Մեր մեքենան լքեց նախընտրական թեմաներով խցանված քաղաքը, անցավ հին գործարանների մոտով եւ հայտնվեց բոլորովին այլ՝ թշվառ իրականության մեջ: Դեպի 4-րդ գյուղի աղբանոց տանող ճանապարհին, բացի աղբատար մեքենաներից, դեռեւս ոչինչ չէր նկատվում: Մենք մարդկանց էինք փնտրում, երբ ամայի բլրի վրա փոքրիկ կրակ տեսանք:

40-ն անց տղամարդն աղբի միջից առանձնացրել էր մետաղյա իրերն ու պղնձե լարերը. նա վառում էր դրանք՝ պլաստմասսայից ազատելու նպատակով: Պղինձը հանձնելով` նա պիտի հոգար իր ընտանիքի այդ օրվա ծախսը:

«Ես աղբահանության բանվոր եմ աշխատում Աջափնյակ համայնքում: Երբ գնում ենք աղբը հավաքելու, նայում ենք, եթե մեջը երկաթ կամ պղինձ կա, առանձնացնում ենք, սենց վառում, մաքրում ու հանձնում: Տաժանակիր աշխատանք ենք անում, բայց ուրիշ ճար չկա» ,- պատմում է Յուրիկը, ով երեք երեխաների հայր է:

Մեծ տղան 23 տարեկան է, չի աշխատում. «Ուզում է գնա խոպան, ստեղ խաբում են, փող չեն տալիս: Մեզ էլ շատ քիչ են վարձատրում՝ 105 հազար դրամ. դրանով տուն չես պահի: Ստիպված սենց բաներ ենք անում»,- ասում է Յուրիկը:

Յուրիկը տան միակ աշխատողն է: Կինը աշխատել չի կարող. աղիների խնդիր ունի. «Ասում են ռակ ա, ամեն 4 տարին մեկ վիրահատում ենք, որ մի քիչ լավ լինի: Բայց դե ոչ կարող ա աշխատի, ոչ էլ տնից դուրս գա»,- պատմում է Յուրիկը:  

Կրակի միջով անցկացրած մետաղական «աղբի» կիլոգրամն արժե 1700 դրամ: Յուրիկն ու իր երկու գործընկերները մեկ-երկու շաբաթում հավաքում են մոտ 4-5 կգ պղինձ, հանձնում են, եւ գումարը բաժանում 3 մասի. «Ո՞նց կլինի ես ուտեմ, իմ ընկերը չուտի: Բոլորն էլ ընտանիք են պահում: Էդ փողը տանում ենք` տուն ա, պեսոկ ա, լույսի փող ա-բան ա, մի կերպ տալիս ենք, ի՞նչ անենք»,- ասում է Յուրիկը:

Երկրում տեղի ունեցող քաղաքական որեւէ իրադարձություն Յուրիկին չի հետաքրքրում: Ընտրություններին մասնակցելն էլ իր արժանապատվությունից վեր է համարում. «Ո՞ւմ ընտրեմ, ինչի՞ համար ընտրեմ, ինչքա՞ն խաբվենք: Ես 10 հազարով ինձ դավաճանե՞մ, չէ ախպեր ջան»,- հուսահատվում է Յուրիկը:

Անի Հովհաննիսյան
Էդիկ Բաղդասարյան
Սարո Բաղդասարյան