Ծնվել է. ոչ ոքի չի հետաքրքրում նրա ապրելը
Երկու օր էր, ինչ աշխատանքի չէի գնացել. այսօր գնացի: Ամեն ինչ սովորականի պես էր. երեխաներս կրկին վազեցին դուռը բացելու, կրկին «Լաբաս» (լիտվերեն` բարև)-ների մի շարք ու կրկին դեմքեր, ժպիտներ, սպասումներ: Առաջին հայացքից ամեն ինչ ու բոլորն իրենց տեղերում էին, ոչինչ չէր փոխվել: Երբ արդեն պատրաստվում էինք ճաշել, սոցաշխատողը կանգնեց, ցույց տալով աթոռը (որի վրա միշտ նստում էր սևուկ, փոքրիկ տղան), սկսեց բարձրաձայն խոսել:
Նա ինչ-որ բաներ էր հարցնում և ակնկալում, որ երեխաները պիտի պատասխանեին, բայց նրանք կարկամած միմյանց էին նայում: Շարունակությունը` sard.hetq.am-ում:
Եթե գտել եք վրիպակ, ապա այն կարող եք ուղարկել մեզ՝ ընտրելով վրիպակը և սեղմելով CTRL+Enter
Մեկնաբանել