Խնկո ապոր գրադարանում տեղ ունեցավ Անի Ասատրյանի առաջին` «Գիրք» գրքի շնորհանդեսը:

Ծրագիրը ներառում էր գրքի ներ-կայացում, վիդեո ինստալյացիա և սաունդ:

Հրապարակում ենք հեղինակի՝ իր գրքի նախագծի հիմնավորման տեքստը:

հայաստանում գոյություն ունեցող բոլոր հաստատությունները անվանական բնույթ են կրում: գործառույթները, որ իբրև թե պիտի դրանք իրականացնեն, շրջված են գլխիվայր. կառավարում հասկացությունը նշանակում է ճիշտ հակառակը՝ ամենաթողություն, ինքնիշխանություն է կոչվում սուվերենության բացակայությունը, ընտրություն նշանակում է պարտադրանք, անկախություն բառով անվանվում է գաղութացվածությունը, առաջընթաց նշանակում է դադար:

ազատ շուկայական հարաբերությունների վրա հիմնված տնտեսության մեջ չկա ո՛չ ազատ շուկա, ո՛չ հարաբերությունների ազատություն: մրցակցային տնտեսության հռչակումը բացարձակ մենաշնորհի հաստատումն է: անկախ տնտեսվարող սուբյեկտ նշանակում է համակարգի համար լվացք անող օբյեկտ: կրթությամբ և գիտությամբ զբաղվող հաստատությունները մերձկրոնաքա-ղաքական կառույցներ են: բարձրագույն ուսումնական հաստատությունները բիզնես կենտրոններ, տարածքային կառավարման մարմիններ և նախընտրական շտաբեր են: օբյեկտիվ գիտելիքը սուբյեկտիվ քարոզ է: մշակույթը նույնացվում է արվեստի հետ, արվեստը՝ մշակույթի:

ընտանիքում ապրելը ոչ թե ընտանիքի՝ բարձրագույն արժեք համարումն է, այլ մեկ այլ բնակտարածքի համար նյութական միջոցների բացակայությունը: ազգակցական կապերի ամր-ությունը ոչ թե մերձավորի հանդեպ սիրո դրսևորում է, այլ տվյալ պայմաններում սեփական ֆիզիկական գոյությունը համայնքից դուրս պահպանելու անհնարինության հետևանք: աշխատանքը ոչ թե սեփական սուբյեկտության դրսևորման դաշտ է, այլ լինելիությանդ համար ժամանակ վաճառելու ոլորտ:

ստեղծված համատեքստում ապրող (տևող) մարդը չի կարող լինել այլ բան, քան սեփական մարմնի ֆիզիկական տարածության մեջ դատարկությունն ամփոփող ձև. ստեղծված համատեքտսում որքան անհնար է հաստատութենական որևէ օղակի կոմպետենտ գործունեությունը, նույնքան անհնար է արվեստի արտադրանքի ստեղծման, այդ գոյություն չունեցող հաստատութենական օղակներով անցնելու և որևէ ազդեցություն ունենալու հնարավորությունը: որքան անհնար է հաստատութենական որևէ օղակի կոմպետենտ գործունեությունը, նույնքան անհնար է այդ հաստատություններում կայացած որևէ մեկի կողմից  որևէ արարք օրինականացնելու, հաստատելու, գնահատելու, անվանելու և հանրահռչակելու  հավանականությունը:

համակարգի ներսում կայացած ցանկացած մասնագետ համարժեք է համակարգի չկայությանը: կրթական պաշտոնական համակարգերում՝ ասել է թե մերձկրոնական համակարգում,  կայացած-օրինականացած մասնագետները համարժեք են կրոնավորներին: այս համատարած բացակայությունների համակարգի ներսում գոյության ցանկացած այլ ձև, քան բացակայությունը, անհնար է: իսկ ցանկացած այլ մեկը, ում լինելիությունը կասկածի ենթակա չէ, համակարգից դուրս ինքն իրեն ստեղծած սուբյեկտն է:

երբ բացակա են  հաստատությունները, կարգավորիչ օղակները, կազմակերպչական գործա-ռույթ իրականացնող մարմինները, կրթական հենք ապահովող տեղեկատվական հոսքերը, երբ գիտությամբ զբաղվելը ենթադրում է նաև քաղաքականությամբ զբաղվել, երբ արվեստ անելը ենթադրում է նաև շոու անել, երբ օրինակարգ (լեգիտիմ) լինելը ենթադրում է նաև կախման մեջ հայտնվել, երբ մի բան լինելը պարտադրում է նաև անպայման մեկ այլ բան լինել, արվեստ անելն իր հերթին ենթադրում է անել  մեկ այլ բան, քան արվեստն է:

անի ասատրյան