HY RU EN
Asset 3

Բեռնվում է ...

Էջի վերջ Այլ էջեր չկան բեռնելու համար

Որոնման արդյունքում ոչինչ չի գտնվել

«Էս կյանքում հեշտ բան չկա»,- ասում է 3 երեխաներին միայնակ մեծացնող Արփինեն

Արփինեն ժիլետի ծայրով կիսով չափ փակում է դեմքը, երբ խոսում է: Ճակատին կախված մազափնջի տակից երևում են նրա աչքերը: Ժպտալիս աչքերի շուրջը մանր ծալքեր են երևում: 3 տարի առաջ՝ երրորդ հղիության ժամանակ, տան բակում ընկել է, վերին ատամնաշարը ջարդել: Մեկ շաբաթ առաջ «Փարոսի» միջոցով օգտվել է ատամնաբուժական ծառայությունից: Մինչև ձմեռ հույս ունի, որ պրոթեզավորումը կանեն:

Արփինե Մխիթարյանը 31 տարեկան է: Իր 3 երեխաների՝ 10-ամյա Մարիամի, 8-ամյա Սարգսի ու 2,5-ամյա Հակոբի հետ բնակվում է Արարատի մարզի Այնթապ գյուղում՝ կիսակառույց տանը: Նրանց տուն տանող ճանապարհին զրուցում ենք Արփինեի հետ: Հարցերին կարճ է պատասխանում: Մինչև տուն հասնելը ցույց է տալիս տնամերձ հողամասը, որտեղ այս տարի սխտոր է աճեցնում: Ասում է, որ նախորդ տարի հողամասի միայն մի մասում էր աճեցրել, բայց չկարողացավ վաճառել, քանի որ քիչ էր: Այս տարի աճեցնում է վաճառելու համար: 1 կիլիոգրամը 1000 դրամով է վաճառելու:

Տան մոտ շունն է՝ Արջուկը: Երկու մեծ քար է դրված շան բնի ծածկին. քամին Արջուկի «բնակարանը» հաճախ է քանդում: Տան մոտ փայտյա զուգարանն է: Արփինեն ժպտում է: Ինքն ու իր հարևան պապիկն են մեխել տախտակները:

Տան բակի խոնավ հատակին ավելի հետքեր կան: Կոկիկ դասավորված կոշիկներն են աթոռի տակ: Դռան աջ մասում ծորակն է: Ձմեռային բաճկոն են գցել ծորակի վրա, որովհետև ջուրը հաճախ է սառչում, գիշերները ևս մեկ բաճկոն են ավելացնում եղածին:

Տան օդը սառը չէ: Փայտյա վառարանը կամաց-կամաց հանգում է, վառարանի մոտ երեխայի կոշիկ է դրված: Հարցնում եմ՝ փայտո՞վ են վառում վառարանը: Արփինեն մեղմ ժպտում է, թե փայտն ամառվա աշխատանքով է գնել՝ 2խմ, բայց պահում է ձմեռվա համար: Հիմնականում երեխաների մաշված կոշիկները, հագուստ են վառում: Երբեմն նաև Արփինեի մայրն է բերում վառելու հագուստ ու կոշիկ: Շենգավիթ վարչական շրջանում վերջինս փողոց ավլող է, Արփինեն ասում է՝ գործի բերումով շատ է պատահում, որ բերում է:

«Կարևորը՝ տունը տաք լինի, էրեխեքս չմրսեն»,- ասում է 31-ամյա կինը: Չի սիրում, որ բողոքում է կյանքից: «Հա, ի՞նչ անենք, դժվարություն որտե՞ղ չկա»,- հաճախ է կրկնում:

«Որ բողոքեմ, ի՞նչ, ինձ է ո՞վ է լսելու»

Արփինեն արդեն 2 տարի միայնակ է ապրում երեխաների հետ: Ամուսնուց բաժանվել է: Ասում է՝ «շատ էր խմում, շատ էր սուտ խոսում, աշխատածը տուն չէր բերում»: Հիմա չի էլ իմանում, թե ամուսինը որտեղ է:

Ամուսնացել էին 2005-ին: Սկզբից վարձակալած բնակարանում էին ապրում, հետո տեղափոխվել էին Արփինեի մայրական տուն: Սակայն, զրուցակիցս նշում է, որ ամուսինն աշխատած գումարը տուն չէր բերում, «շատ էր խմում»: Առաջնեկի ծնվելուց հետո մոտ 9 ամիս Արփինեն ապրել է մոր, ամուսինը՝ բարեկամներից մեկի տանը:

Այնուհետ միացել են: 4 տարի ապրել են Այնթապում՝ «դոմիկի» մեջ: Շենգավիթի հանրակացարանում Արփինեի մայրը վաճառել է իր մեկ սենյակը 4000 դոլարով և հողամաս է գնել աղջկա համար: Կիսակառույց տունը, որտեղ հիմա բնակվում է Արփինեն, իրենք են կառուցել:

Փրփրապլաստե առաստաղով տունը

Տան առաստաղը չեն հասցրել բետոնապատել: «Փրփրապլաստ ենք դրել, վրան էլ տախտակներ»,- երբ նայում եմ առաստաղին, ավելացնում է Արփինեն: «Անձրևի ժամանակ չի՞ կաթկթում»,- հարցնում եմ նրան: «Դե չէ, մեկ-մեկ էդ անցքերից կարող ա կաթկթա, բայց  փակում եմ»,- պատասխանում է:

Ես մտածում եմ, թե Արփինեի մեջ այսքան ուժ որտեղից, որ կարողանում է խնամքով թաքցնել իր կարիքները: «Ես ուժեղ մարդ եմ»,- ասում է նա:

Սեղանին դրված գազօջախին սուրճ է պատրաստում մեզ համար: Երեխաները մոտ չեն գալիս կոնֆետին, մուտլֆիլմ են նայում: Երեքն էլ համեստ ու լռակյաց են: Արփինեն ցածր է խոսում նրանց ներկայությամբ: Ասում է՝ իրեն հիմնականում մայրն է օգնում: Հեռուստացույցն էլ է նա գնել:

Ննջասենյակի, զգեստապահարանի դռներին, պատերին կավճով գրություններ կան: Մարիամն է հեղինակը: Արփինեն ասում է՝ երեխաները գրատախտակ ունեին, երբ ջարդվեց, սկսեցին պատերին, դռներին գրել, ինքը շատ չի խոսում դրա համար, առանց այդ էլ երեխաները շատ բանից են զրկված: Ննջասենյակում Սարգիսն ու Մարիամն են քնում: Իսկ հյուրասենյակըև՛ խոհանոց է, և՛ բաղնիք, և ննջասենյակ: Հակոբի մանկական մահճակալն է անկյունում: Տան մուտքի դռան մոտ ալյումինե տաշտն է: Արփինեն առանց իմ հարցի էլ պատասխանում է. «Դե, հա, էդ էլ մեր բաղնիքն ա, էդտեղ ենք լողանում»: 

Եղունգների բաց մանուշագույն ներկն ավելի է ընդգծում նրա կոշտացած մատները: Ամռանը Արփինեն առավոտյան ժամը 6-ից դաշտերում օրը 3000 դրամով բամիա, վարունգ է հավաքում: Աշխատած գումարով էլ ձմեռվա 2 խմ փայտն է գնել: Հիմա մտածում է աշխատանք գտնել՝ խանութում հավաքարարություն անել: Ասում է՝ գտնելը խնդիր չէ, որ լավ փնտրի, կգտնի, պարզապես Հակոբին նայող չկա: Ամռանը Մարիամն ու Սարգիսն էին նայում, երբ ինքը դաշտ էր գնում, հիմա դասերն սկսել են:

Գյուղում մանկապարտեզ կա, այդտեղ էր դիմել, որ Հակոբին ընդունեն: Սակայն մերժել են՝ ասելով, թե տեղ չկա: Մինչդեռ դրանից օրեր անց, ըստ Արփինեի, երեխաներ են ընդունել: Փորձում է հասկանալ պատճառը, ասում է՝ դե, երևի ինքն այդքան շատ հնարավորություններ չունի, դրա համար: Մանկապարտեզի վարիչն էլ գյուղապետի կինն է: Գյուղապետարան էլ է դիմել այդ հարցով, սակայն այդտեղ էլ պատասխանել են, որ տեղ չկա, կարող է տանել հարևան գյուղ կամ քաղաք: Իսկ դրա համար, ասում է, տրանսպորտի գումար է պետք, չի հասցնի:

«Էս կյանքում հեշտ բան չկա»

«Ձմեռ է գալիս, պիտի մի գործ գտնեմ, էրեխեքիս պահեմ»,- նշում է 31-ամյա մայրը: 3 երեխաների համար ստանում է 36.000 դրամ նպաստ: Ասում է՝ խանութներին պարտք չունի, փորձում է խնայողաբար օգտագործել գումարը: Երբեմն հարևաններն են օգնում, օրինակ, հարևաններից մեկը կարտոֆիլով է օգնում:

15 օր է՝ մայրը զրկվել է աշխատանքից: Առողջական խնդիրներ ունի, բայց բուժման գումար չունի: «Մտածում եմ՝ աշխատանք ճարեմ, իրանց կարողանամ պահեմ-մեծացնեմ»,- շարունակում է Արփինեն՝ նայելով երեխաներին:

Մարիամն ասում է՝ սկզբից որոշել էր բժշկուհի դառնալ, բայց վարսավիր է դառնալու, Սարգիսը՝ ոստիկան, Հակոբը՝ ֆուտբոլիստ: «Գնդակդ կբերե՞ս խաղանք»,- դիմում եմ Հակոբին: «Ծղվել ա»,- պատասխանում է՝ ուսերը թոթվելով:

Արփինեն մեր իրականության մեջ ապրող այն քիչ մարդկանցից է, որ, կարիքների մեջ լինելով, չի դժգոհում: Մեր զրույցի ժամանակ միակ կետը, որտեղ թույլ զգացվում է նրա բողոքը, երեխաներին մշակութային միջոցառումներից զրկելն է: Ասում է՝ օրեր առաջ դպրոցում թատրոնի տոմսեր էին վաճառում, ինքը չկարողացավ գումարը տալ: Նախորդ անգամ էլ դպրոցի աշակերտներին թանգարան էին տարել, ու ինքը կրկին չկարողացավ գումար գտնել: «Այ, դրա համար էլ եմ ուզում, որ աշխատեմ, որ իմ էրեխեքին չկտրեմ էդպիսի բաներից»,- նշում է նա:

Երեխաներն ասում են՝ սենյակներում մկներ են երևում, Արփինեն դա էլ է փորձում կոծկել, թե ոչինչ, մեկ-մեկ են երևում: «Մի բան խնդրեմ, էլի. իմ էս կողքի հարևանը դոմիկում ա ապրում, երկու հաշմանդամ երեխա ունի, իրենց մասին գրեք, էլի, խնդրում եմ: Ճիշտ ա, ես սենց պայմաններում եմ, բայց իրանք ինձնից վատ վիճակում են, կուզեի, որ իրենց օգնեին»,- ասում է, ապա ավելացնում, թե 1 րոպեի ճանապարհ է, եկեք գնանք:

«Էս կյանքում հեշտ բան չկա, ամեն ինչ էլ դժվարություններով է լինում»,- բացատրում է Արփինեն: Իրեն համարում է երջանիկ մարդ, որովհետև 3 լավ երեխա ունի: Սա ասելուն պես նայում է նրանց: Դրսում թեև ցուրտ է, ինքն առանց բաճկոնի է: Ասում է՝ սովորել է ցրտին: Մեզ ուղեկցում է մինչ գլխավոր ճանապարհ:

Երևան գալու ճանապարհին դեռ մտածում եմ Արփինեի տեսակի, նրա երեք երեխաների մասին, ովքեր ասում են, որ Ձմեռ պապիկին չեն հավատում: 

Լուսանկարները՝ Նարեկ Ալեքսանյանի

Մեկնաբանություններ (3)

Suzanna
Shat mexken hay erexaner....Es xdrumem anuner ,tvialner tvek vor karoxanak ognel,um dimek,heradzayner ... shat mardik kan vor cankutyun unen ognelu otar erkrneric.Bayc um dimenk chgitenk...
Nerisa
Indz ktaq heraxosahamar kam hasce?
անհատ
Հասցեն կուղարկեք այս համարին 077668009

Մեկնաբանել

Լատինատառ հայերենով գրված մեկնաբանությունները չեն հրապարակվի խմբագրության կողմից։
Եթե գտել եք վրիպակ, ապա այն կարող եք ուղարկել մեզ՝ ընտրելով վրիպակը և սեղմելով CTRL+Enter