Զորակ գյուղի կենտրոնում հավաքված տարեց տղամարդիկ արեւի կիզիչ ճառագայթներից պաշտպանող տաղավարի տակ նարդի էին խաղում: Նրանք վրդովված խոսում էին իրենց նարդին կամ զառերը, արդեն որերորդ անգամը տաղավարից գողանալու մասին: Շահեն Շահնազարյանի  խոսքերով՝ քանի որ գյուղում իրենց միակ հավաքատեղին բացօթյա է, իսկ ժամանակն սպառելու այլ տեղ չունեն, ստիպված նարդին դրսում են թողնում, անցորդներն էլ տիրանում են իրենց «հիմնական զբաղմունքին»:

«Մշակույթի նախարար Պողոսյանն ինչի՞ մի անգամ չի գալիս գյուղեր, գա մեր ակումբը տեսնի, թե ինչ է կատարվում, ամբողջը քանդվում է: Ամառ-ձմեռ այստեղ ենք նստում, նստելու տեղ էլ չունենք: Անունը մշակույթի նախարար է, ինչո՞վ է զբաղվում, թող գա տեսնի»,- վրդոված ասում է Շ. Շահնազարյանը:

Արարատի մարզի Զորակ գյուղում խնդիրները շատ են, իսկ համայնքային բյուջեն փոքր է, չեն կարողանում դրանց լուծումներ գտնել: Բյուջեն համալրելու հիմնական միջոցն աճուրդներից ու մրցույթներից ակնկալվող գումարներն են, սակայն, ինչպես վերջին ամիսներին մեր ուսումնասիրած համայնքների մեծ մասում, այնպես էլ Զորակում առաջնորդվում են ոչ թե հանրային շահով, այլ ծանոթ-բարեկամ սկզբունքով:

Օրինակ, հունիսի 17-ին համայնքապետարանն աճուրդով երեք լոտ բնակավայրի հող է օտարել: «Զուգադիպությամբ» յուրաքանչյուր լոտի համար հայտ է ներկայացրել երկու անձ եւ բոլորն էլ կատարել են ընդամենը 3 քայլ: Արդյունքում` աճուրդի դրված 167.120 դրամ մեկնարկային գնով հողատարածքը վաճառվել է 174.000 դրամ, ավելացել է ընդամենը 30.000 դրամ:

Հենց նման «զուգադիպություններն» են պատճառը, որ համայնքային բյուջեն աճ չի արձանագրում, հետեւաբար զորակցիները շարունակելու են դժգոհել եւ բարձրաձայնել իրենց խնդիրների մասին, քանի որ համայնքային բյուջեով հնարավոր չի լինելու դրանք լուծել:

Զորակի համայնքապետարանի հաշվապահ Լյուդմիլա Հարությունյանի տեղեկացմամբ` Զորակի բյուջեն կազմում է մոտ 35 մլն 490 հազար դրամ, որից 29 մլն 741 հազարը դոտացիան է: Այս գումարի զգալի մասն աշխատավարձ է տրվում, մնացած մասով էլ հնարավոր չէ լուրջ ծրագրեր իրականացնել գյուղում, բացի այդ սոցիալական օգնություններ են տալիս կարիքավորներին ու տակը ոչինչ չի մնում: Համայնքապետարանի աշխատակազմի քարտուղար Մարուսյա Գրիգորյանի խոսքերով, եթե գումար ունենային  խմելու եւ ոռոգման ջրի ցանցը կվերանորոգեին, որոշ թաղամասեր կգազիֆիկացնեին, փողոցների լուսավորությամբ կզբաղվեին, մանկապարտեզը կշահագործեին եւ այլն: Այս ամենը ներառված է համայնքի քառամյա զարգացման ծրագրում, թե ինչ հույսով՝ պարզ չէ:

Մանկապարտեզը

«Մանկապարտեզ ունենք, մասնակի վերանորոգվել է, կահույք կա, բայց դեռ պատրաստ չէ շահագործման, կիսատ բաներ կան: Անելիքները շատ են, տեսնենք գումարը, որ խնդրի լուծմանը կբավականացնի: Մեծ գումարներ չկան, որ կարողանանք մեծ ծրագրեր իրականացնել, բայց սպասում ենք, մեծ հույսեր ունեմ, որ այս տարի մանկապարտեզը կգործի»,- նշում է աշխատակազմի քարտուղարը:

Մարուսյա Գրիգորյանը եւս գյուղի առաջնահերթ խնդիրներից մեկը համարեց 1981թ կառուցված մշակույթի տան վերանորոգումը, որը երբեք չի վերանորոգվել: Մշակույթի տան դռները բացվում են տարին 1-2 անգամ` հանրային միջոցառումների ժամանակ, ինչպես նաեւ` համապետական, համայնքային ընտրությունների ժամանակ, երբ այն ընտրատեղամաս է ծառայում: Մնացած օրերին այն փակ է, մարդիկ դրսում են հավաքվում: Գյուղում պարի եւ սպորտային խմբակներ են գործում, սակայն երեխաներն իրենց պարապմունքներն ստիպված դպրոցում են անցկացնում:

Մշակույթի տունը

Զորակում այլ խնդիր է հասունանում. Մարուսյա Գրիգորյանի ասելով՝ վերջին տարիներին Արարատյան դաշտավայրում ոռոգման ջուրը պակասել է, իրենց համայնքում նույնպես ջրի պակասն զգալի է: «Պատճառների մասով երեւի բնապահպաններն ավելի լավ կասեն, բայց իմ կարծիքով, պատճառը ձկնաբուծարաններն են: Մեր համայնքի տարածքում էլ է ջուրն արդեն պակասել»,-նշում է Մ. Գրիգորյանը:

Դրսում հավաքված գյուղացիներին նույնպես մտահոգողը ջուրն էր: Նրանց պատմելով` համայնքը տարիներ շարունակ սնվել է արտեզյան հորերից, սակայն ձկնաբուծարանների պատճառով աղբյուրները ցամաքել են, ինչի հետեւանքով ո’չ նորմալ խմելու ջուր ունեն, ո’չ էլ ոռոգման:

Գրիգորի Դանիելյան	Շահեն Շահնազարյան

«Մեզ համար առաջնայինը ոռոգման ջուրն է, արտեզյան հորեր ենք ունեցել, հիմա դրանք չորացել են, շաբաթը մեկ անգամ էլ չենք կարողանում ոռոգել: Դե, մնացածն էլ, ապրում ենք, էլի, ամեն մեռնողին երանի տալով: Գազը` թանկ, լույսը` թանկացրին, ջուր չկա, էլ ո՞նց պիտի ապրենք: Լույսը որ թանկացնեն, մենք ո՞նց ենք դրա տակից դուրս գալու` չեմ իմանում, իրանց տված թոշակն սկի լույսի ու գազի փող չի, ասում են՝ գնացեք ապրեք»,- ասում է նարդի խաղացողներից Գրիգորի Դանիելյանը:

Էլեկտրաէներգիայի գնի բարձրացման սոցիալական բեռը մեղմելու համար Կառավարության` 1000 դրամով նպաստն ավելացնելը ծիծաղ է առաջացրել գյուղացիների մոտ: «Ժողովրդի աչքերը փակում են, հազար դրամին երկու հաց են տալիս, դա ի՞նչ փող է: Գիտեն, ժողովրդի վիճակը վատ է, դրանով բերաններս փակում են: Ոչ մեկը ժողովրդի մասին չի մտածում, մենակ իրանց մասին են մտածում: Բա խեղճ գյուղացին ի՞նչ անի, այս տարի վաճառելու բան գրեթե չկա: Ով ասում է գյուղացին հողից եկամուտ է ստանում, թող գա իմ հողը տամ իրեն` թող մշակի եկամուտ ստանա»,- ավելացրեց Գրիգորի Դանիելյանը:

Նրա խոսքը շարունակեց Շահեն Շահնազարյանը. «Թոշակ ենք ստանում, ռիսկ չենք անում թոռնիկի հետ խանութի կողքով անցնել, որ մառոժնի չուզի: Ի՞նչ թոշակ, դա ի՞նչ փող է, 30.000 դրամ թոշակ են տալիս, բայց գնում եմ բժիշկի 400.000 դրամ են ուզում, սա՞ է իրենց թոշակը»:

«Դե, գնա գրի’, հաջորդ անգամ լավ լուրերով կգաս»,- հրաժեշտից առաջ պարտավորեցրին զորակցիները: