HY RU EN
Asset 3

Բեռնվում է ...

Էջի վերջ Այլ էջեր չկան բեռնելու համար

Որոնման արդյունքում ոչինչ չի գտնվել

Գրիշա Բալասանյան

Ջուր, գազ, բարեկարգ ճանապարհ ունենալը համայնքապետն իրենց «խելքի բանը» չի համարում

Տարիներ շարունակ Բագարանում կապիտալ ոչ մի ներդրում չի իրականացվել: Այստեղ ամեն ինչ հին է և վերանորոգման կարիք ունի՝ սկսած համայնքապետարանի շենքից: Բագարանում եղել էի 2009թ.: Այս տարիների ընթացքում ոչինչ չի փոխվել:

Գյուղը չունի կոմունալ և ոչ մի հարմարություն: Չկա խմելու ջուր, գազ, հասարակական տրանսպորտ: Չի գործում մշակույթի տունը: Փողոցները չունեն գիշերային լուսավորություն:

Բագարան համայնքը գտնվում է Արմավիրի մարզում՝ Երևանից 90 կմ հեռու: Սահմանակից է Թուրքիային: Համայնքը պետական սահմանից հեռու է մի քանի հարյուր մետր, այդ իսկ պատճառով երբեմն ասում են, որ հեռավորությունը 0 կմ է: Համայնքի տարածքով են անցնում Ախուրյան և Արաքս գետերը: Վերջիններս հատվում են հենց Բագարանում:

Բագարանի ճանապարհները հողից են: Ասֆալտապատ է համայնք տանող ճանապարհի միայն սկզբնամասը: Այդ ճանապարհահատվածը ասֆալտապատ ասելն էլ հարաբերական է: Փոսերն այնքան մեծ են, որ ասֆալտի կտորները հազիվ են նշմարվում:

Մեր այցելության պահին, համայնքապետարանի դռները բաց էին, սակայն ներսում ոչ ոք չկար: Գյուղացիները պատմեցին, որ համայնքապետարանի աշխատակիցներին տեսնելու համար պետք է «բախտ» ունենալ: Նրանք միշտ չէ, որ լինում են աշխատավայրում:

Բագարանի փողոցներում մարդ չկար: Տպավորությունն այնպիսին էր, որ գյուղացիները տան դռները փակել ու հեռացել էին գյուղից: Մի քանիսին հանդիպեցինք գյուղի «Գորտի աղբյուր» կոչվող վայրում, որտեղից մարդիկ տարաներով ջուր էին տանում: Գյուղացիները նշում էին, որ հիասթափված են, քանի որ ապրելով պետական սահմանի հարևանությամբ` զրկված են բոլոր հնարավորություններից:

Անղալատ Գինոսյանը Բագարան գյուղի բուժքույրն է: Գյուղը սպասարկվում է «Երվանդաշատի առողջության կենտրոն» ՓԲԸ-ի կողմից և բուժքույրը, աշխատանքի բերումով, հաճախ է գնում հարևան գյուղ: Նա դժգոհեց ճանապարհների վատ վիճակից և տեղական իշխանությունների անտարբերությունից:

«Գյուղում շարժ չկա, որ գյուղապետաարանը կամ մեկ այլ մարմին աշխատի: Եթե ուզում եք իմանաք, ասեմ՝ մեր գյուղին տեր չկա: Եկել, տեսել եք չէ՞ ճանապարհի վիճակը: Տրանսպորտ չունենք: Գնում ենք սանէպիդկայան, հաշվետվություն ենք տանում, թղթաբանություն կա, բժիշկի ավտոմեքենայով ենք գնում: Գյուղում մի տրանսպորտ չկա, որ դուրս գաս, կանգնես, ասես՝ հեսա տրանսպորտը կգա, նստեմ, գնամ իմ հարցերը լուծեմ, երեկոյան հետ գամ: Գնում ենք մի կերպ՝ «չերեզներով»: Գնալուց կանգնում ենք փողոցում, որ մեկը մի տեղ գնա, մեզ էլ հետները տանի, բայց հետ գալուց էլ ստիպված տաքսի ենք նստում: Գազ էլ չունենք, լրիվ անտեր գյուղ ա», ասում է Անղալատ Գինոսյանը:

5-6 տարի առաջ Երվանդաշատ, Բագարան գյուղ գնացող հասարակական տրանսպորտ՝ «Գազել» է աշխատել: Ոչ եկամտաբեր լինելու պատճառով երթուղին այլևս չի շահագործվել:

Նշենք, որ Բագարան համայնքի բյուջեն կազմում է մոտ 15 մլն դրամ, որից 32,2%-ն է սեփական եկամուտները, մնացածը կառավարության տրամադրած դոտացիան է:

Գևորգ Մարգարյանը մեզ հետ հեռախոսազրույցում ասաց, որ համայնքը կապիտալ ներդրումների համար ֆինանսական միջոցներ չունի, համայնքային բյուջեն շատ քիչ է: Օրինակ՝ գազաֆիկացման համար պետական կամ դոնոր կազմակերպությունների ծրագիր է անհրաժեշտ, քանի որ ներդրվող գումարները մեծ են:

«Այս թեմայով խոսակցություն էլ չկա: Ֆինանս չկա, չեմ կարող ասել: Համայնքը 2006թ. 46 մլն դրամ տվեց գազաֆիկացման համար, տարան մի մասը կերան, մի մասն էլ կիսատ թողեցին, նպատակին գումարը չծառայեց»,- ասում է համայնքապետը:

Տարիներ առաջ Արմավիրի մարզի ծայրամասային 4 գյուղերը` Վանանդը, Կողբավանը, Բագարանը և Երվանդաշատը միասին են սկսել գազաֆիկացման աշխատանքները, սակայն արդյունքում գազը մուտք է գործել միայն մեկ գյուղ` Վանանդ: Չորս համայնքապետերը հավաքվել են և որոշել գումարը տալ մեկ կազմակերպությանը՝ «Մանշին» ՍՊԸ-ին: Մեծ տրամագծով մեկ մայր գազատար են բերել մինչև Վանանդ, իսկ այդտեղից արդեն բաժանել մնացյալ երեք գյուղերին: Գումարի 50%-ը փոխանցվել է, աշխատանքները սկսվել են, սակայն գազը հասցրել են մինչեւ Վանանդ:

Մի խումբ անձանց կողմից հանցավոր համաձայնության գալով, խարդախությամբ և կեղծելով փաստաթղթեր` մի շարք համայնքներից առանձնապես խոշոր չափերի հասնող գումարներ կորզելու մեղադրանքով  20.08.2009թ. ոստիկանության Արագածոտնի մարզային քննչական բաժնի Թալինի քննչական խմբի կողմից հարուցվել էր քրեական գործ:

Ըստ քրեական գործի նյութերի՝ Վահան Մկրտչյանը, 2003-2006թ. ընթացքում աշխատելով որպես «Հայռուսգազարդ» ՓԲԸ-ի Արմավիրի մասնաճյուղի տնօրեն, քաջատեղյակ լինելով գազաֆիկացման ընթացքում կատարվող աշխատանքներին, խարդախությամբ առանձնապես խոշոր չափերի գումարներ հափշտակելու դիտավորությամբ, 2003-2005թթ. ընթացքում հիմնադրել է «Մանշին» և «Ման-նախ» ՍՊԸ-ները: Ձևականորեն դրանք գրանցել է իր որդու` Երևան քաղաքի բնակիչ Արամ Մկրտչյանի անվամբ և փաստացի իրականացնելով նշված ընկերությունների տնօրենների գործառույթներն ու ղեկավարումը` գազաֆիկացման աշխատանքների վերաբերյալ պայմանագրեր է կնքել Արմավիրի մարզի Վանանդ, Կողբավան, Երվանդաշատ, Բագարան և Արագածոտնի մարզի Արտենի, Արագածավան համայնքների ղեկավարների հետ:

Սկզբնական շրջանում կատարել է որոշակի աշխատանքներ, այնուհետև, չարաշահելով համայնքների ղեկավարների վստահությունը, տարբեր պատճառաբանություններով, թե իբր ՍՊԸ-ն ազատ շրջանառու միջոցներ չունի համապատասխան չափով խողովակներ գնելու և շուկայական թանկացումները կարող են ազդել գազաֆիկացման աշխատանքների վրա, վերջիններիս առաջարկել է պայմանագրով նախատեսված, սակայն դեռևս չկատարված աշխատանքների դիմաց ՍՊԸ-ներին փոխանցել գումարներ` հետագայում աշխատանքները կատարելու պայմանով:

Համայնքների ղեկավարները, վստահելով Վահան Մկրտչյանի խոստումներին «Մանշին» և «Ման-նախ» ՍՊԸ-ների հաշվեհամարներին փոխանցել են ընդհանուրը 258.944.600 դրամ: Վահան Մկրտչյանը ստացված գումարի դիմաց կատարել է ընդամենը 169.757.604 դրամի աշխատանքներ և խարդախությամբ հափշտակել մնացած 88.202.996 դրամ գումարը և այն ծախսել իր անձնական կարիքների համար:

Արագածոտնի մարզի ընդհանուր իրավասության դատարանը 2010թ. մայիսի 7-ին Վահան Մկրտչյանին մեղավոր էր ճանաչել քրեական օրենսգրքի 178-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1-ին կետով (առանձնապես խոշոր չափերով խարդախություն) և դատապարտել ազատազրկման 4 տարի ժամկետով: Սակայն, Վ. Մկրտչյանի ազատազրկման ձևով նշանակված պատիժը պայմանականորեն չէի կիրառվել և սահմանվել էր 2 տարի ժամկետով փորձաշրջան:

Անդրադառնալով գյուղում լուծում չստացած մյուս հարցերին` Բագարանի համայնքապետ Գևորգ Մարգարյանը բոլոր պատասխանները սկսում էր հետևյալ նախադասությամբ. «Ֆինանս չունենք, որ ֆինանս ունենանք` կանենք»: Նրանից հետաքրքրվեցինք, թե ի՞նչ քայլեր են ձեռնարկվում համայնքի մշակույթի տան շենքի վերանորոգման, ճանապարհների բարեկարգման և գիշերային լուսավորության ուղղությամբ:

«Դա մեր համայնքի խելքի բանը չէ, պետական մոտեցում է պետք: Դիմել եմ երջանկահիշատակ Արմեն Երիցյանին ճանապարհների համար, ասաց կանենք, բայց չստացվեց: Մեր այսօրվա համար առաջին խնդիրը ջուրն է: Եթե մշակույթի տունը կարգի բերենք, մի մասը նպատակին կծառայի: Այն ժամանակ էլ, որ աշխատել է, ամիսը մեկ, 10 օրը մեկ կամ  20 օրը մեկ կինո է եղել»,-ասում է Գ. Մարգարյանը և հավելում, որ մշակույթի տունը չի գործել 1990թ-ից սկսած:

Նշենք, որ մշակույթի տան շենքը բավականին մեծ է: Դռներ ու պատուհաններ չկան, ամբողջությամբ թալանվել է: Անձրևաջրերից երկրորդ հարկում արդեն ծառեր են աճում:

Ինչ վերաբերում է գուղի փողոցների գիշերային լուսավորությանը, համայնքապետը նշեց, որ դրա համար գումար ունեն, ցանկացած պահի կարող են լուսավորել, սակայն ջրի խնդիրն ավելի է կարևորում, քան լուսավորության: Սակայն, ոչ ջրի հարցն է լուծվում, ոչ էլ լուսավորության:

 

Մեկնաբանել

Լատինատառ հայերենով գրված մեկնաբանությունները չեն հրապարակվի խմբագրության կողմից։
Եթե գտել եք վրիպակ, ապա այն կարող եք ուղարկել մեզ՝ ընտրելով վրիպակը և սեղմելով CTRL+Enter