Լուսանկարիչ Ջոն Քլերիջը «The Guardian» պարբերականի՝ Չեթ Բեյքերին նվիրված անդրադարձերից մեկում պատմում է, թե ինչպես է լոնդոնյան ջազ ակումբներից մեկում պատահաբար հանդիպել նրան և լուսանկարել: Երաժշտի ամենասիրված, ամենաիրական և ամենատխուր պատկերներից մեկը: «Մի երեկո ակումբ մտավ Չեթ Բեյքերը: Դա 1986 թվականն էր: Ես հարցրեցի նրան, թե կարո՞ղ եմ մի քանի լուսանկար անել և մինչ կպատասխաներ, ասացի. «Երբ ես 13 տարեկան էի, մի անգամ գնեցի ձեր քառյակի ձայնագրությունը: «Winter Wonderland» գործն էլ կար այնտեղ, Ռաս Ֆրիմենն էլ դաշնակարն էր…»: Եվ Չեթը ասաց. «Այո, այն ժամանակ նա էր, 1953 թվականին»: Նա հանկարծ դադար տվեց, աչքերը սառեցին՝ նրան տեղափոխելով հետ՝ դեպի հիշողության խորքերը: Հենց այդ պահը որսալով՝ ես լուսանկարեցի նրան»:

Խոսքը գլխավոր լուսանկարի մասին է, որը թեև Քլերիջի կարծիքով շատ ճնշող տպավորություն է թողնում, այնուամենայնիվ, մարդիկ պաշտում են: «Որովհետև այն իր խորքում իրական է»,- ասում է լուսանկարիչը:

Ամերիկացի հայտնի ջազային շեփորահար, երգիչ Չեթ Բեյքերի կյանքը 1950-ականների ընթացքում  սրընթաց դեպի առաջ էր սլանում և՛ ստեղծագործական, և՛ գործնական ուղղություններով: Նա հանդես էր գալիս սեփական քառյակով, հետո կվինտետով: Ձայնագրությունների մի հսկա շարք, որի մասին շատ ճանաչված արտիստներ կերազեին, շլացուցիչ համագործակցություններ, համերգներ և, նույնիսկ, ֆիլմերում նկարահանվելու առաջարկներ: 1955թ. «Hell’s Horizon» ամերիկյան ֆիլմով նա ազդարարեց իր դեբյուտը: Չնայած առաջին փորձը ֆիլմի ասպարեզում հաջողված էր, Բեյքերը խզեց պայմանագիրը ֆիլմարտադրող ընկերության հետ: Նա մերժեց մի շարք գայթակղիչ առաջարկներ՝ նախընտրելով շրջագայող երաժշտի «թափառաշրջիկ» կյանքն ու նրա զգացողությունները: 

Բեյքերը առաջնորդեց իր իսկ հիմնած ջազային հնգյակը դեպի երաժշտության մեծ օվկիանոս, ուր ծափահարություններն ու անհաջողությունները, ինչպես հետո կպարզվի, սրընթաց փոփոխությամբ պիտի ներխուժեին նրա զգայուն, տեղ-տեղ անառողջ կյանքի ու ստեղծագործության մեջ:

Նա իր կարիերայի ոսկե փուլում էր 1954-1956թթ. ընթացքում և մի քանի փայլուն համերգ ունեցավ Եվրոպայում, մասնավորապես ֆրանսիայում և Իտալիայում: Այդ ընթացքում Բեյքերը հանդես եկավ ոչ միայն որպես շեփորահար, վոկալիստ, այլև, երբեմն՝ դաշնակահար: Հետագայում նկարահանվեց ևս մի քանի ֆիլմում: Դրանցից մեկ-երկուսը իտալական արտադրության էին: Շատերն էին համոզված, որ եթե այս երաժիշտի կյանքն այլ ընթացքով չշեղվեր, հնարավոր է, որ նա իսկական կինոաստղ դառնար:

 Սակայն կյանքը Բեյքերի համար այլ ճանապարհ էր նախապատրաստել:

 1950-ականների վերջից այս աստղային կյանքը կտրուկ այլ ընթացք ստացավ: 1959թ.  Բեյքերը տեղափոխվում է Իտալիա, որտեղ էլ սկսում է տարվել հերոյինով (օգտագործել արդեն սկսել էր 1957թվականից): Այնքան և այնպես, որ այդ ախտը սկսեց լուրջ ազդեցություն ունենալ նրա գործարքների վրա:  Նա սկսեց խորը դեպրեսիաների մեջ ընկնել: Մենեջերներն այլևս սկսեցին հրաժարվել պայմանագրերից: Բայց խնդիրն այն էր, որ որքան վատանում էին երաժշտի գործերը, այնքան նա ավելի էր խրվում այդ անտանելի աշխարհի մեջ: Պատահում էր, որ նա հանպատրաստից վաճառում էր իր երաժշտական գործիքները՝ թմրադեղ գնելու համար: Այս աղետալի կախվածությունն ու սրընթաց անկումը նրան առավել տապալեցին, երբ իրավապահ մարմինները ստիպված եղան ձերբակալել և որոշ ժամանակ բանտարկել: Սկզբում Բեյքերը կալանավորվեց Իտալիայում, որտեղ մեկ տարուց ավել անցկացրեց ազատազրկման մեջ: Հետո նույն մեղադրանքով հայտնվեց անգլիական և գերմանական բանտերում: Վերջինս ավատվեց Գերմանիայից արտաքսումով՝ 1964թ., և Բեյքերը ստիպված կրկին ԱՄՆ վերադարձավ:

Շուտով նոր ու երաժշտի համար ավելի ծանր դեպք տեղի ունեցավ. թմրանյութի ազդեցության տակ և այն ձեռք բերելու մոլուցքով նա փողոցային կռվի բռնվեց մի օր: Դաժան ծեծկռտունքի հետևանքով երաժիշտը հարված ստացավ դեմքին, որից ոչ միայն լրջորեն վնասվեց դեմքը, այլև կորցրեց ատամները: Մի սոսկալի բան, որը նման երաժշտի կյանքում ամենամեծ հարվածը կարող է դառնալ՝ մահվան համարժեք: Երբեմնի փայլուն աստղն ու նորաձևության խորհրդանիշ Չեթ Բեյքերը մի քանի տարի շարունակ չէր կարողանում մոտենալ շեփորին: Այս դեպքն ավելի ընկճեց նրան ու նետեց խորը, արմատացող դեպրեսիաների մեջ:

Հարցազրույցներից մեկում նա պատմում է, որ այդ տարիներին անելանելի վիճակը ստիպում է իրեն անել ամեն գործ: Գոյությունը պահպանելու միակ ճանապարհն էր դա: «Ես երկար ժամանակ աշխատեցի գազի լցակայանում՝ առավոտյան ժամը 7-ից մինչև գիշերվա 11-ը, մինչև վերջնականապես հասկացա, որ պետք է մի ելք գտնեմ և վերադառնամ դեպի երաժշտությունը»,-պատմում է Բեյքերը:  

1966-1974թթ. նա իսկապես կարողանում է ուժերը հավաքել և վերադառնալ իր աշխարհը. մասամբ, իհարկե: Այնքանով, որքանով թույլ էր տալիս իր քայքայված առողջությունն ու նվագելու հնարավորությունը: Բեյքերը այս ընթացքում ունենում է ձայնագրություններ, որոնք հիմնականում կարելի է դասակարգել նույն՝ «West Coast Jazz»-ի շրջանակում: Մի երեկո նա պատահաբար մտավ ջազային մի ակումբ, որտեղ այդ օրը նվագում էր նրա կյանքում նշանավոր դեր ունեցած Դիզի Գիլեսպին: Վերջինս, նկատելով նրան, անմիջապես գործի անցավ՝ նյույորքյան ակումբներից մեկում դասավորելով մի քանի համերգ: Եվ սա նրա վերադարձի գործնական և փոքր-ինչ հաջողակ սկիզբը դարձավ: 

1973թ. Բեյքերը կրկին միացավ Մալիգենին և մեկ տարի անց նրանք մի փայլուն համերգ ունեցան «Քարնեգի Հոլլ»-ում: 1975թ. նա դարձյալ շրջագայում էր Եվրոպայում, ձայնագրվում՝ համագործակցելով տարբեր երաժիշտների հետ: Ապրում էր քաղաքից քաղաք, ակումբից ակումբ, համերգասրահից համերգասրահ` քոչվորի կյանքով, բայց կրկին երաժշտության հետ: Այն, որ տարիներն ու վարած անառողջ կյանքն իրենց սպիները թողել էին նրա ձայնի, դեմքի և, երբեմն, կատարման վրա, դա ակնհայտ էր: Այնուամենայնիվ, շատերի կարծիքով Բեյքերը այս «վերածննդի» շրջանում իր կարիերայի լավագույն փուլերից մեկում էր:

1978թ-ից սկսած՝ նրա կյանքում արդեն հաջորդում են համերգներով ու բազմաթիվ համագործակցություններով լի տասը տարիները: Դա համարվում է գործնական առումով ամենահաջողված փուլը, քանի որ մեծ թվով ձայնագրություններ (ընդ որում նաև կենդանի համերգներ), ալբոմներ և բազմաթիվ շրջագայություններ է ներառում աշխարհի տարբեր մայրցամաքներում: Բրիտանացի երաժիշտ Էլվիս Կոստելլոն, ով Բեյքերի երկրպագուն էր, 1983թ. առաջարկում է նրան նվագել իր «Shipbuilding» գործում: Բեյքերի շեփորի սոլոն ձայնագրվեց և այս երգի հետ ընդգրկվեց «Punch the Clock» ալբոմում: Այս երկու տարբեր երաժշտական աշխարհների համադրությունը Բեյքերին հնարավորություն տվեց նոր լսարանում հայտնվելու: Հետագայում նրան արդեն հաճախ կարելի էր տեսնել Կոստելլոյի համերգների ժամանակ: Դրանցից մեկում նա հանդես եկավ նաև այսպես ասած «կելտական սոուլի» հայտնի ձայնի՝ Վան Մորիսոնի հետ (Ճապոնիայում կայացած 1987թ. համերգը):

Գլխավոր լուսանկարը՝ Ջոն Քլերիջի