Պարզվում է` Հայաստանում այսօր հացատեսակների 90 տոկոսը պատրաստվում է ցորենի այնպիսի տեսակից, որը ժամանակին օգտագործվել է միայն կենդանիներին կերակրելու համար: Տեխնիկական գիտությունների թեկնածու, ակադեմիկոս, տեխնոլոգ Ալեքսանդր Սելիմյանի հավաստմամբ` այդ ոչ պիտանի տեսակը, այսպես կոչված, փափուկ ցորենն է: Իսկ հացաթխման համար նախկինում օգագործվել է միայն կոշտ ցորենը:

Փափուկ ցորենը հացաթխման ասպարեզ է մտել մոլորակի բնակչության աճին զուգընթաց` վերջինիս կարիքները բավարարելու համար: Ա. Սելիմյանն ասում է, որ այդ տեսակը որակապես պիտանի չէ հաց թխելու համար, սակայն գնային տեսանկյունից 120-140 դոլարով ավելի էժան է կոշտից, եւ ներկրողները տեղացի նախապատվությունը տալիս են դրան: Փափուկ ցորենի մուտքի հետ միասին հացարտադրության մեջ են մտել նաեւ քիմիական հավելանյութեր, որոնք առաջինը կիրառվել են Արեւմուտքում: ԽՍՀՄ-ի տարիներին դրանք մեզանում ընդունված չեն եղել, սակայն անկախությունից հետո մեծ տարածում են գտել:

Տեխնոլոգ Սելիմյանը նշում է, որ այսօր հատկապես շաքարախտով հիվանդների համար այդքան անհրաժեշտ գորշ հացը պատրաստվում է քիմիայի միջոցով: Բանն այն է, որ սեւ այլուրը թույլ ալյուր է, եւ խմորին ծավալ հաղորդելու, այն մեծացնելու համար հացթուխներն օգտագործում են գենետիկորեն ձեւափոխված սոյա, պերօքսիդներ, կոնսերվանտներ եւ այլ նյութեր, սակայն ասում են, թե դրանք ընդամենը վիտամիններ են, ինչը, ըստ Սելիմյանի, բացարձակ սուտ է: Բացի այդ` սեւ ալյուրին խառնում են սպիտակը, որը լավ ուռչում է, ի տարբերություն սեւի` հարուստ է օսլայով, սակայն դրանում ավելի քիչ են վիտամինները: Ավելին` գորշ հացին մուգ գույն տալու համար դրան ավելացնում են վառած շաքար կամ հատուկ ներկեր:

«Արդեն 5-րդ տարին է, որ բարձրաձայնում եմ` Հայաստան տարեկան 800 տոննա քիմիա է մտնում»,- ասում է Ա. Սելիմյանն ու ավելացնում, որ դա իմանալով հանդերձ` իրենք այդպես էլ չեն կարողացել «բռնել դրա պոչը», այսինքն` ով է ներկրում այդ քիմիան, ինչպես է ներկրում, որտեղ է օգտագործում, եւ այլն: Դիմել են ԱԺ-ին, այլ մարմինների, սակայն արդյունքի չեն հասել:

Տեխնոլոգը նշում է, որ այս պահին Հայաստանում ոչ միայն հացաթխման մեջ կիրառվող քիմիա` խմորի բարելավիչներ, ներկրողներ կան, այլեւ «մի 4 հատ մեծ ընկերության կա, որոնք իրենց ներկայացուցչություններն ունեն Հայաստանում, ու տեղական արտադրողներ ունենք, 2-ին հաստատ գիտեմ»:

Գիտնականը հավելում է, որ արեւմտյան երկրներում հացատեսակների մեջ դեռ 15-20 տոկոս բնական, իրենց ասած,օրգանիկ հաց կա, որը թանկ է:

Այսօր խանութներում կարելի է հանդիպել լավաշի տեսակների, որոնց վրա գրված է, թե խմորիչ, թթխմոր չեն պարունակում: Դա, Սելիմյանի հավաստմամբ, զուտ գովազդի համար է. «Սա նոր առասպել է հացի մեջ օգտագործվող վիտամինի պես, քանի որ եթե հացի մեջ չկա թթխմոր` դրոժ, ապա դա հաց չէ, դա շաղախ է, որի մեջ հիմնականում օսլա է, դա բեդվինների հացն է, որ հիմա էլ անապատներում ուտում են: Մեր տատերը գիշերը թթխմորը պատրաստել են, այն հասունացել է, ու առավոտը նոր լավաշը թխել են»:

Գիտնականը բացատրում է, որ կենդանի օրգանիզմ հանդիսացող դրոժի հիմնական խնդիրն այն է, որ ալյուրի մեջ եղած օսլան վերամշակում է օգտակար նյութերի, լրիվ վերացնում է շաքարը, ու հետո եփվելով` խմորը հաց է դառնում: Այսինքն` եթե լավաշը դրոժ չի պարունակում, ապա դրա 80 տոկոսը օսլա է, որը մենք պիտի ուտենք, ինչից հետո ստամոքսը պիտի մեծ քանակությամբ աղաթթու արտադրի, որ մշակի այդ օսլան: «Հենց սա էլ առաջին նախադրյալն է, որ այդ թթուներից մարդը գաստրիտ, խոց, կոլիտ, էնտերոկոլիտ ունենա, որովհետեւ օրգանիզմը ուրիշ ճար չունի, պիտի թթուներով վերամշակի օսլան»,- ասում է Սելիմյանը:

Ամփոփելով` նա նշում է, որ խմորի հասունացման ժամանակ եւ օսլան, եւ խմորիչը պարտադիր պետք է լինեն, սակայն պատրաստի հացն այն հացն է, որի մեջ չկա ոչ օսլա եւ ոչ էլ խմորիչ: