Հայաստանի շուրջ նոր խաղն արդեն սկսված է... ու ավարտված
Բոլոր դիկտատորները ցած են գլորվել մեծամտության բարձունքից: Հեքիաթներում սերն է հաղթում, իսկ իրական կյանքում՝ վախը: Պատմությունը վախի խաչմերուկներում է սկսվում ու …ավարտվում: Իսկ մարդու կյանքը ներքին ու արտաքին վախի չվճարված տարբերությունն է, որն, ի վերջո, վճարում է գալիք սերունդը:
Վախը վատ խորհրդատու է, բայց մարդը խորհուրդ չէ, որ փնտրում է: Ամենաշատը վախենում են դիկտատորներից. ուստի ոչ ոք չի համարձակվում նրան ասել ճշմարտությունը, որի հետևանքով դիկտատորները մեծամտաբար կարծում են, թե իրենք «անսխալական կիսաստված-փրկիչներ» են:
Պուտինը դիկտատոր է: Շատ վախեցող դիկտատորները ամենամեծ սխալներն են անում. Ղրիմի անեքսացան՝ հերթական օրինակը: Սադամն ու Քադաֆին ստորգետնյա փոսում վերջացան՝ վախի խորշերում: Որտե՞ղ կվերջանա Պուտինը:
Հայաստանի շուրջ պատմության խաղը միշտ նույնն է. նույն խաչմերուկով անցնող իրարից վախեցած ժողովուրդներ: 301 թվից սկսած՝ հայ տղամարդն աստիճանաբար դարձավ վախեցած աղոթող. նա այլևս ի՛ր հաղթանա՛կի համար չէ, որ աղոթում է(ր). սրա՛ պատճառով հայը կորցրեց իր հայրենիքի մեծ մասը:
Կյանքում ստանում ես ոչ թե այն, ինչ ուզում ես, այլ այն ԻՆՉԻՑ ՎԱԽԵՆՈՒՄ ես:
ՄԱԿ-ը վախից է գոյացել, նույնը՝ միջազգային իրավունքը: Վախեցած ազգերի համակարգում միջազգային ոստիկան է պետք: Դա հիմա ԱՄՆ-ն է ու դեռ տասնյակ տարիներ ինքն է լինելու: Ո՛չ դաժան ռուսը, ո՛չ էգոիստ չինացին, ոչ՛ «փիլիսոփա» հնդիկը, ո՛չ «զվարճասեր» բրազիլացին (BRIC) և ո՛չ էլ դեռ 7-րդ դարում ապրող մահմեդականը միջազգային ոստիկան չի կարող դառնալ, քանի որ ավելի ցածր ու հոտային-խմբային զսպանակող քաղաքակրթություններ են ներկայացնում: ԱՄՆ-ն ավելի բարձր քաղաքակրթություն է, քանի որ ԱՆՀԱՏԻ հոգու ու կամքի ԱԶԱՏՈՒԹՅԱՆ կողմնակից է: Մարդկությանը պետք չէ ռուսի կամ չինացու «դեմոկրատական դիկտատուրան»:
Հզորանում են այն երկրները, որտեղ ԱՆՀԱՏԻ ազատություն կա: «Եղբայրության» ու «ազգային համերաշխության» (այսինքն՝ վախեցած հոտային-բնազդային զսպանակող նորմերի) վրա կառուցված ազգերը կամ չկան, կամ էլ լուսանցքում են: Պատճառն այն է, որ միայն ԱԶԱՏ քաղաքացին կարող է իսկապես կերտել:
Ղրիմում ազատ անհատի քաղաքակրթությունը (ԱՄՆ) ու հոտային-խմբային քաղաքակրթությունը (Ռուսաստան) նորից պաշտոնապես թշնամացան: Ղրիմը ամեն ինչ փոխեց, կամ ավելի ճիշտ՝ դիմակները հանվեցին:
ԱՄՆ = ՆԱՏՕ: ՆԱՏՕ-ին միշտ թշնամի է պետք. դա կրկին Ռուսաստանն է: Առաջիկա տարիներին ՆԱՏՕ-ի թիվ մեկ առաջադրանքը լինելու է Ռուսաստանին վերջնականապես Եվրասիայի խորքերը քշելը: Ղրիմը (դեռ) կթողեն Ռուսաստանին, որ վերքին աղ լցնեն ու միշտ պատրվակ ունենան: Հավանաբար նույն դերը կկատարի նաև Հյուսիսային Կովկասը՝ կախված դեպքերի հետագա զարգացումից:
Ղրիմից հետո՝ դիկտատոր Լուկաշենկոն ու թյուրք-ղազախ սուլթան Նազարբաևը, առաջվա պես, չեն կարող շատ մոտենալ Ռուսաստանին, այլապես կզայրացնեն ԱՄՆ-ին ու իրենք էլ առաջնային թիրախ կդառնան: Ուստի՝ «Եվրասիական (տնտեսական) միություն» կոչվածը ապագա չունեցող մի կառույց է՝ ԱՊՀ-ի ու ՀԱՊԿ-ի նման անապագա:
Արևելյան Ուկրաինայում խաղն արդեն ավարտված է՝ հօգուտ ԱՄՆ/ՆԱՏՕ-ի: Հումք արտահանող Ռուսաստանը երկարաժամկետ չի կարող դիմադրել. սա բոլորը գիտեն:
Հունիսի 27-ին Ռուսաստանը վերջնականապես կորցրեց նաև Վրաստանը...և Անդրկովկասը:
Հայաստանին ու Ադրբեջանին էլ կորցնելու Ռուսաստանի վախը մեծ է ու միակ հույսը ԼՂՀ ազատագրված տարածքներ ՀԱՊԿ/ռուսական «խաղաղարարներ» մտցնելն է: Սրա համար Ադրբեջանին հարձակողական զենք տալը բավարար չէ, որպեսզի վերջինիս ռուսը ներս հրապուրի մեռելածին «Եվրասիական տնտեսական միություն»: Ադրբեջանը ազատագրված տարածքներն է ուզում Ռուսաստանից, բայց Ռուսաստանը չէ միակ որոշողը, այլապես այն կրկին հանգիստ կնվիրեր «կարմիր» թյուրքին:
Բացի այդ՝ Ադրբեջանը վաղուց է ընտրել Թուրքիային, որը շատ լավ հասկանում է ԱՄՆ-ն: Ուստի՝ եթե Վրաստանին Հայաստանը չմիանա, ապա ռուսին (ու թյուրքին) տարածաշրջանում զսպելու ԱՄՆ-ի ջանքերը ապարդյուն կլինեն:
Մյուս կողմից՝ ԱՄՆ-ն հոգնել ու ձանձրացել է սուննի տեռորիզմից, որոնք հզորացել են ամերիկյան դոլարով (նավթի գնումներից): Դրա համար ԱՄՆ-ն ցանկանում է շիաների վերադարձը՝ որպես սուննիներին հակազդող ուժ ու նավթ-գազի երկրորդ աղբյուր: ԱՄՆ-ն այլևս չի ցանկանում, որ ի՛ր զինվորները զոհվեն՝ սուննի ծայրահեղականների դեմ պայքարում: Դա հիմա պիտի անեն շիաները (և քրդերը): Հենց սրա՛ համար է Իրանի դերը փոխվելու ու քարտեզում հայտնվելու է «Քրդստանը»:
Լիբանան-Սիրիա (շիա/քուրդ մաս)-Քրդստան-Իրան- ( Նախիջևա՞ն ) -Հայաստան-Վրաստան-Ուկրաինա-Ռումինիա պատնեշը այլևս երևակայություն չէ:
Հայաստանի շուրջ նոր խաղն արդեն սկսված է ու ... ավարտված. Հայաստանի գնացքը վերջնականորեն գնում է դեպի Վրաստան, Արևմուտք ու ՆԱՏՕ: Այս տեսակետից՝ արդեն կարևոր էլ չէ, թե ով Հայաստանում իշխանության ղեկին կլինի կամ գնացքը արդյոք մի քանի ժամ/օր կկանգնի ՞ «ՄՄ/ԵՏՄ » կոչված կայարանում: Անկախ արագությունից ու վագոնների քանակից՝ ուղղությունն արդեն որոշված է. ու դա լավ լուր է հայի համար:
Վարազ Սյունի
Ամստերդամ
14.07.2014
Լուսանկարը՝ http://cyberdissidents.org-ից
Մեկնաբանություններ (6)
Մեկնաբանել