Որտե՞ղ պետք է փնտրել հայրենիքում մնալու ցանկությունը
Ժամը երկուսն է: Ոչ այնքան հարթ ճանապարհով ես գնում եմ Արմավիրի մարզի Առատաշեն համայնքի միջնակարգ դպրոց:
«Մեկամսյա բնակությունս Էջմիածնում թույլ կտա շատերի հետ զրուցել, իմանալ նրանց խնդիրների մասին եւ շարադրել»,- մտածում եմ ես:
Մայրաքաղաքն այստեղից շատ հեռու չէ, բայց մտնելով գյուղ` միանգամից զգում ես թեկուզ այդ փոքր տարածության ազդեցությունը: 800 տնտեսություն ունեցող Առատաշեն գյուղը առաջին հերթին աչքի ընկավ մարդկանց առատությամբ:
Ես քայլերս ուղղեցի դեպի դպրոց: Սեպտեմբերմեկյան տրամադրությունները դպրոցում շարունակվում են: Շուտով դասամիջոց կլինի: Ես կանգնած եմ դպրոցի բակում եւ սպասում եմ աշակերտներին: Առաջին երեքը միասին դուրս են գալիս: Աիդան, Հռիփսիմեն եւ Մարինեն: Աիդան եւ Հռիփսիմեն քույրեր են, Մարինեն` նրանց արյունակիցը: Նրանք տասը տարեկան են: Զրույցի ընթացքում հասկացա, որ Հռիփսիմեն դժվարանում է խոսել:
-Հա, քուրիկս չի կարողանում լավ խոսել եւ լսել: Ես կպատասխանեմ հարցերին:
Դպրոցական ծանր պայուսակն ուսերին` Հռիփսիմեն, որ խոսելու եւ լսելու խնդիրներ ունի, ուշադրությամբ հետեւում է քրոջը:
Ու, հասկանալով խոսակցության մի մասը, միանգամից միջամտում է.
-Ես ութ տարեկան եմ: Սիրում եմ իմ գյուղը:
Աիդան ասաց, որ քույրը նախկինում հաճախել է Երեւանի հատուկ դպրոցներից մեկը, բայց այժմ պետք է այստեղ մնա: Նա դժվարանում է կարդալ, բայց բոլորը գիտեն այդ մասին, եւ նա հանգիստ է:
Երեք աղջիկները դժվարացան խոսել իրենց երազանքների մասին: Նրանք ավելի հեշտությամբ պատմում էին, թե գյուղում ինչպես են զբաղվում հողագործությամբ, ինչ խնդիրներ ունեն, ինչքան նպաստ են ստանում: Սոցիալական յուրաքանչյուր հարցի ավելի դյուրին էին պատասխանում: Ես ներս եմ մտնում: 345 աշակերտ ունեցող այս դպրոցը բավականին մեծ է եւ աղմկոտ: Երեխաները մի տեսակ պատրաստ են ամեն ինչով քեզ օգնելու: Մեկն աթոռ է առաջարկում, մյուսը` ասում, որ ուրախ է ծանոթության համար: Ես փորձում եմ հնարավորինս շատ խոսել նրանց հետ: Տղաներից երկուսը` 16-ամյա Արայիկը եւ 17-ամյա Հայկը, միանգամից աչքի ընկան իրենց ակտիվությամբ:
Նրանք նաեւ այն քչերից էին, ովքեր երազանք ունեին:
Ես նրանց հետ առանձին զրուցեցի:
-Հայկ, ի՞նչ ես անելու դպրոցն ավարտելուց հետո:
-Ուզում եմ ինժեներ-մեխանիկ դառնալ:
-Կկարողանա՞ս գյուղում մնալ եւ աշխատել:
-Ես սիրում եմ կազմակերպել, անընդհատ նոր բաներ մտածել: Հաճախ եմ երազանքների հետեւից ընկնում: Ուզում եմ սովորել եւ մթերքի արտադրամաս բացել գյուղում:
-Այսինքն` գալու ես գյուղ:
-Անպայման, այստեղ ես ընկերներ ունեմ, որոնց չեմ լքի: Բացի այդ` սիրում եմ գյուղը:
Իսկ Արայիկը պատրաստվում է ոստիկան դառնալ.
-Ես էլ եմ գյուղ վերադառնալու: Էստեղ շատ բան կա անելու: Մնում է ցանկությունը երբեք չմարի:
Դպրոցում գտնվելուս ընթացքում երեք աղջիկներ անընդհատ հետեւում էին գործողություններիս: Ես նրանց մոտեցա.
-Ուզո՞ւմ եք ես ասեմ` ինչ եմ երազում:
-Ապա...
-Ուզում եմ պարուհի դառնալ,-ասաց 12-ամյա Մարիետան:
-Ես էլ,- միջամտեց նրա հասակակիցը` Լիլիթը:
-Երեւի հիմա էլ պարում եք, չէ՞:
-Ըհը, էստեղ կարող ենք պարի գնալ: Ուրիշ ոչ մի բանի: Իսկ ժուռնալիստը լավ բան ա՞,- հարցրեց Մարիետան:
Ես միանգամից տեղափոխվեցի իմ պատանեկություն, երբ ընդամենը ամառային մի դպրոցի ազդեցությամբ որոշեցի լրագրող դառնալ:
-Դու չգիտե՞ս, թե ով է ժուռնալիստը:
-Կուզեի իմանալ:
Դպրոցականներով շրջապատված էի շուրջ երկու ժամ: Եւ շարունակ ինձ տանջում էր այն միտքը, որ նրանցից շատերը չէին կարողանում որոշել, թե ինչ են անելու դպրոցն ավարտելուց հետո: Նրանք գյուղական ազնիվ եւ ժպտադեմ երեխաներ էին, ովքեր այդքան էլ շատ բան չեն տեսնում եւ լսում: Իսկ հեռուստացույցով տեսածն ու լսածը նրանց համար երբեմն հեքիաթային է եւ անհասանելի:
Դպրոցից դուրս գալուց առաջ մտա դահլիճ:
Վերջին միջոցառումը նվիրված էր եղել Գարեգին Նժդեհին, որի խոսքերը դեռեւս ամրացված էին պատին:
Նրանք իմ շուրջն էին, գիտեին` ով է Նժդեհը, գիտեին` ինչ հրաշալի մասնագիտություններ կան, պատրաստ էին չլքելու իրենց հայրենի գյուղը եւ սպասում էին շփումների, սակայն նրանցից շատերը հստակ նպատակներ եւ երազանքներ չունեին:
Մեկնաբանություններ (4)
Մեկնաբանել