«Հայփոստի» Գառնիի բաժանմունքում կենսաթոշակառուները ժամեր շարունակ մի ոտքից մյուսին հենվելով, իսկ ավելի հաճախ, ձեռնափայտին հենված, մի կերպ ոտքի վրա կանգնելով սպասում են իրենց հերթին: Թոշակը վճարում են բաժնի երկու աշխատակիցները, որոնցից մեկն օրերս է նշանակվել եւ դժվարությամբ է գործն առաջ տանում: Հետեւաբար, փոքր սրահում գնալով մեծանում է սպասողների թիվը, տեղաշարժվելը դառնում է անհնարին, շատերն էլ չդիմանալով հեղձուկին գերադասում են դրսում սպասել կամ հեռանալ:

Հավաքվածների տրտունջ-առաջարկին՝ գործընթացն արագացնելու համար ներգրավել նաեւ բաժանի մյուս աշխատակցին, բաժանմունքի երիտասարդ տնօրեն Շուշանիկ Բաբայանը համառորեն մերժում է: Ներկաների դժգոհություններին նա պատասխանում է· «Գնացե՛ք, մեր փոստատարը կբերի տուն: Մենք իրավունք ունենք կենսաթոշակը վճարել քսան օրվա ընթացքում: Առայժմ փոստում ենք բաժանում»:

Երկու եւ կես ժամ սպասելուց հետո փոստատարը հայտարարում է, որ գումարը սպառվել է, վաղը կարող են գալ:

Հաջորդ օրը դարձյալ մեծ հերթ է: Մոտ մեկ եւ կես ժամ սպասեցնելուց հետո տնօրենն իր մոտ է կանչում փոստատար Գոհարին: Վերադառնալով վերջինս տեղեկացնում է, որ այլեւս գրասենյակում չի բաժանելու, բացակա թոշակառուների թոշակը պետք է հասցնի տները: Ներկա գտնվողները զարմանքից ու վիրավորանքից նախ շվարում են, ապա պահանջում, որ նախ իրենց կենսաթոշակը վճարի, հետո գնա, չէ որ արդեն ժամեր իրենց հերթին են սպասում: Բացի այդ, մարդիկ կան, որոնք մի քանի օր հերթ են կանգնել ու ձեռնունայն վերադարձել:

Փոստատարը դուրս է գալիս շենքից, մյուսները՝ նրա հետեւից: Փոստի ետնաբակում փոստատարը շարունակում է կենսաթոշակ վճարել, թոշակառուները հիմա էլ այստեղ են հերթ կանգնում: Մոտենում եմ եւ ունկնդիր դառնում ներկաների բողոքին, թե ինչպես է այդքան երիտասարդ կինը (նկատի ունեն տնօրեն Շուշանիկ Բաբայանին, որը 22-23 տարեկան կլինի) նման անհարգալից ու կամայական վերաբերմունք դրսեւորում հաշմանդամ, ձեռնափայտին հենված ժամեր շարունակ մի կերպ իրենց ոտքի վրա պահող ծեր տատիկ-պապիկների նկատմամբ, վազեցնելով գրասենյակի շուրջը: Սա դեռ հարցի բարոյական կողմն է:

Փոստատար Գոհարին հարցնում եմ, թե ինչո՞ւ լքեց իր աշխատասեղանը եւ փողոցում է շարունակում աշխատանքը, պատասխանում է, որ տնօրենի հանձնարարականն է կատարում: Ի՞նչ բացատրություն տալ տնօրենի՝ իր աշխատակցին տրված հրահանգին, դուրս գալ գրասենյակից եւ առանց որեւէ վերահսկողության կամ ուղեկցողի, գումարը ձեռքում բռնած փողոցում «սպասարկել» մարդկանց: Առհասարակ, եթե իրավունք ունի փոստի բաժանմունքից դուրս նման գործառույթ իրականացնել, էլ չեմ խոսում աշխատողի անձի անվտանգության, գումարի անձեռնմխելիությունն ապահովելու մասին:

Վճարվող յուրաքանչյուր կենսաթոշակի մանրադրամից առնվազն 200-300 դրամի չափով պետք է թողնվի որպես «թեյավճար»: Եվ դա այնքան նորմատիվային է, որ նույնիսկ պահանջելու դեպքում էլ չի վճարվում: Այս օրինազանցությունը եւս տնօրենի կամայական ամենաթողությամբ է կատարվում:

Նորաթուխ տնօրենուհին, հավանաբար, մոռանում է, որ ինքն է պատասխանատու թե՛ գումարի վերահսկման ու անվտանգության, թե՛ դրա բաշխման գործընթացի համար: Եվ դա զարմանալի չէ, քանի որ չունի ո՛չ համապատասխան կրթություն, ո՛չ այդ բնագավառում աշխատելու տեւական փորձ, եւ ոչ էլ մարդկանց հետ շփվելու ու բարեկիրթ սպասարկելու կուլտուրա:  

Մետաքսե Պետրոսյան