Ինչքան էլ որ որոշ գրպանված սոցիոլոգներ ու (ֆեյսբուքյան) դեմագոգներ աջ ու ձախ ցեխ շպրտեն, միևնույնն է, փետրվարի 18-ից Հայաստանում սկսված  համազգային-ազատագրական շարժումն արդեն (պատմական)  ՓԱՍՏ է:
 
2008 թվի մարտի 1-ին Հայաստանի 3-րդ հանրապետությունը մահացու վիրավորվեց ու ... մահացավ: Ու հայ ժողովուրդը մնաց անպետություն: ՊԻՏԻ որ նոր պետություն ծնվեր. ու ծնվեց: 

Ժողովուրդները պատվերով չեն ծնվում կամ մեռնում: Վերածնունդը` առավել ևս:

Հները խուճապահար սարսափեցին, իսկ նորերը` ոգևորված ցարմացան: Ոչինչ, իմաստուն է (դարի) ժամանակը:

Մեծ քաղաքական գործիչը մեծ հռետորը չէ, այլ  նա ,ով ճիշտ պահին գտնվում է ճիշտ տեղում:Այսինքն` քաղաքական բախտ ունի: Բայց քաղաքական բախտին արժանանում են ՄԻԱՅՆ արժանիները:

Ահա հենց այսպիսի պահի եկավ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը. Հայաստանի ամենալավ-ամենաազգային արտգործնախարարը, որը ստեղծեց  նաև ամենալավ (ժողովրդի համար աշխատող) կուսակցությունը` «Ժառանգությունը»:

Դրանից հետո (ազգի պատմական)  նախախնամությունն է արդեն հուշում և իրագործում քաղաքական պլանը և պայքարը: Համոզված եմ, որ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի՝ մարտի 10-ի Ազատության հրապարակի ելույթից հետո թղթե դղյակներում  նստած շատերի ողնաշարով այդ նախախնամական սարսուռն անցավ:

Ինչքան էլ որ փորձեք ցեխ շպրտել, ինչքան էլ որ փորձեք մարդկանց ուշադրությունը շեղել Երևանի քաղաքապետի ընտրությունների վրա, ինչ որոշում էլ որ (ձեր) Սահմանադրական դատարաններում կայացնեք, միևնույնն է. ՉԻ օգնելու: 

Հայը, ցավոք, ուշ է վեր կենում, բայց երբ վեր է կենում, կանգնեցնել այլևս հնարավոր չէ:

Եթե մինչև ապրիլի 9-ը Բաղրամյան 26-ը չգնա ԼՈՒՐՋ փոխզիջումների, ապա պատմական, մեծ, քաղաքական սխալ է անելու: Պատմությունը քաղաքական սխալներ չի ներում: Եվ դա արդար է:

Վարազ Սյունի 
13.03.2013
Ամստերդամ