Անին իր նոր ձեռագործն է տոպրակից հանում: Նարնջագույն երանգով մանկական զգեստը կախիչով հայտնվում է մյուս զգեստների մոտ, որոնք վաճառվում են: Նա հեռվից նայում ու ժպտում է:

Անի Ավետիսյանը մասնագիտությամբ մանկավարժ-հոգեբան է: Այժմ աշխատում է ուժային կառույցում (խնդրում է չհրապարակել աշխատավայրի անունը): Ձեռագործությամբ սկսել է զբաղվել մայրանալուց հետո: Որդին՝ Սամվելը, 2 տարեկան է: «Օրը մի քիչ գունավորելու, հետաքրքիր դարձնելու համար սկսել եմ ստեղծագործել»,- ասում է զրուցակիցս:

Սկզբնական փուլում աշխատանքները նվիրում էր ընկերներին, հետո վերջիններիս առաջարկով սկսել է վաճառել: Ընկերներն էլ «Ֆեյսբուք» սոցիալական ցանցում էջ են բացել իր համար: Աշխատանքները ներկայացնում է «Summy handmade» պիտակով: Որդու անվամբ է պայմանավորված. կարճ «Սամ», ավելի փաղաքշական՝ «Սամմի»:

Ձեռագործությունն անում է հելյունով: Ասում է, որ այն ազատություն է տալիս իրեն: Աշխատանքները տարբերվում են իրարից, քանի որ դրանք ստեղծագործություններ են Անիի համար: Դա է նաև պատճառը, որ պատվերներ հաճախ չի ընդունում և կտրականապես հրաժարվում է այն պատվերներից, երբ հագուստի նկար են բերում՝ պահանջելով 100 տոկոսով նույնից ստանալ:

Մեկ ձեռագործ աշխատանքն առավելագույնն ավարտում է 4-5 օրում: «Շատ արագ եմ գործում՝ աշխատանքի վայրում՝ ընդմիջումներին, մարշրուտկայում, գիշերները... Հիվանդության նման բան է»,- նշում է նա:

Հիշում է, որ երբ երթուղային տաքսում սկսել էր ձեռագործ անել, կողքին նստած տղամարդը խնդրել է, որ վաճառի, դստեր համար էր ուզում գնել: Անին ծիծաղելով պատմում է դեպքը, անմիջապես ավելացնում, որ, բնականաբար, չի վաճառել:

Զրուցակիցս ասում է, որ եթե հիմնական աշխատանք չունենար, ապա Հայաստանում ձեռագործ աշխատանքով հնարավոր չէ ընտանիք պահել: Մեր երկրում ձեռագործ աշխատանքներն այնպես չեն գնահատվում, ինչպես դրսում: Մեզ մոտ, ըստ Անիի, կարծրատիպային մոտեցում կա: Հաճախ գնորդները ցանկանում են, որ ձեռագործ աշխատանքը վաճառվի մեքենայագործ աշխատանքի գնով, բայց դա, Անիի կարծիքով, հնարավոր չէ: «Հայաստանում մեքենայագործ աշխատանքն ավելի շատ են գնահատում: Ներքին շուկան էլ է խաբուսիկ, որովհետև երբեմն ոչ որակյալ թելերով են գործում»,- ասում է 29-ամյա կինը:

Անիի աշխատանքները 6-7 ամիս է՝ վաճառվում են «Երևան մոլի» «Art-room» վաճառասեղանին, սակայն եկամուտ դեռ չի ստացել: «Պետությունը ոչ մի բանով չի խթանում փոքր բիզնեսի զարգացմանը: Գոնե առաջին կես տարին հարկ չուզեն: Հիմա ծախսերն ու եկամուտը բացարձակ չեն համապատասխանում, դրա համար մենակ ինձ նման ռոմանտիկ անձնավորությունը կարող է այսպիսի գործ անի ու անունը դնի բիզնես»,- ասում է զրուցակիցս:

Ցուցահանդես-վաճառքներին սովորոբար չի մասնակցում, որովհետև, ինչպես ասում է, մեկ օրվա համար, ենթադրենք, 20.000 դրամ են ուզում սեղանիկի համար, բայց հայտնի չէ՝ այդ օրը գնորդ կունենա՞, թե՞ ոչ:

Ապագա ծրագրերի մասին նախընտրում է չխոսել, ասում է՝ «քանի էնտուզիազմով եմ աշխատում, չեմ ուզում ծրագրեր կազմել»: Առայժմ, ըստ նրա, դիմադրում է դժվարություններին:

«Գիտե՞ք՝ ինչքան աշխատանք փնտրողներ կան, ամեն օր ինձնից աշխատանք են հարցնում, հնարավոր կլիներ ստեղծել այդ աշխատատեղերը, երբ եկամուտ ունենայի, տարածք ունենայի, պայմաններ լինեին»,- նշում է Անին, ապա հավելում, որ Հայաստանում իր նման հազարավոր կանայք, աղջիկներ կան, ովքեր իրենից լավ ձեռագործություն են անում, սակայն իրացնելու հարթակ չունեն:

Ասում է՝ սիրում է երկիրը, չի ցանկանում գնալ, բայց երբեմն դժվարությունները տարակուսանք են առաջացնում Հայաստանում մնալու հարցի շուրջ: Շեշտում է՝ այդ տարակուսանքն առաջացել է որդու ծնվելուց հետո, քանի որ պատասխանատվություն է կրում նրա ապագայի համար:  

Օտարերկրյա կազմակերպություններից առաջարկներ ստացել է ձեռագործ աշխատանքները վաճառելու համար, սակայն հրաժարվել է: Ասում է՝ լավատեսության աղբյուր դեռ ունի:

«Լավատեսությունն այն է, որ այսօր ժպիտով նոր բան բերեցի ցուցադրեմ, կամ այն, որ ժպիտով պատմում եմ, որ էսքան դժվարություններ կան, բայց շարունակելու եմ աշխատել: Դա արդեն գործ է, չէ՞, ոչ թե խոսք: Կաշխատեմ ելք գտնել»,- եզրափակում է Անին:

Լուսանկարները՝ Նարեկ Ալեքսանյանի