Մի սփյուռքահայի մտորումներից 

Բարեւ, այսինքն՝ բարին, բարություն, Աստծու բարին, ահա շատ քրիստոնեական ողջույնի ձեեւ, որը հավանաբար վերցված է Shalom բառից, այսինքն՝ սալամ, այսինքն՝ խաղաղություն եւ բարին, որը գալիս է Տիրոջից եւ բոլոր քրիստոնյա ժողովուրդների մոտ ունի նույն իմաստն ու մեկնաբանությունը, ինչպես guten Tag, bones dias, կամ՝ добрый день, добрый вечер եւ այլն:

Ուրեմն՝ բարեւ

Սովետական կարգերը մերժում էին բոլոր քրիստոնեական ձեւերը եւ ծեսերը ու դրանց հետ կապված արտահայտությունները, այդ թվում նաեւ Աստծուց մեզ գալիք ԲԱՐԻՆ (դրա համար էլ այս երկրից բացակայում է ԲԱՐԻՆ), ուստի որպես այլընտրանք շրջանառեցին հեթանոսական շրջանից փոխառնված «ողջույն» արտահայտությունը: «Ողջույնը» չեզոք է, ընդհանուր, մի տեսակ հասարակ եւ ամենակարեւորը՝ կարծես թե շեշտում է աթեիստական տրամադրությունը. «Պարտիան ողջունում է բանվոր դասակարգի ակտիվին եւ ավանգարդին, ուռռա՜»: ԲԱՐԻ ԼՈՒՅՍԸ, սակայն չէին կարող փոխարինել, ասենք, ողջույն լույս-ով, կամ բարի գիշերը, ողջույն գիշեր-ով, դրա համար էլ գոնե լույսի եւ գիշերվա մեջ մի քիչ բարություն մնաց:

Ուրեմն՝ ԲԱՐԻ օր, իսկ հիմա անդրադառնամ բուն նյութին. Ազատության հրապարակում ընթացող «բարու-արշավին»: Րաֆֆին, որպես ոչ «սավետսկի նառոդ» «բարին» կրկին դարձրեց ընկալելի, հանրամատչելի, ըմբռնելի, ապրելի, գործածելի: Սակայն մի բան, որը նկատել եմ հայաստանցիների մոտ՝ «հանկարծ նրան հաջողվի ու իսկապես իշխանափոխություն լինի, բա հետո, էն էլ մի ախպար, Վազգենին չհաջողվեց, Լեւոնը, էդ տիտանը, էդ ստրատեգիչսկի մտավորականը ձախողեց, պայքար-պայքար մինչեւ վերջ», կամ էլ՝ «բա որ հանկարծ նրան հաջողվի ու մենք էլ ինչից գանգատվենք ու տրտնջանք», կամ՝ «հանկարծ Ռաֆֆին դառնա թագավոր ու քանդի ամեն ինչ, էլ ի՞նչ ախպերություն, կաշառք, աշխատանքի տեղավորում, հողամասի հատկացում, պաշտոն ստանալ»: Կամ էլ, սա արդեն ամենատմարդին է, «անենք ամեն ինչ, որ չհաջողի, որ ասենք՝ տեսա՞ր, ա՛յ Րաֆֆի, դու որ մեծ-մեծ խոսում էիր ու դուխ էիր առել, տեսա՞ր, է՞դ էր քո դուխը, է՞դ էր քո հեղափոխությունը»:

Այս ամենը կգտնես այս երկրի՝ ՀՀ-ի, այսպես կոչված մտավորականների գլուխներում, լինեն դրանք իշխանամետ թե՞ ընդիմադիր, blog-ներում ու թերթերում կհանդիպես տարատեսակ ցինկ մեկնաբանությունների ու հեգնանքների: Դրա համար էլ բոլորը խուսափում են հստակ կողմնորոշվելուց ու Ազատության հրապարակում ընթացող այս պրոցեսին մասնակցելուց, լինեն դրանք անհատներ, մտավորականներ, գրոց-բրոց մարդիկ թե լրատվամիջոցներ:

Բոլորն անհանգստացած են ու միաժամանակ անտարբեր: Անհանգստացած են քանզի հաջողվելու դեպքում իրենք դուրս են մնում պրոցեսներից ու որոշումների կայացմանը մասնակցելուց ու ընդհանրապես ոչ ոք չի հարցնում իրենց «այդքան կարեւոր» կարծիքը: Անտարբեր են, քանզի հակառակ դեպքում պիտի որ «գույն» ընդունեն, դիրքորոշում ցուցաբերեն, կարծիք դրասեւորեն, կողմնակալ լինեն, իրենց մեջ մերժեն չարակամությունը, նախանձը, մերձավորի հանդեպ չկամությունը ու նրա անհաջողությունից առաջացած ստորաբարո ուրախությունն եւ հրճվանքը: Այսինքն՝ լինեն բարի, ցանկանան բարին, մտածեն բարի:

Զրադաշտության  հավատամքն ունի երեք սկզբունք՝ բարի խոսք, բարի արարք, բարի միտք, իսկ բարին դա շատ դժվար բան է, շատ, հավատացեք: Քանի դեռ հայաստացիների միջից չի վերացել սովետական ժամանակներից եկած ու հոգիներում խորը արմատներ գցած չարությունը ու բուն դրել բարին, ԱՍՏԾՈՒ ԲԱՐԻՆ, այնքան ժամանակ ձեզ կիշխեն չարերը:

Այսպես ուրեմն՝ բարին լինի մեզ հետ

բարին գա վաղը, մյուս օրը...

Գարուն Նահապետյան