HY RU EN
Asset 3

Loading

End of content No more pages to load

Your search did not match any articles

Quo Vadis… ?

The latest fashionable trend , in the odd Armenian world – Village of Asterixian, fragmented and spread around the entire planet -, is to open wide your mouth and your terrified eyes, and to hit your knees with your palms, crying that Armenia is being emptied from its population, because of massive emigration. 

The paradox, in this industry of lamentations, is that it is riding on some Grand Ideas and Big Principles which could easily compete with Sassountsi Tavit's Kourkig Tchalali, but at the same time, it pretends to be situated on the most realistic, clear-headed, close-to-the-people level. The contradiction is that, for those pathological weepers or professional cry-babies, said Ideas and Principles should especially exclude any notion of patriotism, thus considering that the latter is not only obsolete, old-fashioned and laughable, but downright irrelevant. 

In this false debate, this abstract - and intellectually fratricide - extreme fighting, for which the Armenians hold the secret recipe (just like the one for the magic potion), what is missing is a serene analysis, based on modern and contemporary, historic realities, on irrefutable facts. 

Lebanon, 1975 to 1986. An endless, infernal civil war. In the absence of an independent Armenia at that time, the Armenian community of that country – which had actually ceased to be one – decided, resolutely, to stay. 

Can anyone really pretend that the conditions in which the majority (in fact, the quasi-totality ) of the Armenians of Lebanon were living during that period, were better than those of the Armenians of Armenia, today... ?   No work, no school, shortage of everything  - often including even bread -, lack of water, gas and electricity, continuous shooting and bombings, kidnapping, torture, rape, confiscation of belongings, invasion of properties, looting, a totally dark and clogged future... They stayed.  The largest majority put up with it, endured, and knowingly decided that they shall not leave, they shall not run away, they shall not abandon. 

Why? Because they assessed that the survival and the future of the nation dictated it.  Considering the particular specificity of that community during that era, this was actually true, on several levels. 

Even today, the same phenomenon is happening with Syria. The logic is less true, since there is Armenia now. But it is the same idea, the same principle, the same profound conviction. Somewhere between stoicism and patriotism. When the sense of collective interest supersedes obtuse individualism. Despite horrifying conditions, ultimate and daily risks and dangers, many are hanging on, and are determined to stay. Even if that means losing their lives. 

By studying the subject of emigration from Armenia from this point of view, in the name of all those who, in every sense of the word, sacrificed their lives in the Diaspora, for the love of the nation,  and also on behalf of all those who have chosen to renounce a substantial portion of their tranquility, their comfort, their pleasures, their personal affairs, their business, their career,  their leisure and their financial success, in foreign countries where they can very well relax, enjoy their lives and prosper, without worrying about anything else,  and instead, have  dedicated and devoted themselves to the painful and laborious emergence of the Motherland, we are entitled to say to some of our compatriots of Armenia: enough with the whining already.  Love her, or leave her. 

Haytoug Chamlian, Montreal

June 06, 2013

Comments (25)

Haytoug
Սակայն քո արծարծած նիւթը չի վիրջանար ասով: ---Ես համաձայն եմ հայրենադարձութեան անհրաժեշտութեան: --- Եւ համաձայն եմ թէ Սփիւռքից դէպի Երկիր հայերի տեղափոխութիւնը շատ սակաւաթիւ ու անբաւարար հանդիսացաւ, եւ այդ՝ առաջին օրէն սկսեալ: ------Այդ թերացումը, յանցա՛նքը նոյնիսկ, սփիւռքի ղեկավարութեան վզին է: Այդ մասին արդէն ծանր քննադատութիւններ արտայայտեցի, բացատրութիւններ քողատեցի, վերեւ: (Թէկուզ այս նիւթիւն մէջ պատասխանատւութեան կարեւոր բաժին ունի նաեւ վերանկախացած Հայաստանի առաջին վարչակարքը, որ ուղղակիօրէն, վայրագ ճակատ բացաւ ի դէմ Սփիւռքի յատկապէս կարող շրջանակներին... Բայց հիմա մոռնանք այդ ամէնը... )--------------- Այս պահուս սակայն, գոյացած է մի տարբեր կացութիւն:--------------------- Հարցումը, այժմու մեր գոյութենապա՛շտ հարցադրանքը, հետեւեալն է ՝ իւրաքանչիւր տուեալ հայ, ո՞րմէկ վայրում բնակելով է որ աւելի օգտակար է լինելու Հայրենիքին:------- Այս էական հարցադրանքի հիման վրայ, ահա մի քանի նկատողութիւններ՝----(շարունակելի, ստորեւ)
no comments
http://hetq.am/arm/news/27265/massayakan-artagaxt-tesanyut.html
Tamara
Մարդիկ 40-50 տարեկան աշխատանք են փնտրում ու չեն գտնում, որովհետեւ չկա, ես գիտեմ շատ դեպքեր, նույնիսկ երիտասարդները չեն կարողանում աշխատանք գտնել, ինչպես ապրեն, տուն գնելու համար ամբողջ կյանքդ վատնում ես վարկ մարելու վրա, ու ինչքան տեւի վարկի ընթացքը, այսօրվա աշխատավարձով չես կարող ուրիշ բաների մասին մտածել, իսկ կյանքդ գնում է: Ես չեմ ուզում այլ հարցեր բարձրացնել, ամենակենցաղային խնդիրն է սա, որի պատճառով են լքում հայրենիքը շատ հայեր ու մեղադրել նրանց ես չեմ կարող, քանզի չգիտեմ, թե ես որտեղ կլինեմ 10 տարի անց: Դա չի նշանակում, որ ես չեմ սիրում իմ երկիրը,բայց երեխաներիս համար ամեն ինչի եմ պատրաստ: Շնորհակալություն պատասխանելու համար:
Tamara
Հարգելի Հայդուկ, ես չեմ մեղադրում Ձեզ Հայաստանում չապրելու համար, նաեւ չեմ մեղադրում այն մարդկանց, ովքեր արտագաղթում են: Ես հասկանում եմ, որ օտար երկրում կան շատ-շատ դժվարություններ, բայց ինչպես Դուք եք ասում, սփյուռքում մարդիկ են, ովքեր արդեն հասել են ինչ-որ բանի եւ չեն ուզում (ես նույնպես այդպես կմտածեի) թողնել այդ ամենն ու լքել իրենց տունը, քանի որ գիտեն, որ նույն բանին հասնելը Հայաստանում չափազանց դժվար է: Հավատացե՛ք, նույնքան էլ դժվար է հայաստանաբնակ հայի համար: Իրականում ես կարծում եմ, որ ամեն ժողովուրդ արժանի է իր կառավարությանը: Երկար ժամանակ չկա, ինչ սկսել եմ ավելի մանրամասն ուսումնասիրել մեր երկրի իրավիճակը եւ արտագաղթի պատճառները: Փառք Աստծո, ես էլ, ամուսինս էլ աշխատանք ունենք եւ առայժմ կարողանում ենք ապահովել մեր ընտանիքի ապրուստը, սակայն եթե գա մի օր, երբ ես զգամ, որ չեմ կարողանում հոգ տանել երեխայիս, ես մի վայրկյան չեմ վարանի ու կգնամ այնտեղ, ուր կգտնեմ աշխատանք:
Հայդուկ
Վիգէն, Լիբանանի նիւթով, քիչ մը – ակամայ - revisionism կայ ըսածներուդ մէջ: Ես ինքս այնտեղ էի, այդ օրերուն: Ուղղակի վկայութիւն է իմ գրածս, ոչ թէ տեսական արժեւորում: Հաւանաբար նոյն սերունդէն չենք, դուն կը խօսիս այսօրուայ վիճակի մասին, որ, ճիշտ է, վիճելի... Այդ դաժան ու ահաւոր օրերուն սակայն, ժողովուրդի մեծամասնութիւնը մնաց, եւ գաղութի ինքն իր մարտական ինքնապաշտպանութիւնը ստանձնեց – ինչպէս այսօր՝Սուրիոյ մէջ -: Նոյնիսկ կարգ մը շրջանակներու մէջ կարգապահական հրահանգ կար չլքելու երկիրը, պատժական հետեւանքներով: Գաղութը դատարկուեցաւ հետագային, երբ որ Հայաստանը վերանկախացաւ, Արցախի շարժումը սաստկացաւ, եւ այլեւս անիմաստ ու անհիմն էր Սփիւռքի համայնքի մը համար այդքան բան – եւ անձիք – զոհել: Նաեւ նշեմ թէ ճիշտ այդ յիշեալ ժամանակամիջոցին էր, երբ որ հայութիւնը, ազգային պատճառներով, որոշեց չլքել գաղութը, որ գոյացաւ ու գործի անցաւ հայկական ահաբեկչութիւնը: Հ.Շ.
վիգէն
Սիրելի Հայդուկ, կը կարծեմ որ աւելորդ է բաղդատական ընել սփիւռքի ու, ըսենք, Լիբանանի հայութեան կացութեան հետ: Չմոռնանք որ հոն ալ, ով որ կրցաւ՝ պրծաւ, լիբանանահայութեան թիւը վկայ: Շատերը մնացին հաւատքով, բայց նոյնիսկ այդ շատերէն ազնիւները ստիպուած եղան թողել հեռանալ: Կը խորհիմ թէ քիչ է թիւը այն յանձնառու մարդկանց որ ազգային շահերու պատճառով չհեռացան: Եւ այս՝ հակառակ անոր որ մի քանի սերունդ շարունակ Հայաստան, հայրենիք, հայ դատ երազած ու ապրած էր այդ ժողովուրդը: Գալով հայրենահայութեան, չեմ կարծեր որ մարդկային ամէնէն տարրական պահանջները իրենց մօտ տարբեր պէտք է ըլլան. օրուան ճաշդ, երդիք մը, ապահովութիւն ու յոյս բարելաւումի, մանաւանդ այս վերջինը: Կ'ափսոսամ արտագաղթին համար, սակայն չեմ մեղադրեր ժողովուրդը այլ՝ պատասխանատուները, իշխանութիւն թէ ընդիմութիւն: Անշուշտ որ հոս ալ պարզ չեն հարցերը քանի ընդիմութիւնը կը խուսափի անկայունութենէն Ղարաբաղեան պատերազմին պատճառով իսկ իշխանութիւններն ալ շատ լաւ գիտեն ատիկա ու քթերնուն տակէն կը խնդան: Ահազանգը տեղին է բայց անհատապաշտութեան եւ համաշխարհայնացումի նոր դրսեւորումը հայերուս ալ հասած է դժբաղդաբար, սփիւռքահայ հաւատացեալներէն մինչեւ խորհրդային կարգերու բարքերով սնածները: Կը հաւատամ որ միակ լուծումը հայրենիի ժողովուրդին ըմբոստացումն է յարմարագոյն առիթին, երբ ենթահողը պատրաստ է:
Haytoug
Սիրելի Վիգէն, պարզապէս յստակացնեմ թէ իմ ըսածներս հիմնուած են տեղւոյն վրայ բազմաթիւ եւ երկարատեւ ուսումնասիրութիւններու վրայ: Մինչես օրս 14 անգամ այցելած եմ Հայրենիքը, նեռարեալ մէկ անգամ սովետի օրերուն: Մնացեալ այցելութիւններու մեծ մասը, նուազագոյնը մէկ ու կէս ամսուայ տեւողութեամբ են, կը կատարուին համայն ընտանիքով, եւ կը վերաբերին գետնի վրայ, հողի վրայ, իսկական ու ծանր գործի, անհատական/ընտանեկան ծրագրով ու կատարումով, եւ այդ ալ ՝ ուղղակի ժողովուրդին հետ, ուղղակի ժողովուրդին մօտ: Հայոց Աշխարհի ոչ մէկ այլ տեղ մարմնապէս այդքան մօտ չեմ եղած հայ ժողովուրդի ամենէն «խոնարհ» հատուածին հետ: Առ ի լուսաբանութիւն, միայն: Յարգանօք՝ Հ.Շ.
վիգէն
Ես դժուարութիւն ունիմ պատկերացնելու այն ինչ որ հայաստանաբնակ հայը կ'ապրի այսօր: Աւելի ճիշտ՝ ԶԳԱԼՈՒ այն ինչ որ ան կը զգայ այսօր, հակառակ անոր որ կրցածիս չափ մօտէն կը հետեւիմ երկրի կացութեան ու թախիծով կը հաստատեմ պետական մակարդակի կատարուած չարաշահութիւնները, ժողովուրդի «անյուսալի» վիճակը, որ ինքնին յոռեգոյն կացութիւն է, ու մանաւանդ Երեւանէն դուրս ապրողներուն, իմա՝ գիւղերու, անմխիթարելի գոյութիւնը: Բայց այս ամէնը ի հարկէ՝ հեռուէն, որ ինքնին շատ բան չարժեր: Սակայն կը հասկնամ նաեւ Հայդուկի տեսակէտը, որ ըստ ինծի ցաւի եւ յուսահատութեան ճիչ մըն է ի դէմ երկրէն մասայական արտագաղթին, հաւանաբար սփիւռքահայու անզօրութեան ու մանաւանդ հայրենաբնակ ժողովուրդի անզօրութեան՝ կացութենէն բան մը փոխելու: Արդիւնք՝ ժողովուրդը կը լքէ հայրենիքը եւ ՎԵՐՋ զօրաւոր ու բարգաւաճ Հայաստան մը տեսնելու տեսլականին որ տասնեակ տարիներով փայփայուած էր սփիւռքի մէջ: ԲԱՅՑ ըստ ինծի սփիւռքահայու Հայաստան վերադարձով չէ որ կացութիւնը պիտի փոխուի՝ այլ հայաստանածին ժողովուրդի «զարթօնքով» ու սփիւռքահայու ի գործ դրած այլ լծակներով, ստիպելու այդ «օլիկարխներու» հեռացումը:
Haytoug
Թոյլ տուր ու արտօնէ, խնդրեմ, որ քո ասածին մէջ մի բանի պատասխանեմ, «haytoug 2» (ի դէպ՝ Հայդուկ-ը իսկական, պաշտօնական անունս է, ինքնութեան թուղթերուս վրայ գրանցուած, նորածին հասակիս մկրտութենէս ի վեր. հետեւաբար, այլ իմաստներ տալ հարկաւոր չէ անոր իմ կողմէս գործածութեան) :-------- Անշուշտ թէ ժողովուրդին նիւթի առարկայ հատուածի վիճակի կապակցութեամբ, պատասխանատւութեան կարեւոր բաժին ունեն իշխանութիւնները:--- Սակայն եթէ մտածելակերպը չփոխուի, եթէ միշտ ու շարունակ, ամէն մէկ եւ նուազագոյն բանի համար իսկ, այպանենք միայն ու բացառապէս «միւսը», «ուրիշը», խնդիրները երբեք չեն լուծուելու, եւ ինչ որ ալ անեն իշխանութիւնները, այդ հատուածը մնալու է դժգոհ ու գանգատող:----- Անձնական պատասխանատւութեան տարրական ըմբռնողութիւնը բացարձակապէս անգոյ է այդ հատուածին մօտ: ---- Եւ ատիկա հետեւանք մըն է խորհրդային կարգերու արտադրած պատրանքներուն: ---- Նաեւ խնդրեմ որ նկատի առնես թէ քննադատութեանս լայն - եւ հիմնական - բաժինը չէ ուղղուած ժողովուրդին, այլ անոնց «խօսնակներին», անոնց վիճակը այս կամ այն ձեւով շահագործողներին---- Հ.Շ.
Haytoug
Ես Հայաստան չեմ ծնուել, Թամարա ճան: ----- Բայց դու որ կ'երեւի զիս «Հայաստանցի» կարծեցիր, այդ արդէն ինծի համար գովասանք է ու սփոփանք:----- Որովհետեւ ես իրօք շատ եմ սիրում ու յարգում Հայաստանածին իմ ազգակիցները:----- Ամէն պարագայի, իմ անձի նիւթը կարեւոր չէ այստեղ..... --------- Բարեւներով՝ Հայդուկ
Haytoug
* Գործնական մօտեցումով՝ շատ մը սփիւռքահայերի համար, հաստատուիլ Հայաստան նշանակում է լքել, քանդել ու ինքնաքայքայել այդ ամէնը զորս կառուցել են, մի քանի սերունդների ծանր ջանքերով, տեղափոխուելու համար վայր մը ուր պէտք է ամէն բան վերսկսին, զեռոյից:.----- Հայաստանաբնակ հայը, որ ուզում է մեկնիլ, արդէն շատ բան չունի կորսնցնելիք: Թէ որ զեռոյից է սկսելու, ամէն պարագայի, ինչո՞ւ արդէն չսկսի մայր հողի վրայ: Իսկ արդեօք կարծում է թէ աւելի հե՞շտ է, օտար ափերի վրայ... պէտք է տեսնել անոնցմէ շատերին վիճակը, դրսում... նոյն տառապանքն է, նոյնիսկ աւելի, առաւել Հայրենիքի կարօտախտը---------- Վերջում, ես չեմ ասում «ամեն ինչ լավ է» Հայաստանում: Ասում եմ՝ ամէն բան վատ չի, եւ չպէտք է որ բացառապէս նշենք ու ընդգծենք վատը, առանց երբէք անդրադառնալու լաւին:--- Իսկ այո, համոզուած եմ որ լաւը գերազանցում է վատին:--------------------------- (շարունակելի, ստորեւ)
Haytoug
* Հայաստանից մեկնողմերը այդպէս չեն անում, օգտակար լինելու համար Հայրենիքին: Լքում են, օգտակար լինելու համար իրենք իրենց – աւելի ճիշտ, յուսալով որ այդնպէս կը ստացուի, քանզի յաջորդող իրականութիւնը յաճախ ել այդպէս չի... - : ------ Մինչ Սփիւռքում գտնւում են մեծաթիւ հայեր, որոնք այդտեղ մնալով, անհամեմատօրէն աւելի օգտակար են Հայաստանին, քան թէ եթէ վերջնականապէս փոխադրուեն Հայաստան, եւ այս, այլազան մակարդակներու վրայ ՝ քաղաքական աշխատանք օտար պետութիւներու մօտ, յանուն Հայաստանի եւ Հայութեան էական շահերուն, նիւթական աջակցութիւն Հայրենիքին, իսկական ծրագիրներու յղացում եւ կիրարկում հայրենի հողի վրայ, եւայլն: Անոնք մնայուն եւ կանոնաւոր կապեր կը պահեն ու կը մշակեն անշուշտ Մայր Հայրենիքի հետ, յաճախակի եւ երկարատեւ , ոչ լիովին զբօսաշրջիկային այցելութիւններով: Սա իրականութիւն է: ---------(շարունակելի, ստորեւ)
Haytoug
Սակայն քո արծարծած նիւթը չի վիրջանար ասով: ---Ես համաձայն եմ հայրենադարձութեան անհրաժեշտութեան: --- Եւ համաձայն եմ թէ Սփիւռքից դէպի Երկիր հայերի տեղափոխութիւնը շատ սակաւաթիւ ու անբաւարար հանդիսացաւ, եւ այդ՝ առաջին օրէն սկսեալ: ------Այդ թերացումը, յանցա՛նքը նոյնիսկ, սփիւռքի ղեկավարութեան վզին է: Այդ մասին արդէն ծանր քննադատութիւններ արտայայտեցի, բացատրութիւններ քողատեցի, վերեւ: (Թէկուզ այս նիւթիւն մէջ պատասխանատւութեան կարեւոր բաժին ունի նաեւ վերանկախացած Հայաստանի առաջին վարչակարքը, որ ուղղակիօրէն, վայրագ ճակատ բացաւ ի դէմ Սփիւռքի յատկապէս կարող շրջանակներին... Բայց հիմա մոռնանք այդ ամէնը... )--------------- Այս պահուս սակայն, գոյացած է մի տարբեր կացութիւն:--------------------- Հարցումը, այժմու մեր գոյութենապա՛շտ հարցադրանքը, հետեւեալն է ՝ իւրաքանչիւր տուեալ հայ, ո՞րմէկ վայրում բնակելով է որ աւելի օգտակար է լինելու Հայրենիքին:------- Այս էական հարցադրանքի հիման վրայ, ահա մի քանի նկատողութիւններ՝----(շարունակելի, ստորեւ)
John
ՍԻՐԵԼԻ ՀԱՅԴՈՒԿ(ԿԱՄ ՖԻԴԱՅԻ-ԻՆՉՊԵՍ ԿՈՒԶԵՍ).ՍԱԿԱՅՆ ԴՈՒՆ ԱՍ ԱՄԷՆԸ «ՀՈՒԶՈՒՄՆԷՐՈՎ »ԿԸԳՐԷՍ...ՄՈՆԹՐԷԱԼԷՆ... ԵՍ ԱԼ ՔԵԶԻ ԿԸ ՊԱՏԱՍԽԱՆԷՄ...ՄԱՆՉԷՍԹՐԷՆ: ԱՅՆ ԱՏԷՆ,ԵԹԷ ԴՈՒՆ ՏԱԿԱՒԻՆ ԼԻԲԱՆԱՆ,ԵՍ ԱԼ ՏԱԿԱՒԻՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆ ՄՆԱՑԱԾ ԸԼԼԱՅԻՆՔ ՆԷ,ԽՈՍԵԼՈՒ ԻՐԱՒՈՒՆՔ ՈՒՆԷԻՆՔ:ԳՈՆԷ ԱՅՆ ՄԱՐԴԻԿ,ՈՐ ԱՐՏԱԳԱՂԹԻ ՄԱՍԻՆ .ԻՆՉՊԷՍ ԿԸՍԷՍ«ԹԱՑ ԹԱՇԿԻՆԱԿՆԵՐՈՎ»ԿՈՒԼԱՆ,ԴԵՌ ԻՐԵՆՑ ԲՆՕՐՐԱՆԻՆ ՄԷՋ ԵՆ,ԵՒ ԱՏՈՐ ԻՐԱՎՈՒՆՔԸ ՈՒՆԻՆ...ՄԵՆՔ ՉՈՒՆԻՆՔ...ԱՆԱՆԿ ՈՐ ՁԱՅՆԵՐՆԻՍ ԿՏՐԵՆՔ ԵՎ ՏԱՔՈՒԿ-ՏԱՔՈՒԿ ԿԱՊԻՏԱԼԻԶՄԻՆ ԾՈՑՈՒՆ ՄԷՋ ՆՍՏԱԾ «ՕՏԱՐԱՆԱՆՔ»...ԻՐԱՎՈՒՆՔԸ ԽՈՍԷԼՈՒ ԻՐԵՆՑՆ Է...
Haytoug
Յարգելի Թամարա, ---- այն ինչ որ ասում էք, ցաւօք ասեմ, ինչ-որ սովորական հակազդեցութիւնն է, ի դէմ այն տեսակէտին թէ հայաստանաբնակ հայերը պէտք է որ դիմանան, եւ չլքեն Հայաստանը: ---------Նկատի ունենալով իմ գրութեանս յատուկ բովանդակութիւնը, ինքին արդէն արդար չէ անոր հակազդել այդ միեւնոյն հանկերգով, թէ՝ «դե՜հ լաւ, ուրեմն եկէք եւ դուք ապրեցէք այստեղ»:---- Որովհետեւ վերեւ, փաստացի ապացոյց եւ բացատրութիւն եմ տալիս, թէ այլուր, շա՜տ աւելի վատ ու դժնդակ պայմաններում, այդպէսի չասացին հայերը:--- Վերոյիշեալ հանգամանքներում, խնդրոյ առարկայ հայերը չասացին ուրիշ երկիրները հայերին՝ մենք չւում ենք, առի եկէք եւ դուք մեր տեղը առէք, մեր դիրքը բռնեցէք:---- Անոնց մտքէն իսկ չանցաւ այդպիսի բան: Իրենք ստանձնեցին իրենց վիճակուած ազգային պատասխանատւութիւնը: ----------- (շարունակելի, ստորեւ)
Tamara
Հարգելի Haytoug, իսկ չէիք ասի՝ անձամբ Դուք ինչու՞ եք լքել Հայաստանը: Եւ ինչու՞ չեք վերադառնում: Քանի որ գալու եք եւ լսելու մարդկանց «լալն ու ո՞ղբը»: Եթե գիտեք, որ այստեղ ամեն ինչ լավ է, ՎԵՐԱԴԱՐՁԵՔ ՁԵՐ ՀԱՅՐԵՆԻՔ ԵՎ:
Վ. Առաքելյան
Արցունքներից ավելի խոսուն ոչ թե սատանաների ձեռքում եղած, այլ իրական վիճակագրությունն է: Այն փոքր քաղաքում որտող ես եմ ապրում թուրքից երեխա ծնած հայ աղջիկների թիվը դեռևս 10 տարի առաջ մատների վրա կարելի էր հաշվել, իսկ այսօր հաշվելիս միայն մեր քաղաքի համար մատները բավարար չեն: Պարոն՝ Հայդուկ Շամլեան, ես գիտեմ, շատերը ուրախանում են, որ Հայաստանում մեր քաղաքի նման կամ ավելի մեծ քաղաքներ շատ կան և աստիճանաբար թուրքերի հետ հայաստանցիները նման ձևով են բարեկամանում: Ձեր գրածից չի երևում թե Դուք թուրքերի հետ նման ձևով բարեկամության կողմնակիցն եք, սակայն Ձեր ընտրած ,,պատվաբեր,, լռությունով եթե շարունակենք ընթանալ ապա շատ շուտով շատ հայեր հայելիում իրենց հայացք նետելուց կտեսնեն Էրդողանին, Էնվերին կամ Աթաթուրքին:
sos
Haytoug, I agree with your last post. That is where the danger lies.
Arthur
Haytoug and all: Our population numbers are being peacefully eroded from the inside and belligerently threatened from the outside. Unity has never been so urgent a theme. Internal bickering has never benefitted anyone. What needs to be done is that we all realize, deal with and never lose sight of the struggle our forefathers bore and continue marching forward. This is where everyone compromises for the sake of unity and the commonality of purpose of our people. It will be hard; when, in history, has it ever been easy for us? Arthur
Haytoug
Let’s also bear in mind that there are some (yes, here again, some) Spurkahays, who have a direct personal interest in maintaining a constantly negative perception about Armenia. This allows them to keep their various “posts” and “positions” in exile, by creating the fake notion, the illusion of necessity of a permanent diaspora… Those ill-intentioned akhbar “leaders”, joined by some pathological, self-hating pessimists, who never have anything good to say about Armenia or Armenians, are uniting their voices to the litany of complaints within Armenia, the whole thing thus becoming a vast and endless concert of lamentations. How far can we really go like this… ?
Haytoug
Լաւ ուրեմն, շարունակենք միայն լալ ու ողբալ, միայն գանգատիլ, միայն քննադատել, այդ ալ միշտ ծայրագոյն ու ծայրայեղ կերպով---- Հայաստանի միայն մութ ու վատ կողմերը տեսնել, եւ մնացեալը բնաւ չնկատել ... ------ վստահաբար շատ արդիւնաւետ մօտեցում է, ինչպէս որ կը տեսնենք արդէն...----- ես ինքզինքս «արդարացնելու» կարիքը բնաւ չունիմ, ես իմ բաժինս ըրած եմ ու տակաւին կը շարունակեմ ընել, աւելիով ալ, խիղճս հանգիտս է ամէն տեսակէտէ... Խօսքս աւելի այն Սփիւռքահայերուն մասին է որոնք խորապէս հիասթափուած են կացութեամբ... հազիւ ոտք դնելու ըլլան Հայաստան, միայն լաց, բամբասանք եւ գանգատ կը լսեն. եթէ կարգ մը տեղացիներու նպատակն է «դուրսի» հայութիւնը լիովին դուրս պահել, ուրեմն պրաւօ, յաջողած են... այնքան յաջողած են որ շատ մը սփիւռքահայեր, միայն դուրսէն արդէն իրենց լսածներով, այլեւս սիրտ չունին մէկ անգամ իսկ այցելելու Հայաստանը ---- եւ այո, կարգ մը հայաստանաբնակ հայերու մասին կը խօսիմ միայն, բայց քանի որ միւսները ընդհանրապէս լուռ են, զուսպ են եւ ամօթխած, այդ մի քանիները մեծ աւեր կը գործեն----- Հայդուկ
John
(4).ԻՆՔԶԻՆՔԴ ԱՐԴԱՐԱՑՆԷԼՈՒ ՁԵՒ ՄԸ ԳՏԱՐ,ՍԻՐԷԼԻ ՀԱՅԴՈՒԿ,ՍԱԿԱՅՆ ԲՆԱՒ ՀԱՄՈԶԻՉ ՉԷ...ԱՍԱՆԿ ՆՈՒՐԲ ԼԱՐԵՐՈՒ ՎՐԱ ԽԱՂԱԼԸ ԼՐԱԳՐՈՂԱԿԱՆ ԱԺԱՆ ԽԱՂԷՐ ԿԸ ՍԷՊԵՄ,ԶՈՐ ՀՈՍՀՈՍՈՒԹԵԱՆ ԿՏԱՆԻ...ԱՎԷԼԻ ԱՂԷԿ ԿԸԼԼԱ,ՈՐ ՎԱՀԷ ՊԵՐՊԵՐԵԱՆԻՆ ԼՍԵՍ,ՍԻՐՏԴ ԲԱՑՎԻ ՈՒ ԱՍԱՆԿ ԲԱՆԵՐ ՉԳՐԷՍ...
Tlkatintsi
Couldn't make heads or tales of this mish-mash of an article. Either it's a terrible translation of the Armenian or the author needs a bunch of pointers on writing legibly, concise, and to the point. This article is a verbal minefield of obtuse language.
John
WELL DONE,SOS!YOU THINKING EXACTEKLY LIKE ME!
sos
The world has changed over the last 30 years Mr. Chamlian. Prior to the Lebanese Civil War there were over half a million Armenians in Lebanon. Today, there are over 100,000. Not quite sure about your analogy. As for telling us here in Armenia to stop whining, I suggest you come over, get a passport, pay taxes, vote and then you can have your say. Cheers.

Write a comment

If you found a typo you can notify us by selecting the text area and pressing CTRL+Enter