HY RU EN
Asset 3

Բեռնվում է ...

Էջի վերջ Այլ էջեր չկան բեռնելու համար

Որոնման արդյունքում ոչինչ չի գտնվել

Բուլղարական ավանում մեծացող 6 անչափահասն ու առանց խաղալիքի տոնածառը

Վանաձորի բուլղարական ավանում տնակները հիմնականում միանման են՝ փայտյա ու միհարկանի: Ձյունն այստեղ չի հալվել: Բակերում շները ցրտից կծկվել են, ծուլությամբ են վեր կենում անցորդ տեսնելիս:

Տնակներից մեկի դիմաց լվացք է փռված: Ներսից ձայներ են լսվում: Տան կինը՝ Լիլիթը, ներս է հրավիրում:

Վառարանի մոտ փայտի կտորներ են: Ամուսինն է բերել: Լիլիթն ասում է՝ փայտի վերջին կտորները... Այս խոսքերից հետո երեխաները միանգամից լռում են: 6 անչափահասների մայրն ասում է, թե ամեն բան հասկանում են, գիտեն, որ պապան էլ իրենց հետ չէ:

Բոլորս նայում ենք պատին փակցված նկարին: Ամուսնու՝ Վահագն Մխիթարյանի լուսանկարն է: Ամիսուկես առաջ է կյանքից հեռացել: Լիլիթի ձայնը խզվում է: Ասում է՝ 16 տարի միասին են ապրել, ամուսինը երկկողմանի ծնողազուրկ էր, բարեկամներից մեկն է խնամել նրան ու քրոջը: «Մեկ սոված են եղել, մեկ՝ ծարավ, լավ չեն նայել, առողջությունը վատացավ, հիվանդություն ունեցավ»,- պատմում է 41-ամյա Լիլիթ Ավետիսյանը:

Ասում է, որ Վահագնը աշխատող մարդ էր. փայտագործությամբ էր զբաղվում, բանջարեղենի և մրգերի արկղեր էր պատրաստում:

Նվարդը երեխաներից ավագն է: 15 տարեկան է: Վանաձորում քոլեջ է ընդունվել՝ պարարվեստի բաժին: Ասում է, թե պարուհի է դառնալու:

Լիլիթը ժպտում է. նրա կյանքն էլ հեշտ չի եղել: Ծնվել, մեծացել է Գյումրիում: «Ես էնքան ուրախ եմ, որ էս թազա սերունդը երկրաշարժ չի տեսել: Երկրաշարժի օրը քուրս ասեց՝ Լիլ, ել, դասի գնանք, ասի՝ սպասի տեսնեմ, թե եղանակը ոնց է. միշտ նայում եմ ամպին, նոր եմ գնում: Դուրս ելա, տեսա եղանակը էն չի, մեծ վիշապ կար երկնքում, ասացի՝ էսօր երկրաշարժ ա լինելու, տեղ չեմ գնալու… Հետո տկլոր-տկլիկ դուրս ելանք»,- հիշում է Լիլիթը:

8-րդ դասարանն ավարտելուց հետո դպրոցից դուրս է եկել: Այն ժամանակ, ասում է, մեծ հողամաս ունեին, օգնում էր ծնողներին, կանաչի էր աճեցնում, հետո «դաստա անում», տանում շուկայում վաճառում մոր հետ:  

Հովսեփն ու Մարիոն

Մարիոն պահարանի դուռը բացում է, հում նրբերշիկը հանում, սկսում ուտել: Կատուն վազում է դեպի պահարանը, բաց դռնից հանում մնացած նրբերշիկները՝ հազիվ 2-3 հատ, ու սկսում ուտել:

«Է՜, ըրեխանց փայը կերավ… Լավ չփակեց դուռը,- զրույցն ընդհատում է Լիլիթն ու դիմում Նվարդին,- Մարիոս ինչ կուտի, կասի՝ պապայիս փայն էլ պահենք»:

Զրույցն իսկապես ծանր է: Լիլիթն ասում է, որ ամուսնու կորստից հետո դժվար է պատկերացնում, թե ոնց է կարողանալու պահել երեխաներին: Հուղարկավորության ծախսերը Լիլիթի քույրն է հոգացել: Երեխաների համար մայրը նպաստ է ստանում: Ասում է՝ կցանկանար աշխատել, բայց փոքրերին չգիտի, թե ում պետք է թողնի: Մի քանի անգամ դիմել է թաղամասին մոտ գտնվող մանկապարտեզ, բայց ասել են, որ տեղ չունեն:

«Իսկ ես շատ կուզեի, որ մանրերը գնային մանկապարտեզ, գոնե գրիչ բռնել կիմանային, մի բան կսովորեին»,- ասում է մայրը:

Նվարդը 15 տարեկան է, Նարեկը՝ 12, Նուելը՝ 10, Հովհաննեսը՝ 8, Մարիոն՝ 5, Հովսեփը՝ 3: Հիմա նրանք Լիլիթի կյանքի սյուներն են: Մայրը ցանկանում է, որ Նվարդը պարուհի դառնա, Նարեկը փայտագործություն սովորի, Հովհաննեսն էլ դհոլ նվագել է սիրում, բայց դհոլ չունի:

Նարեկն (լուսանկարում՝ ձախից) առողջական խնդիրներ ունի, ծնվելուց մի քանի օր անց մահճակալից ընկել է, գլուխը վնասել, դրանից հետո խնդիրներ են առաջացել. դժվար է խոսում, նյարդային անկանոն շարժումներ է անում:

«Ինքը ոչ մեկին վնաս չի տալիս»,- ասում է Նվարդը: Նարեկը ժպտում է:

Հեռուստացույցով ամանորյա գովազդներ են: Երեխաներն ուշադիր նայում են:

«Ծառերի վրա կպցրել են, որ Ձմեռ պապիկի տունայցը 5 հազար դրամ է, բայց էդ 5 հազար դրամը տաս, ի՞նչ ա բերելու նվեր»,- հարցնում է Լիլիթը:

Երեխաները համոզում են տոնածառը դնել, Նվարդը հրաժարվում է, թե ոչ հիմա: Լիլիթն ասում է՝ այս տարի չէր ուզում դնել տոնածառ, բայց քույրը հորդորել է երեխաների սիրտը չկոտրել:

Նվարդն ավելի ուշ ասում է, որ տոնածառ չեն կարող դնել, որովհետև խաղալիք չունեն, բայց փոքրերին չի ցանկանում ասել պատճառը:

Լուսանկարները՝ Հակոբ Պողոսյանի

Մեկնաբանություններ (4)

Anna
It's a good thing that there are benefactors who want to help this family in need, especially during the winter holidays: new year and Dznunt. But the most important thing it's to help this woman who is still young to find a job. She will have a secure monthly income and when she will get old she will have a retirement pension.If she hasn't a professional training, help her learn one.This type of families must be helped by different foundations (national and internationa; ex AGBUl) which can introduce them into their relief and guidance projects. I sincerely hope to hear good news about them in the future and also on other families you wrote about.
Sanjay K. Yadav
So painful story about them. Single earning woman with 6 children . I am really SAD again. I do not know why Armenian people are suffering. I think Armenian local society do not care each other nowday. I always use to give money to woman who cleaning the hostel in YEREVAN during my study in ZAITUN polytechnic hostels in 1992-93. I gave all as possible to poor people. God bless them.
Մարինե Մարտիրոսյան
Շնորհակալություն արձագանքի համար....Քանի որ այս ընտանիքին օգնելու պատրաստակամություն հայտնել են շատերը, Լիլիթ Ավետիսյանի թույլտվությամբ հրապարակում եմ նրա հեռախոսահամարը. 077 44 18 68
Արմինե
Ինչպե՞ս կարող ենք օգնել էս ընտանիքին: Էլ փոստի հասցեիս կգրե՞ք:

Մեկնաբանել

Լատինատառ հայերենով գրված մեկնաբանությունները չեն հրապարակվի խմբագրության կողմից։
Եթե գտել եք վրիպակ, ապա այն կարող եք ուղարկել մեզ՝ ընտրելով վրիպակը և սեղմելով CTRL+Enter