից ստեղծվում է նրա երգարվեստը:

Լիլիթ Պիպոյան արվեստագետի այցեքարտը . մասնագիտությամբ ճարտարապետ է, հիմնական մասնագիտությանը զուգահեռ երաժշտական կրթությունը ստացել է Ռոմանոս Մելիքյանի անվան երաժշտական վարժարանում: Երգում է արդեն մոտ 20 տարի, սակայն իր բառերով' «արտադրանք» սկսել է տալ միայն վերջին 8 տարիներին: Թողարկել է երկու խմբակային ալբոմ, որոնցից մեկը' Ռուբեն Հախվերդյանի հետ, եւ երկու սոլո ալբոմներ' «Լիալուսին» եւ «Քաղաքի մեկ օրը»: 1999-ին նկարահանվել է նրա առաջին տեսաերիզը, 2004-ին' եւս երկու տեսաերիզներ:

Նոյեմբերի 4-ին Արամ Խաչատրյանի անվան համերգասրահում կկայանա նրա նոր համերգային ծրագիրն ու նոր' «Կապույտ մանուշակ» տեսաերիզի շնորհանդեսը:

- Լիլիթ, երբ առաջին անգամ ձեզ լսեցի, ակամա զուգահեռ անցավ Ժաննա Բիչեւսկայայի հետ, այսօր ես չէի զլանա նաեւ ձեզ համեմատել Սեզարա Էվորայի հետ: Ձեզ էլ է բնորոշ ջինջ, «չպոպուլիզացված», ոչ ստանդարտ մատուցումը:

- Սեզարիա Էվորայի հետ զուգահեռին այնքանով եմ համաձայն, որ նրա ձայնային տեմբրում մեծ կարեկցանք, գութ կա, շատ զգացմուքային է նրա վոկալը, իսկ ահա Բիչեւսկայայի երգարվեստը, ըստ իս, ուղղակի հաշտեցման, ադապտացիայի մի ձեւ է' վերցնել հինը եւ դա նոր ոճով մատուցել, ինչում ես արհեստական ինչ-որ բան եմ զգում: Ռուս երգչուհիներից ինձ համար առավել հոգեհարազատ է ժամանակակից կատարող Իննա Ժելաննայան, որնը այնքան էլ հանրահայտ չէ Ռուսաստանում, սակայն իր հայրենիքից դուրս' ողջ աշխարհում մեծ ճանաչում ունի ու նաեւ բարձր վարկանիշ: Իսկ ընդհանուր առմամբ, իմ սիրելի երգչուհին միշտ եղել ու մնում է æոնի Միթչելը, որի վոկալը մեծ հետք է թողել իմ վրա:

- Իսկ ինչպե՞ս կբնութագրեիք ձեր վոկալը, երաժշտական ո՞ր ոճն է ձեզ առավել հոգեհարազատ:

- Դեմ եմ այն ամենին, ինչից թանգարանային նմուշի հոտ է գալիս, լինի դա դասականը, թե' ազգագրականը: Ըստ իս' ամենակարեւոր պայմանն այն է, որ երգը մատուցվի շատ լավ հղկված վիճակում եւ պարզ, առանց արհեստական, ստերեոտիպային որեւէ նշույլի:

- Դու՞ք եք ձեր բոլոր երգերի հեղինակը:

- Ոչ: Հեղինակային միայն իմ երգերի որոշ մասն է, մնացած բոլոր երգերը ուղղակի իմ կողմից մշակվում են, սակայն դրանք անպայման պետք է նախկինում երբեք կատարված չլինեն: Այսպիսով' դժվար չէ կռահել, որ արխիվային աշխատանքս էլ մեծ ծավալների է հասնում' անվերջ փնտրել ու փորփրել հիմնականում հին, մոռացված կամ կիսամոռացված, չկատարված երաժշտական ստեղծագործություններ:

- Լիլիթ Պիպոյան արվեստագետն իր ձեւով, իր մատուցելիքով բավական ինքնատիպ է: Ըստ ձեզ' այդ ինքնատիպությունն ավելի շատ խոչընդոտու՞մ է, թե՞ նպաստում այսօրվա շոու բիզնեսի շուկայում հաստատվելուն, պահանջված լինելուն:

- Տարիներ շարունակ իմ կերպի մեջ մնալուց հետո վերջապես որոշեցի, այսպես ասենք' «ինձ առաջարկել»: Դիմեցի մի հայտնի գործակալության, թե' «ահա եւ ես, ինձանով զբաղվեք, փող դրեք իմ երաժշտության մեջ: Դա մի բառով ասում են «ռասկրուտկա» անել: Ինձ շատ հստակ պատասխանեցին, որ ես իրենց համար առանձնապես հետաքրքիր չեմ, քանի որ դահլիճ կամ մարզադաշտ լցնել չեմ կարող, մի խոսքով' եկամտաբեր չեմ: Այսօր համերգ կազմակերպելը ահռելի փողեր են, ստացվում է, որ իմ հետ «ռիսկի գործոնը» մեծ է:

- Միգուցե «սխալ դուռ» էիք բացել:

- Վստահաբար ոչ, քանի որ այդ գործակալությունը, էթիկայի նորմերից ելնելով նրա անունը չեմ տա, այսօր մեր շոու բիզնեսի առաջնային «դերակատարներից» ու նաեւ եղանակ ստեղծողներից է:

- Լավ, հետաքրքիր է իմանալ, թե այսօրվա շուկայական բարդ հարաբերությունների պայմաններում ինչպես է ձեւավորվում Լիլիթ Պիպոյանի շփումն իր արդեն ձեւավորված լսարանի հետ:

- Այսօր, իրոք, արտադրանք տալը ահռելի բարդությունների հետ է կապված: Առավել եւս, երբ չունես իմպրեսարիո, եւ բոլոր կազմակերպչական, վազվզուքային գործերը քո վրա են: Երկրորդ բարդությունը պայմանավորված է այն հանգամանքով, որ այսօր անհնար է երգի հանրահայտ լինելը, եթե չկա տեսաերիզը, իսկ վերջինս բավական «թանկ հաճույք» է, նման միջոցներ հայթայթելն իմ պես «ոչ շուկայական» երգչուհու համար մեծ խնդիրների հետ է կապված: Չէի ուզի ամենեւին, որ ասածներիս մեջ թնկթնկոց, դժգոհություն հնչի: Ի վերջո, իմ երկրպագուների, ինձ գնահատողների մեջ քիչ չեն նաեւ աջակիցները: Օրինակ' իմ առաջիկա համերգի գործում ինձ մեծապես աջակցել է կրթության փոխնախարար Կարինե Խոդիկյանը, որին, կարծես թե, պետական չինովնիկ դառնալը չի խանգարել մնալ ազգային արվեստին ու մշակույթին նվիրված ու նաեւ այդ մշակույթով ապրող մարդ:

- Ի դեպ, պատմեք, խնդրեմ, ձեր տեսաերիզների մասին, որոնք նույնքան ինքնատիպ են, որքան հենց ձեր երգերը: Հատկապես տպավորիչ է ձեր «Մի լար»-ը' իր մոնտաժով, նյութի ընտրությամբ: Այսօր, մեկ էլ հանկարծ' բավական մոռացված Շուշանիկ Կուրղինյան' պրոլետկուլտի այդ ջատագովը: Ինչո՞վ էր պայմանավորված նման ընտրությունը, ինչպե՞ս են ընդհանրապես ստեղծվել ձեր երիզները:

- Առաջինը նկարահանվել է Լոս-Անջելեսում, 1999-ին: Ես այնտեղ էի, ծրագրված չէր տեսաերիզ նկարահանելը: Եվ ահա այնտեղ գտնվող նախկին հայաստանցի ռեժիսոր, որքան էլ կարող է զարմանալի թվալ' այսօր անունը մոռացել եմ, ինձ առաջարկեց տեսահոլովակ նկարահանել, բնականաբար նման առաջարկից չէի կարող հրաժարվել: Ավելի հիշարժան են երկրորդ տեսաերիզիս' «Մի լար»-ի նկարահանումները 2004-ին, որոնցում ես այնքան հոգի եմ դրել, որ սխալ չի լինի ասելը, թե դրանց համահեղինակ ու համառեժիսոր եմ: Այս մեկի ռեժիսորի անունը վստահաբար հիշում եմ' Սան Ֆրանցիսկոյից ժամանած ամերիկահայ Մայք Ագյանն էր: Նկարահանման վայր ընտրեցինք Աշտարակի Պերճ Պռոշյանի տուն-թանգարանը, որոշեցի այսուայն կողմ չընկնել դերասանուհու ընտրության հարցում, եւ հերոսուհու դերում հայտնվեց 16-ամյա դուստրս. դա, իհարկե, նրա էկրանային նորամուտն էր, եւ իր այդ նոր կարգավիճակին նա մոտեցավ պատասխանատվության չափազանց բարձր զգացումով:

Ինչու՞ Շուշանիկ Կուրղինյան: Բանն այն էր, որ նրա մեջ էլ ես իր ժամանակի կարեկցանքն եմ զգացել: Ճիշտ է, նրան խորը բանաստեղծ չես անվանի, նա ավելի շատ հեղափոխության մունետիկ էր եւ պրոլետարական գրականության չափանիշներով էր ձգտում իր պոեզիան կառուցել, այս օրերին նրա մասին կասեին' հեղափոխության PR էր անում: Ինձ համար հետաքրքիր է հասկանալ նրա կերպարը, թե ինչպես կարող է մի կնոջ մեջ սինթեզվել հեղափոխականը, գրողը, քաղաքացին, մայրը, վերջապես' հենց կին ասածը: Հայ գրականության մեջ այդ առումով նա եզակի դեմք է եղել:

Ստիպված էի նաեւ քրքրել կինոարխիվները, որ գտնեի համապատասխան հեղափոխական կադրեր: Վերջապես ընտրությունս կանգ առավ Էյզենշտեյնի ֆիլմերի վրա, որի փաստագրական ֆիլմերից էլ վերցրել եմ երիզիս որոշ դրվագները: Ցավում եմ միայն այն բանի համար, որ որքան էլ Ագյանն իր պրոֆեսիոնալ ձեռքով լավ աշխատանք կատարեց' նուրբ մոնտաժ, ճաշակով կադրեր, բայց միեւնույն է, մեր մենթալիտետների տարբերությունը նրան հնարավորություն չտվեց լիովին հասկանալ այն ամեն խորքայինը, ներսից բխողը, ինչը ես ուզում էի, որ նկարվեր:

- Այժմ խոսենք ձեր առաջիկա համերգի մասին: Ի՞նչ եք ներկայացնելու եւ ինչո՞վ է պայմանավորված «Կապույտ մանուշակ» անվանումը:

- Նախ ասեմ, որ այն տեղի կունենա նոյեմբերի 4-ին, նույնիսկ ժամի ընտրության հարցում էի տարակուսում եւ վերջապես կանգ առա 18.30-ի վրա, որ ուշ չլինի, եւ հանկարծ դա էլ խոչընդոտող հանգամանք չլինի երկրպագուներիս համար: Ասեմ նաեւ, որ դա միայն համերգ չի լինելու, այլ նաեւ' նոր տեսաերիզի շնորհանդես:

Երգելու եմ ինչպես հին, արդեն կատարված երգեր, այնպես էլ դեռեւս չկատարված երգեր: Ինչու՞ «Կապույտ մանուշակ»: Այստեղ մի փոքր բառախաղ կա: Բանն այն է, որ հայրս, ում հիշատակին նվիրված է այս տեսաերիզը եւ ով մեծ դեր է խաղացել իմ երաժշտական ճաշակի ձեւավորման, ընդհանրապես իմ կայացման գործում, շատ էր սիրում երգել «Սիրուն մանուշակ» հին երգը: Ես ծանր եմ տանում նրա կորուստը եւ որոշեցի մի փոքր տխուր երանգ հաղորդել անվանմանը, իսկ անգլերենից blue բառը թարգմանվում է ինչպես «կապույտ», այնպես էլ' «տխուր»:

Հարցազրույցը' Լեւոն Գեւորգյանի

Մեկնաբանել

Լատինատառ հայերենով գրված մեկնաբանությունները չեն հրապարակվի խմբագրության կողմից։
Եթե գտել եք վրիպակ, ապա այն կարող եք ուղարկել մեզ՝ ընտրելով վրիպակը և սեղմելով CTRL+Enter