Հետաքրքիրն այն է, որ Հայաստանում վարչարարությունը դարձել է մի անլուծելի երևույթ, ուղեկցվող ամենաբազմազան մանրամասնություններով, եթե չասեմ բյուրոկրատական քաշքշուկով: Ու ամենազավեշտն այն է, որ երբ հարցը քննարկվում է մամուլում, միանգամից անդրադարձ են կատարում, և դա այն դեպքերում, երբ ի սկզբանե իրենք ունեցել են օրենքով պարտավորություն յուրաքանչյուր իրենց իրավասությանը վերաբերող հարցին` գրավոր, թե բանավոր տալ օրենքով սահմանված լուծում, նույնիսկ անդրադառնալ իրենց չվերաբերող հարցին` այն վերահասցեագրելով համապատասխան վարչական մարմնին: Ես կարծում եմ դա նաև նրանից է, որ ցանկացած ՀՀ գերատեսչությունում աշխատողների գերակշիռ մասը անուս է, անտեղյակ է ոլորտը կարգավորող ինչպես օրենսդրական, այնպես էլ ենթաօրենսդրական ակտերից, իսկ քաղծառայությունն էլ ձևականորեն անց է կացնում վերապատրաստում ու մասնագետ, սակայն ըստ իրեն ոչ պետքական մարդկանց դուրս մղում աշխատանքի շուկայից, տեղ ապահովելով ներկայիս անձնակազմերին: Մեղք ենք մենք, բայց ոչ խեղճ, ինչքան պետք է ԶԼՄ-ն հրապարակի այս կամ այն անձի բաց նամակը, որ մարդուն լսեն, ու լուծում տան: Նույն կերպ ինչքան պետք է հարկ չտան, բայց բարեգործություն անեն` չտված հարկերով, կամ, լավ, պակաս վճարված հարկի հաշվին:Կամ հարկի հաշվին աշխատավարձ ստացող գերատեսչական ծառայողը վերևից է նայում իրեն դիմած քաղաքացուն, ուֆ անում, մի հատ էլ մունաթ գալիս, կիսագրագետ հալով անորակ ծառայություն մատուցում, կամ էլվատագույն դեպքում մերժում, իր նման մերժման հիմքում ունենալով զարտուղի ակնարկներ ու ակնկալիքներ: