HY RU EN
Asset 3

Բեռնվում է ...

Էջի վերջ Այլ էջեր չկան բեռնելու համար

Որոնման արդյունքում ոչինչ չի գտնվել

Անի Հովհաննիսյան

«Ես մենակ եմ ուզում գնալ... ուրիշ քաղաքներ, ուրիշ երկրներ...»

Երբ փոշին արդեն օդ է բարձրանում, պոլիէթիլենային տոպրակներն անհույս թափառում են, ու արեւը խառնվում է փոշեհատիկներին, ծերունիներն իրենց բեռներ կրող սայլակները դանդաղ հրում են դեպի տուն: Նրանց հերթափոխելու են գալիս երկարաոտ ավելներով կանայք` աղբն այս ու այն կողմ շպրտելու... «Կյանքի մասին» հարցնելիս նրանք կամ լալիս են կամ կատակում... Նրանք գյումրեցի են, աշխատում են Գյումրու շուկայում:

Հենց շուկայի մոտ` ծառի հովին նստած, հետեւում էի 53-ամյա Գեւորգ Մինասյանին, որ կանգնել էր ասֆալտի եզրին, հենվել իր հարազատ «կաշկային» ու ընդունում էր արեւի հավելյալ ճառագայթները, որ նրան կարծես տապակել ու համեմել էին ձանձրալի հոգսերով:

Մոտեցա, ներկայացա, միասին նստեցինք ծառի տակ ու խոսեցինք մի քիչ: Հետո բեռնասայլը դանդաղ հրելով (արագ հրել չէինք կարող, քանի որ նրա ոտքերը ցավում էին) հասանք նրանց տուն: Գեւորգը 4 աղջիկների հայր է, առավոտից բեռնասայլը հրելով ուղեւորվում է դեպի շուկա` ամենօրյա 1500-2000 դրամն աշխատելու: Չնայած իր համար բավականին դժվար է ծանր բեռներ հրելը, սակայն տանը նստել էլ չի կարող. ընտանիքին աջակցելու համար «պարտավոր է ճկռել»:

Գեւորգենց տանը մեզ դիմավորեցին նրա 2 դուստրերը եւ կինը: Մյուս երկու աղջիկներն ամուսնացել ու մեկնել են այլ գյուղեր` հարսնություն անելու: Գեւորգի փոքր աղջիկը` Լուսինեն, 16 տարեկան է, դպրոց չի գնացել: Մանկուց հաշմանդամ է. ինչպես ծնողներն են նշում, տեսողության եւ գլխի հետ կապված խնդիրներ ունի:

Լուսինեն պատմում է, որ մինչեւ 3-րդ դասարանը սովորում էր դպրոցում, բայց տեսողության խնդիրների պատճառով հոգնում էր, եւ ծնողները որոշեցին նրան այլեւս չուղարկել դասի: «Հիմա ամբողջ օրը տան գործ եմ անում քույրիկիս հետ: Երբ տան գործն էլ վերջանում է, նստում եմ հեռուստացույցի առջեւ, սերիալներ ու համերգներ նայում: Ուրիշ ի՞նչ անեմ»,- ասում է նա: Լուսինեի համար երբեմն տոն օրեր էլ են լինում. «Մեկ-մեկ եղբորս ու քրոջս հետ դուրս ենք գալիս` այգում քայլելու... էդ օրերը շատ եմ սիրում»,- ժպտում է նա: Երբ հեռուստացույցով երաժշտություն է հնչում, իսկ Լուսինեն սենյակում միայնակ է լինում, կանգնում է պահարանի ապակու առջեւ եւ սկսում է պարել. երազում է պարուհի դառնալ: Միգուցե եւ դառնար, քանի որ պարելիս աչքերը չեն ցավում. «Բայց ինձ շատ բան են արգելում, ասում են՝ կհոգնես: Շատ չեմ բողոքում. միայն առավոտները երբ արթնանում եմ, գլուխս ուժեղ պտտվում է, իսկ երբ շատ եմ քայլում, ոտքերս են ցավում: Բայց դա չի նշանակում, որ մենակ չեմ կարող տեղ գնալ»,- ասում է նա:

Երբ ծնողները նրա իսկ ներկայությամբ ծանոթ-անծանոթին հայտարարում են, թե «հիվանդ երեխա ունեն», Լուսինեն չափազանց զայրանում, բայց լուռ է ընդդիմանում: «Մի քանի անգամ մորս ասել եմ, որ էդպես չասի: Ինքն էլ պատասխանում է, թե հիմա ո՞վ չի հիվանդ. բոլորն էլ մի հիվանդություն ունեն: ...Հիմա սկսել եմ չասել. նեղանում է: Որ ակնոց չեմ դնում, դրա համար էլ է նեղանում... բայց դուրս գալուց չեմ ուզում դնել. բոլորն ինձ են նայում: Ուրիշ քաղաք եթե գնամ, կդնեմ, բայց այստեղ չեմ կարող»,- բացատրում է նա: Չնայած Լուսինեին դեպքից դեպք է բախտ վիճակվում քրոջ, եղբոր կամ այլ ազգականի ուղեկցությամբ քայլել Գյումրու փողոցներով, բայց սիրում ու երբեմն էլ կարոտում է իր քաղաքի կոլորիտը: Երեւանում դեռեւս չի եղել, բայց հեռուստացույցից գիտի, որ Երեւանն ավելի գեղեցիկ է, քան Գյումրին. ՙԵկող չորեքշաբթի հորքուրիս հետ պետք է առաջին անգամ Երեւան գնամ: Գնում եմ ֆռամ գամ, բայց ուզում եմ մնալ... Ասում են՝ շատ սիրուն է, մարդիկ լավն են, օդը` մաքուր՚,- մեծ սպասումներով պատմում է նա:

Լուսինեն մի թաքուն ցանկություն ունի, որ ծնողներից գաղտնի է պահում. «Հիմա ես ամենաշատն ուզում եմ էս քաղաքից գնալ, բայց մերոնց չեմ ասում... եթե ասեմ, չեն թողնի, կասեն` չես կարող: Քույրս Ալավերդիում հարս է, ասում է՝ արի, մի քանի օր մնա, բայց մինչեւ ինձ տանող չլինի, չեն ուղարկի: Բայց ես մենակ եմ ուզում գնալ... ուրիշ քաղաքներ, ուրիշ երկրներ...»,- բողոքում է նա:                            

Մեկնաբանություններ (2)

cholo
Յարգելի Անի, Շատ ճիշդ եք որ այստեղ աւելի լուրջ խնդիրներ կան: Եւ, ըստ իս, ամէնալուրջը այն է որ Լուսինէն այսքան տարի դպրոց չի յաջախել: Ինչ՞ու: Գրում ես որ աղջկայ ծնողքը որոշել են իրեն հանել դպրոցից եւ փաստորեն իրեն զրկել կրութիւն ստանալու հնարաւորութիւնից քանի “տեսողության եւ գլխի հետ կապված խնդիրներ ունի”: Նորից հարց է ծագում – ստոյգ ին՞չ առօղական խնդիրներ ունի Լուսինէ որոնց հիման վրայ ծնողքը կամայականօրէն որոշեցին աղջկան տանը պահել: Այս որոշումի կայացման մէջ միթ՞է մասնագէտների (մանկավարժ կամ բժշիկ) ներգրաւածութիւն չկար: Սրանք երկրորդական մանրմասնութիւններ չեն: Կարծում եմ ու այս պէտք է լինէր յօդուածիդ բուն թեման: Ստացւում է որ Լուսինեն, չունենալով կրթութիւն եւ լինելով “հաշմանդամ” մատնուած է ոչ փայլուն մի ապագայի:Իրօք ցաւալի է:
Անի Հովհաննիսյան
Հարգելի cholo, որպես նյութի հեղինակ, հիվանդության բժշկական անվանումը չեմ կարեւորում... ավելի կարեւոր բաներ կան

Մեկնաբանել

Լատինատառ հայերենով գրված մեկնաբանությունները չեն հրապարակվի խմբագրության կողմից։
Եթե գտել եք վրիպակ, ապա այն կարող եք ուղարկել մեզ՝ ընտրելով վրիպակը և սեղմելով CTRL+Enter