Նարնջապտույտ
Գուցե ես առավոտն էի սխալ սկսել, բայց, մեկ է, գետնին թափված նարինջները պետք է նկարեի յոթերորդ հարկի իմ պատուհանից եւ հետո հետեւեի, թե ինչպես է բեռը տեղափոխող այդ կեղտոտ ծերուկը հավաքում դրանք ու նորից դնում արկղի մեջ:
Նա ոչինչ չէր անում միտումնավոր: Այդ նարինջերը վաճառվում էին ոչ շատ հեշտ, որովհետեւ թանկ էին, բերվում էին դժվարությամբ , որովհետեւ շուտ էին վնասվում եւ մարսվում էին ոչ շատ արագ, որովհետեւ դու նայելով միայն կարող էիր պատկերացնել դրանց համը:
Երբ իջա աստիճաններով, արդեն կեսօր էր:
Ես պետք էի գտնեի այդ անիծյալ ծերուկին եւ խնդրեի հատ-հատ լվալ նարինջները:
Ինձ ոչ ոք չէր կարող հետ պահել իմ այդ ազնվագույն մտքից, եւ ես շտապում էի:
Հատելով շուկայի մեծ միջանցքը` ես կենտրոնում էի: Ծերուկին տեսա առեւտուր անողների մեջ ու վազեցի որքան ուժ ունեի:
Թվում էր` առավոտյան նարինջներից մեկի պես ուր որ է կգլորվի շուկայի մի անկյուն, ու ես չեմ հասցնի նրանից ոչինչ պահանջել: Ես հասա նրան:
Երբ առաջարկեցի մի գավաթ սուրճ խմել դիմացի սրճարանում, նա նախ զարմացավ, հետո թափ տվեց շորերն ու ինձնից առաջ ընկավ:
Մենք սրճարանում էինք: Մատուցողը մոտեցավ սեղանին, մի զզվելի հայացք նետեց գարշահոտ ծերուկի դեմքին ու ինձ հարցրեց պատվերի մասին: Ես նախ խնդրեցի ուղեկցիցս հարցնել.
-Ի՞նչ եք ուզում,- առանց գլուխը թեքելու՝ հարցրեց մատուցողը:
Ծերուկս խեղճացած հայացքով փորձեց մի բառ արտաբերել, բայց զգալով, որ ես իրեն եմ նայում, ծոր տվեց.
-Ինչ -որ աղջիկն ուզի:
Ես այդ պահին միայն մի մտորելիք ունեի, եւ ուղեղս ծանրաբեռնված էր դրանով. ուռած շուրթերով կարճլիկ այդ մատուցողուհու դեմքին մի լավ հասցնել ու հետո պատվերը խնդրել ծերուկից:
-Տվեք սրբիչը ձեր ձեռքի:
Մատուցողուհին առանց երկար մտածելու տվեց սրբիչը: Սեղանին երկու բիծ էր:
-Ո՞րը մաքրեմ,- հարցրի ես:
Նա քարի պես լուռ էր:
-Դե, ո՞րը մաքրեմ:
-Ես... Չգիտեմ...
-Ասա...
-Սա:
Նա ցույց տվեց ձախ կողմի բիծը: Ես սկսեցի եռանդով մաքրել աջինը: Մեծ դժվարությամբ բիծը մաքրվեց: Մատուցողուհին կանգնած էր լուռ:
-Հ՞ն... Կողքինը մաքրվու°մ է,- հարցրի ես: Տեսնու°մ ես, որ մեկի մաքրվելու դեպքում մյուսը չի մաքրվում: Բեր, բեր... Երկու նարնջի հյութ բեր: Մեկ է` քո սեղանի նման անլվա են:
Մատուցողուհին շփոթմունքից թողեց սրբիչը սեղանին ու հեռացավ: Ես վառեցի ծխախոտս:
-Կուզե՞ս,- հարցրի ծերուկին:
Նա զարմացած փոքրիկի պես նայում էր դեմքիս:
-Ես... պետք է գնամ բեռ բարձելու:
-Հա, որ առավոտվա պես գետնին թափես ու հետո բարձես, չէ՞...
Նա ավելի շվարեց. ճիշտ հարեւանիս հնգամյա երեխայի պես, որ գողացել էր սանրս ու շփոթվել, երբ նրան նորը նվիրեցի հաջորդ իսկ օրը:
Հյութն այլ մատուցողուհի բերեց: Այդ թռչնակին ես փորձության չենթարկեցի:
Քիչ անց հաստավիզ մեկը հայտնվեց սեղանի մոտ:
-Դուրս արի, ի՞նչ ես էստեղ նստել,- գոռաց նա ուղեկցիս վրա:
-Նա ինձ հետ է:
-Հետո ի՞նչ... Էլ բոմժ չէ՞ր մնացել ` էստեղ գա:
Ես լարվել էի: Ծերուկն արդեն ոտքի էր կանգնել: Հատակին լցնելով նարնջի հյութը` դուրս թռա սրճարանից: Ծերուկը դեռ մայթին էր` շվարած:
Գլորի՜ր նարինջներդ, որքան ուզում ես,- գոռացի ես:
Մեկնաբանություններ (1)
Մեկնաբանել