Ան ծնած է Նիւ Եորք նահանգին մէջ կ՚ենթադրուի 1889-ին։ Առաջին համաշխարհային պատերազմին ընթացքին կամաւոր կ՚արձանագրուի եւ կ՚ուղարկուի Ֆրանսայի ճակատը, ուր կը ստանայ յիսնապետի աստիճան եւ կը գործէ իբրեւ պարենաւորումի տեսուչ։ Պատերազմի աւարտին փոխանակ Միացեալ Նահագներ վերադառնալու, Թրէվիս այս անգամ ամերիկեան բանակէն դուրս գալու արտօնութիւն կը ստանայ եւ կը միանայ ամերիկեան միսիոնարական կազմակերպութիւններուն, որոնք մարդասիրական աննախընթաց գործունէութեան մը ձեռնարկած էին պատերազմին հետեւանքով գաղթականացած ժողովուրդներուն եւ որբացած երեխաներուն ի նպաստ։ Այս աշխատանքներուն կարեւորագոյն բեմադրավայրն էր Միջին Արեւելքը, ուր տասնեակ հազարաւոր հայ վերապրողներ օգնութեան անմիջական կարիք ունէին։

Շատ հաւանաբար 1919-ի աշնան է որ Թրէվիս կը ժամանէ Միջին Արեւելք։ Գիտենք որ Յուլիս 1919-ին ան տակաւին Փարիզ է, բայց յետագայ ամիսներու իր թղթակցութենէն կ՚իմանանք որ ան արդէն իսկ անցած է Միջին Արեւելք, պահ մը գտնուած է Պէյրութ, ապա՝ Հալէպ։ Նոյն տարուայ Նոյեմբերին զինք արդէն կը գտնենք Այնթապի մէջ, ուր կը ստանձնէ տեղւոյն NER-ի որբանոցին տնօրէնութիւնը։ 

Ծանր աշխատանք մըն էր այս մէկը, նկատի ունենալով որ հարիւրաւոր որբերու համար պէտք էր ապահովել ապաստանարան, զանոնք կերակրել եւ հագցնել։ Այս բոլորը հսկայական ճիգերու կը կարօտէին յետ-պատերազմեան Այնթապի մէջ։ Սկզբնական շրջանին որբերը կը հաստատուին քաղաքին թրքական թաղամասին մէջ գտնուող Միլլէթ խանին մէջ։ Այդպէս ալ ցոյց կու տան Թրէվիսի հաւաքածոյին մաս կազմող քանի մը պատկերներ, ուր կը տեսնենք որբերու եւ որբուհիներու խմբանկարներ, որոնք լուսանկարուած են սոյն խանին բակին մէջ։ Որբերը բոլորն ալ այնթապցի երեխաներ չէին, այլ անոնցմէ շատեր կը հաւաքուէին շրջակայ զանազան քաղաքներու եւ գիւղերու մէջ, եւ կ՚առաքուէին այն կեդրոնները (ասոնց շարքին Այնթապը), ուր որբանոցներ հաստատուած էին։ Օրինակ, գիտենք որ Դեկտերմբեր 1919-ին 15 որբեր Քիլիսէն կը ղրկուին Այնթապի NER-ի որբանոցը [1]։

Այնթապի մէջ NER-ի որբերուն ներկայութիւնը երկար չի տեւեր։ 1920 թուականի առաջին ամիսներուն թրքական ազգայնական զօրքերը յարձակումներու կը ձեռնարկեն Կիլիկիոյ եւ անոր արեւելքը գտնուող ֆրանսական գրաւեալ բանակներուն դէմ։ Այն ժամանակ երբ ճակատումները ծայր կ՚առնեն, սոյն տարածքներու մէջ ապրող թուրքեր նոյնպէս կ՚ապստամբին եւ այս ձեւով ճնշումը աւելի կը բարձրանայ ֆրանսական բանակներուն վրայ։ Թուրք ազգայնական ուժերը Յունուարէն մինչեւ Մայիս երկարող ամիսներուն կը յաջողին պաշարել շարք մը քաղաքներ, ինչպէս Մարաշ, Պոզանթի, Հաճըն, Սիս, Էքպէս, Ուրֆա եւ Այնթապ։ Կարգ մը վայրերու մէջ, մանաւանդ Մարաշի մէջ, թրքական ապստամբութեան առաջին իսկ օրէն սկսեալ տեղի կ՚ունենան հակահայ ջարդեր։ Մարաշի մէջ Յունուարի վերջը բռնկած ապստամբութենէն ետք կը զոհուին քանի մը հազար հայեր։

Այնթապի մէջ ծանրակշիռ բախումները ծայր կ՚առնեն 1 Ապրիլ 1920-ին։ Ֆրանսական բանակները մեծ մասով արդէն հեռացած էին քաղաքէն։ Թրքական զինուած ուժերու յարձակումներուն դիմաց հայկական ինքնապաշտպանութեան ուժերը կը հակադարձեն եւ այս ձեւով ծայր կ՚առնէ քաղաքին հայերու դիմադրութեան կռիւը, որ կը տեւէ մինչեւ 17 Ապրիլ 1920, երբ ֆրանսական երկու գունդեր մուտք կը գործեն քաղաք։ Այնուհետեւ տեղի կ՚ունենայ կարճ զինադադար մը, որմէ ետք, 1920 Յունիսի վերջը, ֆրանսեւթրքական բախումները դարձեալ ծայր կ՚առնեն։ Ֆրանսացիներուն մասնակցութիւնը կռիւներուն միշտ անկանոն պիտի մնար, նկատի ունենալով որ Այնթապի մէջ անոնց զինուորական ներկայութիւնը տեւաբար փոփոխութեան պիտի ենթարկուէր։ Բախումները կը շարունակուին մինչեւ 9 Փետրուար 1921, երբ թրքական ուժերը կը նահանջեն եւ կեանքը կեանքը կրկին իր ընթացքը կ՚առնէ քաղաքին մէջ։ 1921-ի կէսերուն ֆրանսական զօրքերը վերջնականապէս կը հեռանան Այնթապէն, միաժամանակ ալ տեղի կ՚ունենայ տեղւոյն հայերուն զանգուածային գաղթը։

Որբերուն Այնթապէն հեռացումը