HY RU EN
Asset 3

Բեռնվում է ...

Էջի վերջ Այլ էջեր չկան բեռնելու համար

Որոնման արդյունքում ոչինչ չի գտնվել

Էդիկ Բաղդասարյան

Անապատի գիշերներում. Ինձ խաբել են

Էդիկ Բաղդասարյան, Արա Մանուկյան

Սյուզիի հետ ծանոթացանք «Սայկլոն» դիսկոտեկում՝ որպես երկու ամերիկացիներ: Հաջորդ օրը նրան հեռախոսով հրավիրեցինք «Մուվենպիկ» հյուրանոց: Գնի մասին շատ կարճ խոսելուց հետո մենք ասացինք, որ հայեր ենք եւ փնտրում ենք մեր 18-ամյա ազգականուհուն: Սյուզին մեզ ասում էր, թե որտեղ կարող ենք գտնել հայ կանանց: Երբեմն այդ վայրերը այցելում էինք հենց նրա հետ: Եւ, բնականաբար, վճարում էինք այնքան, որ հանկարծ նրա Բոսը (այդպես մարմնավաճառ կանայք կոչում են իրենց ղեկավարին կամ վերահսկողին) դժգոհ չմնա: Սյուզին այն երկու կանանցից մեկն է, ում հետ արդեն մեկ տարի մենք կապ ենք պահպանում: Նրա համար Դուբայում գնել էինք բջջային նոր հեռախոսահամար, որպեսզի մեզ զանգելիս փոխեր քարտը: Դուբայում գտնվող այդ երկու կանանցից ամիսներ շարունակ որոշակի տեղեկություններ էինք ստանում:

Հյուրանոցում աղջիկ բերելու համար սովորաբար վճարում են: Վճարի չափը կախված է հյուրանոցի աստղերի քանակից: Հինգ աստղանի «Մուվենպիկում» վճարում էինք հարյուր դրահմ (30 դոլար): Իսկ, օրինակ, «Րաֆիի» հյուրանոցում աշխատակիցը պահանջեց երկու հարյուր դրահմ: Հյուրանոցներ կան, որտեղ չի թույլատրվում աղջիկ բերել: Բայց մոտ հազար հյուրանոց ունեցող Դուբայում այդպիսիք շատ քիչ են:

Սյուզին հիմնականում հաճախում է երկու դիսկոտեկներ' Սայկլոն եւ Հայաթ Ռիջինսի:

«Երբ գնում ենք հաճախորդի մոտ, Բոսը կամ աղջիկներից նրա վստահելին, զանգում են այնքան, մինչեւ ասում ես' փողը տվել են»,- պատմում է Սյուզին:

Սյուզին Հայաստանի փոքրիկ քաղաքներից մեկից է: Նա ամուսնացել է 16 տարեկանում. «Սիրում էինք իրար: Երկու տարի առաջ ամուսինս երկու երեխաներիս թողեց, գնաց Մոսկվա ու էլ չէր ուզում վերադառնալ, ոչ էլ օգնել մեզ: Ես գնացի ծնողներիս մոտ»,-շարունակում է Սյուզին:

Սյուզիի հայրը Երեւանում պետական մի հիմնարկում միջին օղակի աշխատող է: «Ես սոցիալապես ծանր վիճակում չէի, իմ գալու պատճառը դա չէր: Ես չէի ուզում ծնողներիս վրա բեռ լինել, ուզում էի իմ տունն ունենալ եւ երեխաներիս հետ այնտեղ ապրել: Իմ շատ մոտ ընկերուհին ասաց, որ ինքը Հունաստանում միրգ է հավաքում եւ նորմալ փող է աշխատում: Առաջարկեց միասին գնալ: Նա, իր պատմելով, մեկ տարի այնտեղ էր եղել: Որոշեցի գնալ, տնեցիներին էլ ասացինք, որ միասին ենք գնում: Մերոնք համաձայնեցին: Հետո նա ասաց' քանի որ դու վիզայի խնդիր ունես, ես գնամ, իմ ծանոթները քո վիզայի հարցը կլուծեն, իսկ ես այնտեղ քեզ կդիմավորեմ: Ծանոթացրեց մի կնոջ հետ: Գնացինք Մոսկվա, որ իբրեւ այնտեղից Հունաստան գնամ: Մոսկվայում մեզ դիմավորեց Անուշավան անունով մի տղամարդ: 10 օր եմ մնացել այնտեղ: Մոսկվայում առաջին անգամ էի: Միայն ես էի այդ սենյակում: Ասացին, որ պետք է գնամ Դուբայ՝ գործն այնտեղ է: Ընկերուհիս էլ զանգեց, ասաց, որ օդակայանում ինձ կդիմավորի»:

 

Այս ամենը Սյուզին մեզ պատմել է դեռեւս 2004-ի հուլիսին: Մոսկվայում նրա համար կեղծ ռուսական անձնագիր են սարքել, որտեղ քսանյոթ տարեկան Սյուզին դարձել էր երեսունմեկ տարեկան: Անունը, ազգանունը նույնն էին, այնտեղ ավելացված էր նրա հայրանունը՝ Անդրեեւնա (հայկական անձնագրերում հայրանունը չի նշվում): «Ընկերուհիս իսկապես դիմավորեց օդակայանում եւ ինձ ասաց, թե ինչ գործ պետք է անեմ: Ասաց՝ ոչինչ, լավ կլինի: Ես չգիտեի' ի՞նչ անել»,-ասում է կրթություն չունեցող եւ որեւէ օտար լեզու չիմացող Սյուզին: Հուլիսին, երբ մենք նրան հանդիպեցինք, նա անգլերենով ոչինչ չէր կարողանում ասել, բացի իր գնից: Այն ժամանակ երեք ամիս էր ընդամենը, որ Սյուզին Դուբայում էր:

Մարմնավաճառ որոշ կանանց դեմքերից զգացվում էր, որ այդ գործով դժվարանում են զբաղվել: Սյուզին այդպիսին էր, նա միշտ մտամոլոր ու տխուր կանգնած էր դիսկոտեկի մի անկյունում: Երբ ծանոթանալուց հետո այդ մասին ասացինք նրան՝ կարմրելով պատասխանեց. «Պիտի հոգով լինես էդ մարդը, ես չեմ կարողանում, քաշվում եմ»: «Ինչքա՞ն փող ես աշխատել մինչեւ հիմա» հարցին պատասխանում է. «Շատ քիչ, ինձ թույլ չեն տալիս հաշվել: Ես երեք ամիս աշխատել եմ, օր է եղել՝ հաճախորդ չեմ ունեցել: Հետո, հաշիվն էլ չեմ կարող պահել, եթե Բոսը տեսնի, որ նշումներ եմ անում, գիտե՞ս ինչ կանի»: Հուլիսին Սյուզիի բոսը տեղացի էր, ինչպես աղջիկներն են ասում՝ լոկալ: «Ամեն օր գալիս է «չեք» (ստուգում) է անում, գնում: 12-ից 1-ն ընկած ժամանակահատվածում է գալիս»:

Սյուզին եւ մյուս հայ կանայք ապրում էին «Հայաթ Ռիջինսի» հյուրանոցի դիմացի բնակելի շենքերից մեկում: Մենք մի անգամ այդ ժամին կարողացանք տեսնել Սյուզիի բոսին՝ 35 տարեկան Ամին անունով սեւամորթ արաբին: Նրան այդպես էլ չկարողացանք նկարել՝ ո՛չ 2004թ. մեր առաջին այցելության, ո՛չ էլ այս ձմռանը Դուբայում գտնվելու ժամանակ: Չնայած' 2005-ի փետրվարին մի քանի անգամ նրան տեսանք «Հայաթ Ռիջինսիի» դիսկոտեկում:

«Բոլոր բոսերն էլ շատ խիստ են, ուրիշ ոչ մեկի հույսին չեն թողնում: Նույնիսկ երբ պետք է զանգեմ իմ երեխեքին, անպայման պիտի հարցնեմ իրեն՝ կարելի՞ է զանգեմ, թե չէ: Իր ներկայաությամբ, ինքը պետք է լսի, թե ես ինչ եմ խոսում: Շատ խիստ է, չափից դուրս»,-ասում է Սյուզին:

Ընդհանրապես, դիսկոտեկներում հայերն աշխատում են միմյանց հետ չշփվել: «Հայ աղջիկը մյուս հայ աղջկան բարեւելու իրավունք չունի»,- ասում է Սյուզին:

«Որ գալիս ենք, մեզ տանում են սալոն եւ իրենց ձեւով սաքում են մեր մազերը: Բոսերն են ասում, թե մեր մազերը ինչպես սարքեն»:

Սյուզիի հետ աշխատում են եւս 10 կանայք, նրանք 16- 28 տարեկան են:

«Մեր աղջիկներից մեկը չդիմացավ, գնաց պոլիս' հանձնվեց: Ու իրան ուղարկեցին Հայաստան: Բայց ես վախենում եմ գնամ պոլիս: Ինձ որ էդպես ուղարկեն Հայաստան, որ իմանան էստեղ ինչով եմ զբաղված եղել, ավելի լավ է մեռնեմ: Հայրս ինձ կսպանի»,-անհույս ասում է Սյուզին:

յնուամենայնիվ, մի քանի ամիս առաջ նա հեռախոսով մորը պատմել է իր վիճակի մասին: Ու մայրն էլ, իր ասելով, չգիտի՝ ինչպե՞ս վարվել. «Ինքն էլ է վախենում՝ չնայած արդեն մեկ-մեկ ուզում եմ գնալ-հանձնվել, էլ չեմ դիմանում, ասում եմ՝ ինչ կլինի, թող լինի: Երիկամներիցս մեկը հիվանդ է, բժշկի եմ գնում, աշխատածս փողերի մի մասն էլ իրան եմ տալիս: Էդ բժիշկը հայ է' անունը Տիգրան: Բոլոր աղջիկներին էլ ինքն է նայում, սրսկում, մաքրում է, եթե պրոբլեմ են ունենում»: Իսկ պրոբլեմներ միշտ էլ լինում են: Պատահում է, որ հաճախորդները չեն ուզում պահպանակ օգտագործել, եթե աղջիկները դիմադրում են, ծեծում են: Սյուզիի պատմելով՝ հղիացման բազմաթիվ դեպքեր են եղել: Նրա հաճախորդները մեծավ մասամբ իրանցիներ են: «Մեր բոսերը թույլ չեն տալիս տեղացի ժողովրդի հետ գնանք, որովհետեւ շատ վտանգավոր է: Օրինակ՝ վերջերս մի հայ աղջկա հետ դեպք է եղել, տարել են, չի իմացել, որ տեղացի են, տարել են Շարժա, մի 10-15 տղամարդ ու էդ մի աղջիկը, պատկերացրեք: Երեւանցի աղջիկ էր, որ արդեն վերջացրել է բալանսը (այսինքն' Բոսին այլեւս պարտք չէր), պասպորտը վերցրել էր եւ առանձին էր աշխատում: էդպես խաբել, տարել են ու տասնհինգ հոգով հետը եղել»:

«Աղջիկները իրար հետ չեն կիսվում, ամեն ինչ միանգամից բոսին են հանձնում: Լինում են կլիենտներ, որ միանգամից երկու աղջիկ են տանում: Եթե չես ուզում աշխատել, ստիպում են, կանչում են Ալիին, նա տանում է, ծեծում, մի քանի հոգով բռնաբարում են, ետ են բերում: Հայ աղջիկները բոլորը գիտեն Ալիին ու սարսափում են նրա ձեռքն ընկնելուց»:

«Ես համ ֆիզիկական ցավ ունեմ՝ հոգնածություն, համ հոգեկան, ավելի շատ՝ հոգեկան: Երեխեքիս եմ կարոտում: Շատ եմ կարոտում: Միշտ ասում են՝ շու՛տ արի: Շատ դժվար է, եւ շատ վատ աշխատանք է: Արդեն ստիպված՝ դա բնազդ է դառնում, ուրիշ աղջիկներ կան, որ չեն կարողանում աշխատել, նույնիսկ 20-30 դրահմով նրանց ստիպում են, որ էդ բանն անեն: Արդեն բնազդ է դարձել, ոչ մի բան չես զգում: Անում ես ինչ-որ բաներ, բայց ոչինչ չես զգում»,-գլխիկոր պատմում է Սյուզին:
Սյուզին Դուբայում մեզ հանդիպած այն քիչ հայ աղջիկներից է, ում միանշանակ կարելի է զոհ համարել:

Հիվանդությունները կանխելու համար բոլոր հայ մարմնավաճառները այցելում են բժիշկ Տիգրան Մելիքյանին, որոնց վերջինս սրսկում է: Նա աշխատում է Շարժայի մի կլինիկայում եւ զբաղվում է ամեն ինչով՝ կանացի հիվանդություններից սկսած մինչեւ ողնաշարի խնդիրները: Բժիշկ Մելիքյանի հետ ծանոթանալու համար մեզանից մեկը ստիպված էր հիվանդ ձեւանալ:

Տիգրան Մելիքյանը ճանաչում է բոլոր հայ բոսերին: Նա ընդգրկված է մարմնավաճառության բիզնեսի հայկական ցանցի մեջ եւ դրա կարեւոր օղակներից մեկն է: Իսկ այդ ցանցը հստակ տեղ ունի Դուբայի սեքս-բիզնեսում:

Մեկնաբանություններ (1)

Andranik
To track down Assad, Ali, Tigran & the whole gang is like drinking water, but unfortunately no one cares for this poor Armenian girls who were cheated, when authorities in Armenia are bribed & the system is corrupt from top to bottom nothing can be done about it.

Մեկնաբանել

Լատինատառ հայերենով գրված մեկնաբանությունները չեն հրապարակվի խմբագրության կողմից։
Եթե գտել եք վրիպակ, ապա այն կարող եք ուղարկել մեզ՝ ընտրելով վրիպակը և սեղմելով CTRL+Enter