Զի, նա պիտի լինի քո հակապատկերը, որքան կարևոր՝  այդքան պատվավոր, 
որքան կարևեր՝  նույնքան ահավոր...

Թե ի՞նչ ունեն հայրենի իշխանություններն ու անձամբ ԱԱԾ տնօրեն գեներալ-գնդապետ Գորիկ Հակոբյանը Ալեքսանդր Վարպետյանի դեմ՝ բացի Հոկտեմբեր 27-ի պետական ոճրագործությունից, որպեսզի, ըստ լրատվամիջոցների՝ «քանի դեռ ինքը կենդանի է, Վարպետյանը Հայաստան չպետք է մտնի», այլ մեկ խորախորհուրդ առեղծված է...

Սակայն այն, որ անգամ նրա գափափարները չպետք է մտնեն Հայաստան՝  թերևս դրա ու ամենայնի ընդհանուր բանալին:

Ինչպես արդեն հայտարարվել էր, լույս է տեսել  Ա. Վարպետյանի «Դելփյան E'i առեղծվածը» մենագրության երկրորդ՝ «Այն, ինչ չգիտեր Պլատոնը» մասը, որոնց ընդհանուր շնորհանդեսը հեղինակի  հոբելյանի հետ նախատեսվում էր նշել հուլիսի 8-ին: Սակայն մեր փառապանծ «ազգային անվտանգության» հրահանգով միմյանց հետևից հրաժարվեցին վճարովի սրահ տրամադրել Ա. Խաչատրյանի անվան տուն-թանգարանը, Հայաստանի Երգի պետական թատրոնը, Կոմպոզիտորների տունը և անգամ Հայաստանի ամերիկյան համալսարանը...

Եվ այդ, երբ միջոցառումը բացարձակապես քաղաքական չէր, վերաբերելով միմիայն մ.թ.ա. 3/2-րդ ՀՀ մեծագույն մեկ առեղծվածին՝ ողջ Առաջավոր Ասիայում համատարած հայոց Է-Էություն գերաստվածությանն ու դիցահամակարգին:

Ըստ շրջող լուրերի՝ մեր «ազգային անվտանգությունը» տառապում է լյարդի քաղցկեղով: Թերևս՝ գլխուղեղի, այսքան տխմարություն ու չարություն համասփռելու համար ոչ միայն հայ արդի իրականության՝ այլև ողջ ճակատագրի վրա:

«Ազգերը մեռնում են... տխմարությունից», իսկ հաճախ՝ հենց տխմարեցմամբ:

Բարեբախտաբար, մենագրությունը նաև անգլերեն է և որպես հայոց հուշագիր կարող է ներկայացվել միջազգային գիտական աշխարհին, այլորեն անմահացնելով նաև արդի հայոց առաջին դեմքերի «հիշատակը» և խայտառակ ժամանակների իրողությունը: