HY RU EN
Asset 3

Բեռնվում է ...

Էջի վերջ Այլ էջեր չկան բեռնելու համար

Որոնման արդյունքում ոչինչ չի գտնվել

Անի Հովհաննիսյան

«Երեւի ես քյարթու եմ Ամերիկայի համար»

Կորյուն Բոբիկյանին հայաստանյան ռոք միջավայրում ճանաչում են` որպես լավագույն հարվածային գործիքահարի: Նա նվագել է «Էմփիրեյ», «The Beautified Project», «Սթրայֆ», «Sworn» եւ մի շարք այլ ռոք խմբերում: Հայաստան հրավիրված ռոք լեգենդների միակ հայ նվագակցող հարվածային գործիքահարը Կորյունն էր: Երկու տարի առաջ էր, երբ նվագեց իր վերջին համերգն ու մեկնեց ԱՄՆ:
 
Օրեր առաջ երեւանյան փաբերից մեկում հանդիպեցի Կորյունին: 2 տարի անց եկել է` արձակուրդները Հայաստանում անց կացնելու: Առիթը բաց չթողեցի` նրա հետ զրուցելու:
 
Ո՞ր քաղաքում ես ապրում եւ ինչպե՞ս:
 
Ապրում եմ ԱՄՆ-ի Սան Խոսե քաղաքում` Սան Ֆրանցիսկոյի հարեւանությամբ: Շատ հանգիստ քաղաք է, շատ քիչ թվով հայեր են այնտեղ ապրում, ինչից գոհ եմ: 
 
Ինչո՞վ են հայերը խանգարում քեզ:
 
Ինձ չեն խանգարում, բայց օրինակ Գլենդել քաղաքը կարծես Երեւանը լինի` շատ ավելի վատ վիճակում: Եթե Երեւանից ես գնում էնտեղ, հայերի մեջ ապրելդ չի գալիս. դա հաստատ: 
 
Սան Խոսեո՞ւմ ես նվագում:
 
Չէ, Լոս Անջելեսում ենք համերգներ ունենում հիմնականում: Այնտեղ կրկին հիմնել ենք «Սթրայֆ» խումբը, որը նախկինում Հայաստանում էր գործում: Նախկին «Սթրայֆ»-ից միայն ես եւ կիթառահարն ենք նույնը, իսկ մյուս անդամները նոր են. ԱՄՆ-ում ապրող հայ երաժիշտ-տղաներ են: Ամեն անգամ, համերգից մի քանի օր շուտ, ես ինքնաթիռով գնում եմ Լոս Անջելես, փորձ ենք անում, համերգ տալիս, ու վերադառնում եմ տուն: 
 
Որքանով տեղյակ եմ` ԱՄՆ-ում համերգներ տալու, ձայնագրվելու համար մեծ կորպորացիաների հետ պետք է պայմանագրեր ունենալ:
 
Համերգներ տալու համար կորպորացիաների հետ կապերը պարտադիր չեն. շուկան ազատ է: Մեր շրջանում միայն 21 հազար գործող խումբ կա, իսկ Լոս Անջելեսի շրջանում`մոտ 27-28 հազար: Պատկերացրու`ինչպիսի մրցակցություն կարող է լինել: Հասարակ, շարքային ակումբներում նվագելը հեշտ է, բայց բարձրակարգ տեղերում համերգներ տալու համար ծանոթներ են պետք: Այնտեղ էլ նույն ծանոթ-բարեկամի սկզբունքն է, ինչպես բոլոր երկրներում: Էստեղից, իհարկե, այնտեղ երազային է թվում, բայց երազներ չկան:
 
Դուք ինչպե՞ս եք գտնում այդ ծանոթներին: Ո՞րտեղ եք նվագում:
 
Մենք արդեն 8 ամիս է, ինչ սկսել ենք լուրջ աշխատել: Այդ ընթացքում 5 համերգներ ենք ունեցել ընդամենը: Խումբ հավաքելը, նոր անդամներին երգացանկ սովորեցնելը մեզնից շատ ժամանակ խլեց: Ամենաառաջին տեղը, որ նվագեցինք, Հոլիվուդի էժանագին ակումբներից մեկն էր: Հայաստանի ռոք ակումբներն ավելի լավն են, քան այդ ակումբը: Մոտեցում չունեին երաժիշտների նկատմամբ: Ձայնային ինժեներն ամբողջ ժամանակ ծխում էր, բայց ոչ ծխախոտ. կանաչ երազանքներ: Անիմաստ համերգ էր. 50-60 հոգի մարդ էր եկել: Ուղղակի նվագում էիր, որ ինչ-որ մեկը քեզ լսի: Այնտեղ հանդիսատես հավաքելը շատ դժվար է:
 
Որոշեցինք, որ եթե պարապում, նվագում ենք, գոնե նորմալ տեղերում նվագենք, որ ինքներս էլ հաճույք ստանանք: Կիթառահարը` Կարենն ու խմբի մյուս անդամները մեր ձայնագրությունները տարածեցին տարբեր ակումբներում: Վերջապես շատ ավելի բարձրակարգ ակումբներից հրավերներ ստացանք: Մեր վերջին համերգն ունեցանք Լոս Անջելեսի «Սանսեթ» բուլվարում տեղակայված 7 թոփ-ակումբներից մեկում: 
 
ԱՄՆ-ում հայտնի հայկական ռոք խումբ կա` «Վիզան», իրենց համերգի բացումն արեցինք: Այդ համերգից հետո արդեն մուտք ունենք բարձրակարգ ակումբների շրջանակ. նախկինում անհնար էր:
Հայերեն երգեր է՞լ եք երգում, թե՞ միայն անգլերեն է երգացանկը:
 
Չէ, անգլերենով ենք երգում` չնայած խմբում բոլորս հայ ենք: Լավ ենք գտել միմյանց. հիանալի հարաբերություններ ունենք, ինչը Ամերիկայի համար եզակի բան է: Բացի «Սթրայֆից»` նաեւ մեկ այլ  
ամերիկյան խմբի հետ եմ աշխատում, որտեղ որեւէ մարդկային հարաբերություն չկա. բոլոր շփումները զուտ գործնական են: Հիմա «Սթրայֆով» հուսանք մի բան կստացվի: Նորից վերաձայնագրում ենք մեր ալբոմը, քանի որ վոկալիստը փոխվել է: Հուսանք` կկարողանանք մեծ ընկերություններին ներկայացնել ալբոմն ու համագործակցություն կառաջարկեն:
 
Կեցության հարցերն ինչպե՞ս եք լուծում: Քաղաքացիություն ունե՞ք:
 
Ես ու Կարենն այնտեղ «Գրին քարտ»-ով ենք ապրում: Գրեթե նույն բանն է, ինչ քաղաքացիություն ունենալը: Մեզ իրենց քաղաքացիությունը պետք էլ չէ. Հայաստանի քաղաքացիություն ունենք, գոհ ենք: Բախտս այնքանով է բերել, որ իմ մասնագիտությամբ գործ եմ գտել. դասավանդում եմ երաժշտական դպրոցում`որպես հարվածային գործիքների եւ ջութակի ուսուցիչ: Երկու տարբեր դպրոցներում եմ դաս տալիս` պետական եւ մասնավոր: Ջութակի բաժնում ուսուցիչ լինելն իմ երազանքն էր, որ այստեղ չէի կարող իրականացնել:
 
Չե՞ս կարոտում քաղաքդ: Շատ հայեր, դրսում ապրելով, կարոտում են:
 
Մի բան նշեմ`ամերիկացիները մի քիչ այլ կերպ են ապրում: Նրանք երբեք չեն ձգտում սովորել, ավելի լավը դառնալ: Նրանք կարող են հատակ մաքրող աշխատել, եւ դա իրենց բավական է: Այնտեղ սոցիալական շփումը ցածր մակարդակի վրա է գտնվում: Իրենց մոտ ընկերություն ասվածը միմյանց հետ հարբել ու տուն գնալն է: Իսկ խմելը հայ մարդու համար շփման միջոց է: Երբ ամերիկացու հետ սկսում ես շփվել, կարծում է, թե ինչ-որ բան ես պահանջում իրենից: Միանգամից սահմաններ են դնում` մարդկանց հետ շփումներում: Այդ պատճառով էլ, շփումներ չունենալով, հայերս կարոտում ենք մեր տունը, ընկերներին: Չեմ կարող ասել, որ չեմ կարոտում, բայց լավ վիճակում եմ գտնվում` շփումների առումով: Մի քանի ընկերներ ունեմ, նաեւ «Սթրայֆի» տղաները: Սան Ֆրանցիսկոյում մեծ մասամբ մասնագիտություն ունեցող եւ ինտելեկտուալ հայերն են ապրում: Հիմնականում շփվում եմ ծրագրավորողների հետ, նաեւ կնոջս հայրն է այնտեղ ապրում…
 
Որքանո՞վ ես հետաքրքրված Հայաստանով: Նախկինում, հիշում եմ, հետաքրքրված էիր ներքաղաքական դաշտում տեղի ունեցող իրադարձություններով: Հիմա է՞լ ես հետաքրքրվում, թե հեռացել ես:
 
Չէ, կարդում եմ նորությունները, միշտ գիտեմ` ինչ է կատարվում Հայաստանում: Բացի այդ, ընկերներս եւ ծնողներս այստեղ են ապրում: Երբ խոսում ենք, հարցնում եմ` ինչ է կատարվում: Գիտեմ, որ ՀԱԿ-ի անիմաստ հավաքներն են լինում, որտեղ ուղղակի խոսում են, բայց միայն խոսելը ոչինչ չի փոխի: Եթե ուզում են հեղափոխություն անել, դա արյունով է արվում: Շուտով ընտրություններ են, ու գիտեմ, որ նույն իշխանությունը շարունակելու է մնալ իր տեղում:
 
ԱՄՆ-ում հիմա «Wall Street»-ի հանրահավաքներն են, որ Նյու Յորքից արդեն հասել են Սան Ֆրանցիսկո: Հնարավոր է` այս հավաքներն օգուտ չտան, բայց եթե ամերիկացիները ուզեն, շատ բան կփոխեն: Որոշ ժամանակ առաջ բենզինն ԱՄՆ-ում 10 ցենտով թանկացել էր, հաջորդ օրն իսկ բողոքեցին ու իջեցրին: Սա սկզբունքի հարց է. 10 ցենտը միգուցե ոչինչ է, բայց ԱՄՆ քաղաքացին մտածում է` ինչպես ես համարձակվում, կառավարություն, թանկացնել մեր բենզինը:
 
Իսկ Հայաստանում 150 դրամով թանկացրին, ոչ ոք չբողոքեց, իսկ երբ 40 դրամով իջեցրին, բոլորն ասացին` բենզինի գինն իջել է: Չգիտեմ, ինձ համար մի քիչ անհասկանալի է...
 
Եթե զգաս, որ հեղափոխություն է լինելու Հայաստանում, կգա՞ս, կմասնակցե՞ս:
 
Հաստատ կմիանամ, այնտեղից էլ եթե կարողանամ որեւէ բանով օգնել, կօգնեմ: Բայց առաջին հերթին կգամ Հայաստան, քանի որ ծնողներս այստեղ են, նրանց համար կպայքարեմ: Բայց շատ եմ կասկածում, որ այդ օրը կգա:
 
Հայաստանից քո ամենամեծ դժգոհությունը ո՞րն էր:
 
Երաժիշտ լինելով`հազիվ ինձ էի կարողանում պահել: Ամեն ինչ ունեի` որպես երաժիշտ: Նվագում էի տեղի  
ամենահայտնի եւ արտասահմանյան լեգենդար խմբերի հետ` նրանց հայաստանյան համերգների ժամանակ: Այսինքն այն ամենն, ինչ ռոք երաժիշտը կարող էր ունենալ Հայաստանում, ես ունեի: Բայց այդ ամենն ունենալով` ես ֆինանսապես մի կերպ էի ինձ պահում: Իսկ երբ ամուսնացա, հասկացա, որ իմ երաժշտությամբ ընտանիքս չեմ պահի: Որոշեցի գնալ ԱՄՆ, այնտեղ պահել ընտանիքս, նաեւ օգնել ծնողներիս: Հիմա կարծում եմ` ճիշտ եմ արել:
 
Չնայած շատ ափսոս, որ գնացել եմ: Օրինակ, հայրս մի քանի օր է, ինչ ասում է` ուր ես գնացել, տուն արի: Ես էլ ասում եմ արի քեզ էլ տանեմ, բայց չի ուզում: Ես իրեն նախանձում եմ իրականում... Նա դեռ սովետական ժամանակաշրջանից այս երկրում է ապրել ու չի էլ պատկերացնում իրեն` դրսում ապրելիս: Նույնիսկ այս վատ վիճակն իրեն հարազատ է: Իսկ ես երիտասարդ եմ, ավելին եմ ուզում:
 
Եթե Հայաստանում ընդունված ու ճանաչված էի` ԱՄՆ-ում միջին երաժիշտ եմ, ով դասավանդում է դպրոցում: Բայց ես այդպես խաղաղ եմ ապրում: Էստեղ ես «գեղի հերոս» էի, իսկ այնտեղ` հասարակ մարդ, ու այդպես ավելի լավ է:
 
Վերադարձել ես, ի՞նչ է փոխվել Հայաստանի ռոք միջավայրում:
 
Երաժիշտներից ում հետ խոսել եմ, ասում են, որ վատացել է վիճակը: Համերգներին հանդիսատես չունեն:  
Նախկին ռոք երաժիշտների համախմբվածությունն ու համայնքը չկա: Ես Ինձ վրա էլ նկատել եմ. որոշ մարդիկ, ինձ տեսնելով, էնպես վերաբերվեցին, թե չեն ճանաչում: Կամ ուզում էին ասել` գնացել-եկել ես... չգիտեմ: Էդպես էլ չհասկացա` ինչ է կատարվում:
 
Նախանձի մթնոլորտն ինչո՞ւ է առկա հասարակությունում, ի՞նչ ես կարծում:
 
Որովհետեւ մարդիկ ինքնաբավ չեն: Չունեն ինչ-որ արժեքներ, որոնք իրենց մարդ են դարձնում: Նրանք միշտ ուրիշների մեջ են փնտրում ինչ-որ բաներ, որ ցույց տան, թե մարդ են: Դու ինձ ճանաչել ես գնալուց առաջ էլ, հիմա էլ: Հիմա երեւի ավելի համեստ եմ դարձել, քան էն ժամանակ էի: Չնայած էն ժամանակ էլ ինձ եսիմ ինչ չէի համարում:
 
Նախկինում շատ նյարդային էիր, հիմա ավելի հանգիստ ես:
 
Հա, նախկինում իմ միակ չբավարարված կողմը ֆինանսականն էր: Ինչի՞ց ես ամենամեծ շոկն ապրել ԱՄՆ-ում: Կինս համոզում էր, որ գնայինք Սան Ֆրանցիսկոյի գեյ պառադին: Չգնացինք, բայց հեռուստացույցով նայում էինք: Երեւի ես քյարթու եմ Ամերիկայի համար: Բայց ինձ համար դա իրոք անհասկանալի էր: Լավ, դեմոկրատական պետություն եք, բայց երեխաներ են ապրում ձեր երկրում, որ փոքր տարիքից դա տեսնելով, հնարավոր է` ճիշտ չընկալեն շրջապատող աշխարհը: Եթե ամերիկացու համար նորմալ է, որ իր երեխան գեյ երեխայի հետ նստի նույն դասարանում, ինձ համար` ոչ: Այ սրանից եմ շատ անհանգստանում:
 
Իսկ Հայաստան վերադառնալուց հետո ամենամեծ շոկն այն էր, որ փողոցում բոլորը գյուղացիներ են: Բացի այդ` ինչ-որ թրքացված դեմքեր եմ տեսնում անընդհատ: Չգիտեմ` ուր ենք գնում:

Մեկնաբանություններ (3)

rafayel
,,Եթե Հայաստանում ընդունված ու ճանաչված էի` ԱՄՆ-ում միջին երաժիշտ եմ,, Շարքային միջակություն,-հո չի կարող ամեն մարդ կեսարավարի մտածել`ավելի լավ է պրովինցիայում լինեմ առաջինը,քան Հռոմում երկրորդը Մարդը նախրի մեջ իրեն լավ է զգում ինչ ասես...
ուրիշ գյուղացի
Հիմարը գնաց հարսանիք, ասաց՝ այստեղ ավելի լավ է, քան մեր տանը:
գյուղացի
ինչպես հասկացա ըստ մեր ռոք երաժիշտի գյուղացին մարդ չի: Ահա թե ինչն է մեր ազգի տունը քանդողը, էս համատարած քաղաքենիությունը: Արդեն գեղցի էլ չեն ասում, ուղղակի ՝ գյուղացի: Դրանից էլ ակումբից հեռու չես գնա հաստատ սիրելի ռոք երաժիշտ: Երբ կը հասկանաս, որ գյուղացի թե քաղաքացի լինելը չի պայման, այլ՝ գլխի պարունակությունը, այն ժամանակ աւելի դյուրին կըբռնես իրականությունը:

Մեկնաբանել

Լատինատառ հայերենով գրված մեկնաբանությունները չեն հրապարակվի խմբագրության կողմից։
Եթե գտել եք վրիպակ, ապա այն կարող եք ուղարկել մեզ՝ ընտրելով վրիպակը և սեղմելով CTRL+Enter