HY RU EN
Asset 3

Բեռնվում է ...

Էջի վերջ Այլ էջեր չկան բեռնելու համար

Որոնման արդյունքում ոչինչ չի գտնվել

Մերի Մամյան

Ֆիլմ, որ բարկացնում է քաղական գործիչներին

«Ոսկե ծիարն» կինոփառատոնի խաղարկային մրցույթում ներկայացված է ֆրանսիացի ռեժիսոր Պիեռ Շյոլերի «Իշխանավորը» (The Minister, 2011) ֆիլմը:

Ֆիլմի գլխավոր հերոսը տրանսպորտի նախարար Սենտ-Ժանն է, ում միջոցով ռեժիսորը փորձել է ցույց տալ իշխանավորի կերպարը տարբեր անկյուններից. մարդ, որ չունի անձնական կյանք, ով միշտ չէ, որ անկախ է և կարող է ընդունել իր ուզած որոշումները, ով միշտ հասարակության և լրագրողների ուշադրության կենտրոնում է, ով ունի համակիրներ և թշնամիներ, իշխանավոր, որ ամեն ինչի վրա չէ, որ ունի իշխանություն: Եվ չնայած ֆիլմը պատկերում է ֆրանսիական իրականությունը, այն բնորոշ է բազմաթիվ երկրների, և անկախ ազգությունից` շատ իշխանավորներ իրենց կարող են տեսնել այս ֆիլմում:

Ֆիլմը սկսվում է նախարարի երազով. մորեմերկ կինն իրեն գցում է կոկորդիլոսի երախը: Սարսափելի երազին հաջորդում է ոչ պակաս սարսափելի զանգը. ավտոբուս է շրջվել, կան զոհեր, ոորնց մեծ մասը երեխաներ են, և մեղադրանքները նախարարի հասցեին հաջորդում են մեկը մյուսին: Իսկ նա ստիպված է գործել այնպես, ինչպես պետք է, ոչ թե այնպես, ինչպես կցանկանար:

Բավականին տպավորիչ է նաև ֆիլմի երաժշտությունը, որը տագնապալից, լարված է և  սպասողական վիճակում է պահում հանդիսատեսին ֆիլմի ընթացքում:

Ֆիլմի ռեժիսոր Պ. Շյոլերը խոստովանում է, որ քաղաքական դաշտում չունի մտերիմներ, սակայն նախքան ֆիլմի նկարահանումը նա խոսել և շփվել է որոշ քաղաքական գործիչների հետ:

Նրա խոսքով` բոլորս որպես քաղաքացի հաճախ քաղաքականության մեջ տեսնում ենք բաներ, որոնք զզվելի և տհաճ են: Միաժամանակ, մեր կյանքի մի մասը կախված է քաղաքական այդ կյանքից: Իր ֆիլմում նա պարզապես ցանականում էր ներկայացնել այդ քաղաքականության առօրյան և մարդկանց, որոնք զբաղվում են քաղաքականությամբ:

Նախքան ֆիլմը` Պ. Շյոլերը կարծում էր, որ քաղաքականությունը նման է բուրգի, սակայն հետագայում հասկանում է, որ իրականում այն ատոմների շարք է, որոնք միմյանց հետ փոխհարաբերության մեջ են մտնում և ազդում միմյանց վրա: Ռեժիսորի համար նախարար հասկացությունը ֆունկցիա է, որը մարդը հագնում է նախարար դառնալուց հետո: Այնուհետև ի հայտ է գալիս հակադրություն այդ ֆունկցիայի և մարդու միջև:

Ռեժիսորը ոչ թե նպատակ է ունեցել գովերգել կառավարությանը կամ շեշտադրում անել կոնկրետ քաղաքական գործչի վրա, այլ պարզապես տեսնել և հասկանալ, թե ինչպես է գործում կառավարությունը եվրոպական, դեմոկրատական երկրում: Իսկ քաղաքականությունը մի բարդ օղակ է, որտեղ ինչպես ֆուտբոլում, հնարավոր չէ մենակ խաղալ: Բացի այդ` դա մի աշխարհ է, որ դեռ շարունակում է մնալ տղամարդկանց ձեռքում: Չնայած ռեժիսորը հույս ունի, որ այդ վիճակը մի օր կփոխվի:

Պ. Շյոլերը կարծում է, որ իր ֆիլմն ավելի շատ պետք է հասկանալ զգայական, ինստինկտային մակարդակում: Սցենարը գրելիս նա փոքր-ինչ վախենում էր, բայց ոչ թե կառավարությունից, այլ իր ներկայացրած կերպարից: Իսկ քաղաքական գործիչները, տեսնելով ֆիլմը, հաճախ բարկանում են, քանի որ ճշմարտությունը վիրավորում է նրանց:

«Ես ոչ մի վախ չունեմ քաղաքական գործիչներից: Ես ավելի շատ վախենում եմ գնալ Սոկուրովի հետ խոսել, քան գնալ Օլանդին կամ ինչ-որ մեկին բան ասել», - խոստովանում է Պ. Շյոլերը:

Վերջինս ֆիլմը նկարահանել է Ն. Սարկոզիի ղեկավարման ընթացքում և չգիտի` արդյոք վերջինս այն դիտել է, թե ոչ: Սակայն գիտի, որ այն դիտել է Ֆրանսիայի գործող նախագահ Ֆ. Օլանդը, սակայն երբ դեռևս նախագահ չէր:  

Մեկնաբանել

Լատինատառ հայերենով գրված մեկնաբանությունները չեն հրապարակվի խմբագրության կողմից։
Եթե գտել եք վրիպակ, ապա այն կարող եք ուղարկել մեզ՝ ընտրելով վրիպակը և սեղմելով CTRL+Enter