HY RU EN
Asset 3

Բեռնվում է ...

Էջի վերջ Այլ էջեր չկան բեռնելու համար

Որոնման արդյունքում ոչինչ չի գտնվել

Անչափահասների մայր. «Չեմ ուզում շատ խոսեմ մեր վիճակից, կլացեմ, դուք էլ ինձ հետ կլացեք»

«Սա քարանձավ է, մենք քարանձավի բնակիչներ ենք»,- սա ասելուն պես Կարինեն խոնավացած աչքերը հառում է սեղանին:

Սենյակում վառվող լամպը աղոտ լուսավորում է: Կարինեի ամուսինը՝ Աշոտ, տախտակի կտորներ է գցում վառարանի մեջ: Մեր զրույցը սկզբից դժվար է սոսնձվում: Ամուսինները պատմում են, որ արդեն մեկ ամիս է՝ իրենց տուն բազմաթիվ լրագրողներ են գնացել, շենքի ճակատագրի մասին են գրել, բայց իրենց վիճակը նույնն է մնացել: «Ես ուզում եմ գրել ձեր մասին, ոչ թե շենքի»,- հակադարձում եմ: Աշոտը հոգոց է հանում, նստում աթոռին:

Ամուսինների հայացքում թանձր տխրություն կա: Մեր զրույցում դադարները շատ են: Այդ դադարները երբեմն լցվում են 5-ամսական Անահիտի լացով:

Աշոտ Արզումանյանը 36 տարեկան է, երրորդ կարգի հաշմանդամ: 7 տարեկանում ընկել է, աչքը դիպել է սեղանի անկյունին, որի հետևաքնով կորցրել է մեկ աչքի տեսողությունը: Մի քանի տարի է՝ առողջ աչքի տեսողությունն է սկսել թուլանալ: Բացի դրանից, ստամոքսի խոց ունի: Նրա կինը՝ Կարինե Հովսեփյանը, 40 տարեկան է: Նա ևս երրորդ կարգի հաշմանդամ է: Ծնվել է հոդերից մեկի խախտումով: Իր մասին խոսելիս ասում է՝ դե, նկատած կլինեք, որ լավ չեմ քայլում:

Կարինեն ու Աշոտը 10 տարի է՝ ամուսնացել են: Երկու երեխա ունեն՝ 8-ամյա Վոլոդյան ու 5- ամսական Անահիտը: Կարինեի ասելով՝ 3 անգամ երեխա է կորցրել հղիության ժամանակ: «Անահիտիս հազիվ եմ պահել, անկողնային պառկել էի էստեղ»,- նշում է Կարինեն: Հարևան սենյակից բերում է մի թղթպանակ: Սկզբից հանում է իրենց հաշմանդամության մասին վկայող թղթերը, հետո Վոլոդիկի գովասանագրերը, մարտի 8-ին իրեն նվիրած բացիկները: «Իմ սիրասուն մայրիկին»,- բացիկում գրել է տղան: Թղթի վրա երեք մեծ ծաղիկներ է նկարել, ներսում Կարինեին ուղղված տողեր են: Կարդալուց հետո նայում եմ Կարինեին, ժպտում է, ասում է՝ միայն առողջ լինենք, որ երեխաներին իրենց նպատակին հասցնենք:

Վոլոդյան սրտի խնդիր ունի: Այս մասին ասում է Կարինեն՝ ցույց տալով երեխայի բժշկական ախտորոշումը: Սրտի աշխատանքը նորմայից դանդաղ է: Ծնողների խոսքով՝ երեխային խորհուրդ են տվել ֆիզիկական ծանրաբեռնվածություն չունենալ, բարձր հարկեր չբարձրանալ, բայց 8-րդ հարկում են ապրում:

Վոլոդյան վառարանի մոտ նստած հետևում է մեզ: Աշոտը Անահիտի հետ խաղում է: Սենյակում եղած գույքի մի մասը հարևաններից է վերցրել Կարինեն: Երբ երեխաները մեծանան, կվերադարձնի: 3-սենյականոց բնակարանը կիսակառույց վիճակում է: Այն գտնվում է Երևանի հայտնի Նազարբեկյան 48 հասցեում (17-րդ թաղամաս): Շենքը տանիք չունի, աստիճաններին հենակներ, ձողեր չկան, վերելակի խորը փոսն է երևում: Շները, կատուները ելումուտ են անում շենքում: Ամռանը շենքում շատ են լինում կարիճներ, օձեր ու մորմեր:

Մենք սառցակալած աստիճաններով զգուշորեն բարձրանում ենք տանիք: Աշոտն ուղեկցում է մեզ: Պատմում է, որ որդու ծննդյան օրը հյուրերից մեկն ընկել էր շենքի աստիճաններին, ուսոսկրը երեք տեղից ջարդել, տեղափոխել էին հիվանդանոց: Ապա ցույց է տալիս օրորորվող պատերը: Մենք ենք խնդրում նրան զգույշ լինել: Կարինեն տանիքին է փռում լվացքը:

Ամուսիններն ասում են՝ իրենց համար դժվար է բարձրանալ-իջնելը: «Մենք հաշմանդամներ ենք, մեզ ավելի ցածր հարկերից պիտի տուն տային»,- ասում է Կարինեն: Մութն ընկնելուց հետո շենքից չեն կարող իջնել: Ամուսինն ասում է՝ մթությունն իր թշնամին է:

«Մեր պատշգամբի պանելը պոկվել, ընկել է գետնին: Արման Սահակյանին ասում եմ՝ աշխատող ուժ ուղարկեք, պանելները բլում են, ասում ա՝ տվել եմ, գնա ապրի, կարող ա՞ մի հատ էլ տուն սարքեմ: Բայց տուն սարքելու համար բան չեմ ասել, ասել եմ՝ ուղղակի, որ պատշգամբը սարքեն: Փակել եմ, որ հանկարծ երեխա չգնա էնտեղ»,- ասում է 40-ամյա կինը:

Մեկ ամիս առաջ 15.700 դրամ պարտքի պատճառով անջատել են ընտանիքի էլեկտրաէներգիան: Կարինեն պատմում է, որ, որ այդ օրերին Անահիտը հիվանդացել էր, դեղեր էին գնել երեխայի համար: Նույն ընթացքում անձրև էր եկել, տուն լցվել: Իսկ ընդհանրապես, դրսի եղանակը խիստ արտահայտվում է տանը: Քանի որ փայտ էլ չունեին, ամուսինը ստիպված բակ էր իջնում հին հագուստ, կոշիկ գտնում: Կարինեն ասում է, որ ապրում են իր ու ամուսնու հաշմանդամության թոշակով (16,5 հազար դրամ) և նպաստով (17 հազար դրամ):

«Հիմա էլ, եթե կուզեք ստուգեք, տանը սնունդ չունեք»,- սա ասելուն պես Կարինեի աչքերը խոնավանում են: Լռում ենք: Նրա ծնողները անկողնային հիվանդներ են: Ասում է՝ որևէ մեկից օգնություն չեն ստացել: Մեր գնալու օրը շենքի 12 բնակիչներին Դավիթ անունով մեկը փայտ է բաժանել: Շնորհակալություն են հայտնում, որ գոնե 1 ամիս կտաքացնեն տունը:

Կարինեն ասում է, որ հիմա իրենց երազանքը մեկն է. «Մտածում եմ՝ գոնե սաղ լինեմ, իմ երեխաների գլխին լինեմ, չմտնեմ անկողին, որ կարողանամ պահել: Որ մահացանք, փողոցներում կհայտնվեն, չեմ կարող ասել»:

Մայրը նշում է, որ Վոլոդյան հագուստ չունի, գրենական պիտույքն է պակաս: Դեպքեր են եղել, երբ երեխան կոշիկ չուներ, հողաթափով է գնացել դպրոց: Այս տարի առաջին ձյանն էլ կոշիկներով է գնացել: Հետո ծնողները պարտքով «սապոգ» են գնել: «Ես ոչ մի արդարացում չեմ տեսնում, երբ էրեխեքին դպրոց չեն ուղարկում սոցիալական վատ պայմանների պատճառով: Էրեխու մտքին տեղ լինի, կգնա»,- ասում է նա:

Վոլոդյանին հարցնում եմ՝ հաջորդ տարի նույնպե՞ս գովասանագիր կստանա, ժպտում է, ասում է՝ երևի: Նա որոշել է իրավաբան դառնալ, որ պայքարի ճշմարտության համար: «Երազա՞նք... Երազում եմ սիրուն տուն ունենամ, մեքենա ու էդ մեքենայով մամայիս, պապայիս տանեմ մի տեղ»,- ժպտում է 8-ամյա տղան:

Մայրն ասում է՝ Վոլոդյան իրեն շատ է խնդրում, որ պիցցայանոց, պոնչիկանոց տանի, բայց պատասխան չի գտնում: «Չեմ ուզում շատ խոսեմ մեր վիճակից, կլացեմ, դուք էլ ինձ հետ կլացեք»,- նշում է Կարինեն, հետո հագուստի թևքով մաքրում է խոնաված աչքերը:

Մեկնաբանություններ (4)

Զառա
Խնդրում եմ փոխանցել կոնտակտային հեռախոսահամար:
Զառա
Հարգելի խմբագրություն, խնդրում եմ արձագանքել մարդկանց քոմենթներին, եթե իհարկե սույն հոդվածն ինքնանպատակ չէ (կարծում եմ գոնե Հետքում նման հոդվածներ չեն լինում): Ուղարկեք կոնտակտները մարդկանց մեյլերին, որ օգնենք:
Սուրեն
Խմբագրությանը խնդրում եմ տրամադրել հեռ. կոնտակտներ: Շնորհակալություն
Edik
Hascen kgreq u heraxos?

Մեկնաբանել

Լատինատառ հայերենով գրված մեկնաբանությունները չեն հրապարակվի խմբագրության կողմից։
Եթե գտել եք վրիպակ, ապա այն կարող եք ուղարկել մեզ՝ ընտրելով վրիպակը և սեղմելով CTRL+Enter