Հարգելի տիկին Անահիտ, նամակս Ձեզ ուղղելու նման ձևն ընտրեցի նկատի առնելով հանգամանքը, որ Դուք, ինչպես ակնհայտ երևում է հատկապես վերջին շրջանում լրատվական և սոցիալական ցանցերում, նաև տպագիր լրատվամիջոցներով, նույնպես գերադասում եք շփման այս եղանակը: Բացի այդ, հարցերը, որոնց վերաբերյալ ակնկալում եմ Ձեր պատասխանը, կարծում եմ հետաքրքրում են ոչ միայն ինձ, այլև հազարավոր երևանցիների:

Նախապես ասեմ, որ ես երկար տարիներ տարբեր պատասխանատու պաշտոններ զբաղեցնելուց հետո անցել եմ վաստակած հանգստի: Ապրածս արդեն շուտով 74 տարիներից 59-ը աշխատանքի մեջ են անցել: Հիմա էլ անտարբեր չեմ երկրիս ու հարազատ քաղաքիս ճակատագրի նկատմամբ և ուշադիր հետևում եմ թե արտաքին, թե ներքին քաղաքական գործընթացներին: Ավելորդ չեմ համարում նաև նախապես նշել, որ մասնակցել եմ բոլոր ընտրություններին ու բոլոր ընտրություններում էլ ձայնս ընդդիմությանն եմ տվել: Ազգային ժողովի վերջին ընտրությանը ձայնս Ժառանգությանը, նախագահական ընտրություններին՝ Րաֆֆի Հովհաննիսյանին ու ավագանու ընտրություններին էլ «Բարև Երևանին» եմ տվել: Սա, ի դեպ, նշում եմ փարատելու համար իմ «ծախված» լինելու մասին հնարավոր կասկածներն ու ինձ իշխանամետության մեջ մեղադրելը:  

Համոզված եմ, որ ոչ միայն ինձ, այլև շատ երևանցիների ոգևորեց ձեր խմբակցության մուտքը Երևանի ավագանի: Ոգևորեց թարմության, մեր՝ երևանցիներիս համար, առավել օգտակար գործեր տեսնելու ակնկալիքով: Պիտի նաև խոստովանեմ, որ հենց առաջին նիստին ձեր (նկատի ունեմ և՛ Ձեզ, և՛ խմբակցությունը) կողմից բարձրացված հարցերը կարծես եկան ապացուցելու, որ մեր ակնկալիքները կարդարանան: Բայց հետո, երբ սկսեցի ավելի խորը նայել, պետք է խոստովանեմ՝ տարակուսեցի:

Ավագանու նիստի ժամանակ «Բարև Երևան» խմբակցության անդամներով հանդես եկաք մի հայտարարությամբ, որ քաղաքապետարանի հաստիքները ուռճացած են: Այդպես է դա, թե ոչ, ես չեմ կարող ասել, քանի որ, իմ կարծիքով, դա լուրջ մասնագիտական, տնտեսագիտական ու նաև բազմնաթիվ այլ տիպի վերլուծություն պահանջող հարց է: Բայց ես հարցը դիտարկում եմ այլ տեսանկյունից: Երբ նշում էիք այդ մասին, արդյո՞ք մտածել էիք, որ ձեր այդ քայլով ուզում եք ավելացնել գործազուրկների թիվը: Ըստ Ձեզ, քանի՞ մարդ պետք է կրճատվեր ու, որ ամենակարևորն է, այդ մարդկանց գործազուրկ դառնալով մեր քաղաքին բերված օգու՞տն էր շատ լինելու, թե՞ վնասը:  Եվ հետո, ինչպես լրատվամիջոցներն էին փոխանցում, նույն նիստի ժամանակ ձեր խմբակցությունը, եթե չեմ սխալվում, ինչ-որ փորձագետի լրացուցիչ հաստիք էր պահանջել: Սա ո՞նց հասկանանք:

Կամ էլ խմբակցությանը տրամադրված ավտոմեքենայի հարցը, որի շուրջ Ձեր գործընկեր Ստեփան Սաֆարյանը մի այնպիսի աղմուկ էր բարձրացրել լրատվական կայքերում, ասես Հայոց հարցն էր քննարկվում: Թող ներվի, բայց հենց կարդացի այդ մասին՝ անմիջապես Իլֆի ու Պետրովի հայտնի միտքը հիշեցի, որ ավտոմեքենան ոչ թե շքեղություն է, այլ փոխադրամիջոց: Ուրիշի շքեղությունից խոսում՝ ինքներդ շքեղ ավտոմեքենա եք պահանջում, բա եղա՞վ: Կարծում եմ ձեր խմբակցության գործունեության համար պետք է որ նորմալ աշխատանքային պայմաններ էլ ապահոված լինի քաղաքապետարանը՝ կահույք, տեխնիկա և այլն: Եվ կամ մի՞թե անպատվաբեր է ասենք Վոլգայով շրջելը, որն ի դեպ ևս ծառայելու է մեր՝ հարկատուներիս, վճարած հարկերի հաշվին: Մի՞թե կարևորը ավտոմեքենայի մակնիշն է, այլ ոչ թե գործը: Իսկ այ այս վերջինի մասով, կներեք, մեղքս ինչ թաքցնեմ, մինչև հիմա ձեր կողմից ոչինչ չեմ տեսել:

Որպեսզի ասածս մերկապարանոց չհնչի՝ հենվեմ Ձեր իսկ հրապարակած տվյալի ու իմ տեսածի վրա: Մամուլում ու համացանցում ձեր արած հայտարարություններից երևում է, որ մոտավորապես չորս տասնյակից ավելի տարբեր գրություններ եք գրել որպես ավագանու անդամ: Շատ կուզենայի իմանալ, թե ի՞նչ արդյունք են տվել այդ գրությունները, քանի որ, ինչպես տեսնում եմ, ավագանու գործունեության մեջ բան չի փոխվել՝ ոնց աշխատել, էնպես էլ աշխատում է: Միայն մի տարբերությամբ, որ ձեր խմբակցությունն է մեկ-մեկ հարցեր տալիս, բայց դրանք էլ, դատելով մամուլի հրապարակումներից, ոչ թե քաղաքին, քաղաքացուն են ավելի շատ վերաբերում, այլ ձեր խմբակցությանը, ձեր հարմարավետության ապահովմանն ու էժան դիվիդենտներ շահելուն:

Չէ, դեմ չեմ, որ դա էլ լինի, բայց իմ կարճ խելքով ավագանու անդամի համար բոլորովին այլ առաջնահերթություններ պիտի լինեն, քան նեղ խմբակցական շահը կամ էլ ինչ-ինչ լոկալ խնդրի լուծումը: Լոկալ խնդիր ասելով նկատի ունեմ, օրինակ, Արաբկիրի Սունդուկյան փողոցի հարակից տարածքի բոստանների հետ կապված հարցը: Լրատվամիջոցներից իմացա, թե ինչ է  կատարվում, նաև տեսա, թե ինչից ինչ են ուզում ստանալ: Հիմի անկեղծ հարց. վա՞տ են անում: Մի քանի հոգու բոստանի փոխարեն ընդհանուր այգի են ուզում ձևավորել:

Ախր տիկին Բախշյան, որ էդ բոստանատերերի, գարաժների տերերի շահերից եք խոսում, մյուսների շահն ինչու՞ եք մոռանում: Էն որ տարիներ առաջ երջանկահիշատակ Յուրի Բախշյանի այգին էին հիմնում, էլի ավտոտնակներ հանեցին ու բոստաններ վերացրին: Ինչու՞ նույն փութաջանությամբ չէիք պարզում, թե ի՞նչ միջոցներով է այգին կառուցվում, ո՞վ է կառուցում, կա՞ արդյոք բնակիչների համաձայնությունը, թե՞ ոչ, և այլն: Նման մի բան էլ Սունդուկյան փողոցում են հիմա կատարում և տրամաբանական հարց է առաջանում. ինչու՞ եք հիմա թևերը փռած պաշտպան դարձել՝ հանրային շահը ստորադասելով մի քանիսի նեղ անձնական շահերին: Մի՞թե վատ է, որ մի քանիսի համար բոստան ծառայող տարածքի փոխարեն լինի բոլորին ծառայող հանգստի գոտի:

Ներեցեք, որ փոքր-ինչ բորբոքվում եմ: Ես միշտ դեմ եմ եղել երկերեսանիությանն ու ցուցադրական բաներին: Լավ գործը չի կարելի պախարակել ու փորձել ինչ-ինչ դիվիդենտներ շահելու խաթր վատաբանել լավը՝ ինչ-որ խմբերի հաճոյանալու կամ այսրոպեական պյուռոսյան հաղթանակ գրանցելու համար:  

Մի դիտարկում ևս. տասնյակ տարիներ աշխատանքս անմիջական առնչություն է ունեցել ոչ միայն տեխնիկական սարքավորումների, այլև մարդկանց աշխատանքի արդյունավետության, օգտակար գործողության գործակցի բարձրացման հետ: Որքան գիտեմ Դուք, տիկին Բախշյան, կրթության ազգային ինստիտուտում էլ եք աշխատում: Զուտ մարդկայնորեն ինձ շատ է հետաքրքրում՝ համատեղելը չի՞ խանգարում արդյոք: Տասնյակ տարիների աշխատանքային փորձս հուշում է, որ երկու աշխատանք միաժամանակ հնարավոր չէ արդյունավետ կատարել: Հաստատ տուժում է կամ մեկը կամ մյուսը, հաճախ երկուսն էլ տուժում են:  

Եվ վերջապես, հարգելի տիկին Բախշյան, «Բարև Երևան» դաշինքի նկատմամբ իմ խորին հարգանքով հանդերձ, մի հարց եմ ուզում ուղղել Ձեզ, որի պատասխանն ունենալու պարագայում, կարծում եմ, Դուք այն վաղուց հնչեցրած պիտի լինեիք Երևանի ավագանում. Ի՞նչ պետք է անի քաղաքապետարանը, որ չի անում: Տարիներ շարունակ հետևել եմ քաղաքային իշխանության աշխատանքներին: Լավ են աշխատել , թե վատ՝ առանձին խոսակցության թեմա է, բայց այ, որ այսօր առավել քան թափանցիկ են աշխատում ՝ փաստ է: Ես դա վերագրում եմ երիտասարդ քաղաքապետի սկզբունքին ու միանշանակ ողջունում եմ:

Ասեմ ավելին, այսօր, երբ համեմատում եմ Ձեր ելույթներն ու, ըստ էության, դրան հաջորդող ձեր անգործությունը Տարոն Մարգարյանի խոսքի ու գործի հետ, կյանքում երևի թե առաջին անգամ սկսում եմ կասկածել արածս քայլի ճշմարտացիության մեջ: Խոսքս ընտրությունների ժամանակ ձայնս ոչ թե իմ կողմից իսկապես շատ հարգված Տարոն Մարգարյանին, այլ «Բարև Երևանին» տալու մասին է: Լևոնականներից հուսախաբ փորձեցի ձեզ հավատալ, վստահել, պարզվում է՝ իզուր: Եվ որպեսզի ես ու, համոզված եմ, իմ նման հազարավոր մարդիկ վերջնականապես չհիասթափվեն, կուզենայի մի խորհուրդ էլ տալ:

Հասկանալի է, պատգամավորական մանդատի փոխարեն այսօր ընդամենն ավագանու մանդատ ունեք, ոչինչ, սա գուցե շատ ավելի կարևոր է. ուստի խնդրում եմ՝ վեր կանգնեք անձնական ամբիցիաներից, մի կողմ դրեք կուսակցական ինչ-ինչ նկրտումները, ավագանու բոլոր անդամներով սատար կանգնեք միմյանց: Այ այդ  ժամանակ մարդիկ իսկական գործ կտեսնեն ու կհամոզվեն, որ դուք միայն ամբոխահաճո խոսքեր չէ, որ ասում եք, այլ նաև իսկապես աշխատում եք:  

Խորին հարգանքով՝  Արտաշես Մկրտչյան,

74 տարեկան, անկուսակցական, թոշակառու