HY RU EN
Asset 3

Բեռնվում է ...

Էջի վերջ Այլ էջեր չկան բեռնելու համար

Որոնման արդյունքում ոչինչ չի գտնվել

17-ամյա Անուշը չգիտեր, որ զինվորական ամուսնուն վերջին անգամ է տեսնում

17-ամյա Անուշ Օհանյանին հանդիպեցինք Չարենցավանում: Այստեղ է ապաստան գտել Թալիշից եկած Օհանյանների բազմազավակ ընտանիքը: Տղամարդիկ չկային, միայն երեք տղա երեխա, մնացածը՝ կանայք: Ընտանիքի հայրը` Վարուժանը, զինվորական է, Թալիշում է: Իսկ փեսան` Անուշի ամուսինը, նույն գումարտակում ծառայող ավագ լեյտենանտ 25-ամյա Հրաչ Գալստյանը, զոհվել է ապրիլյան պատերազմի ժամանակ: 

Անուշը տեսախցիկի առաջ մի քանի նախադասությունից ավելի չկարողացավ արտասանել: Տատիկը, թե` ախր Հրաչն ու Անուշն իրար շատ էին սիրում:

Մեկ ամսից լույս աշխարհ կգա Անուշի ու Թալիշում զոհված ավագ լեյտենանտ Հրաչ Գալստյանի առաջնեկը: Աղջիկ է ծնվելու` Անահիտը. «Հրաչի հետ որոշել էինք, որ Անահիտ ենք դնելու անունը Հրաչի մոր պատվին»: Երկու օրից Անուշը կգնա Գյումրի` Հրաչենց տուն, կմնա այնտեղ, կծննդաբերի, կմեծացնի Հրաչի ու իր երեխային:

Անուշը սովորում է Ստեփանակերտի պետական համալսարանի աշխարհագրության ֆակուլտետի առաջին կուրսում: Արդեն դիմել է, որպեսզի գործերը տեղափոխեն Գյումրի: Ապագայում նա դառնալու է աշխարհագրության ուսուցչուհի:

Հրաչի ու Անուշի սիրո պատմությունը սկսվել է Արցախի Թալիշ գյուղում: Անուշը դեռ դպրոցական է եղել, երբ գյումրեցի Հրաչ Գալստյանն ավարտել է Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտն ու ծառայության անցել Թալիշում:

«Իմ վերջին զանգի օրն էլ նշանվեցինք»: Մեկ տարի առաջ էին ամուսնացել: Ամուսնուն կորցրած երիտասարդ կինը հեռախոսով ցույց է տալիս իրենց լուսանկարները, իրենց համատեղ կարճ կյանքի ակնթարթները, երջանիկ պահերը: Ասում է` հիշողությունները շատ են, բայց չի կարողանում խոսել դրանց մասին:

Ապրիլի 1-ի գիշերը, երբ գյուղը սկսել են ռմբակոծել, Հրաչի մեջքը քերծվել է աներոջ տան կոտրված ապակիներից. «Կատակով ասեց, թե վիրավոր ունեք: Երբ ապակիները թափվում էին, էրեխեքին մեջքից բռնում էր»,- հիշում է Անուշի մայրը` Սիրանույշ Օհանյանը:

Զինվորական Հրաչ Գալստյանն ապրիլի 2-ի առավոտյան իր սիրելիին ու նրա բազմազավակ ընտանիքի անդամներին ապահով դուրս է բերել Թալիշ գյուղից և ճանապարհել Հայաստան: 

«Ասում էի, Հրաչ, արի մեր հետ գնանք, ասում էր` չեմ կարա»,- պատմեց 17 տարեկան երիտասարդ կինը, որը չգիտեր՝ այդ օրն ամուսնուն վերջին անգամ է տեսնում:

36-ամյա Սիրանույշ Օհանյանը` Անուշի ու երեք տղաների մայրը, պատմեց, որ ամուսինը Թալիշից զանգահարել է ապրիլի 3-ի լույս 4-ի գիշերը. «Ասեց` ամեն ինչի պատրաստ եղեք… մի քանի օրից իմացանք, որ Հրաչը չկա»:

Օհանյանների ընտանիքի անդամներից շատերը կրկնակի փախստականներ են: Թալիշում ծնված ու մեծացած Սիրանույշը հիշում է 1992-ի մարտերը: Այդ ժամանակ 12 տարեկան է եղել, նորից ընտանիքով եկել են Հայաստան, հետո, երբ գյուղն ազատագրել են, նորից վերադարձել են Թալիշ: Ավերակներից նորից տուն են կառուցել: Ամուսնացել է, չորս երեխա ունեցել:

Հիմա Օհանյանների բազմազավակ ընտանիքը 30.000 դրամով բնակարան է վարձել: Նրանք մեկն են այն 35 ընտանիքներից, որոնք ապրիլյան պատերազմից հետո եկել են Չարենցավան (մյուս ընտանիքների պատմությանը կանդրադառնանք):

 

Վերջում հարցնում եմ, թե ինչի կարիք ունեք, պատասխանում են` խաղաղություն:

Լուսանկարները` Նարեկ Ալեքսանյանի

Տեսանյութը` Դավիթ Բանուչյանի

Մեկնաբանություններ (1)

Satik Gholian
Anoush jan, As an Armenian mother it would be my honor to help you raise your precious daughter Anahit.

Մեկնաբանել

Լատինատառ հայերենով գրված մեկնաբանությունները չեն հրապարակվի խմբագրության կողմից։
Եթե գտել եք վրիպակ, ապա այն կարող եք ուղարկել մեզ՝ ընտրելով վրիպակը և սեղմելով CTRL+Enter