HY RU EN
Asset 3

Loading

End of content No more pages to load

Your search did not match any articles

My Trip to Tbilisi: The Armenian-Georgian Disparity

By Arsen Barseghyan

I had the opportunity to take a trip to Georgia. I had been informed of what I would encounter but what I witnessed, the differences I came across were a sad reality check.

Let’s start from the Bagratashen border crossing. To put things into positive perspective, we’ll say that the Armenian side was under construction.

On the Georgian side, the smell of civilization was long apparent. As I approached the checkpoint I was surprised to see the officers make all the passengers get out of their cars while they ran their security measures and the people actually walked over to the checkpoint. Though this was an odd revelation, we wanted to follow order so we did as we were told. Once we walked over to the checkpoint window, the young officer asked to see our passports.

To be honest, I thought that the passports would have to be run through some machine that would deface the cover, but it was just a scanner they used.  In other words, we crossed over to the Georgian side and entered Sadakhlo.

The border patrol, realizing that we were crossing over from Armenia, warned us that there is no need to get out of the vehicle, rolling the windows completely down would suffice. They asked the driver to collect and hand over all the passenger’s passports. The civilized border patrol read our names out loud, photographed a portrait picture, scanned the photos into the computer and wished us a good journey.

Our return was a more ridiculous situation. We received the same civilized behavior at the Georgian border and the same contemptuous attitude on the Armenian side. Except this time, a more ludicrous scenario took place.

Before leaving the Armenian side of the checkpoint, a big-bellied officer felt appropriate to open the doors and trunk of our car and perform a thorough search.

Honestly, at first I didn’t comprehend his actions and I wanted to grab this man by the hand and take him to the police station for his act.  But when I observed my surrounding and realized that numerous men in uniforms were performing the same act and that all patrons deemed this a normal procedure I calmed down.

I almost believed that I was the irrational one in this situation when in reality he was the one not in accordance with RA laws.

If I am not mistaken, these actions, which I described based on the employee’s given description, qualify as a ‘search’ and in order to for a ‘search’ like this to take place, one needs a special verdict from court. If the customs legislation provides otherwise and I don’t know about it, please state the information or help me give a name to the action performed by this officer.

Anyway, another thing that caught my eye at the Armenian side of the checkpoint was a sign stating, “Importing used tires is strictly prohibited.” I was confused as to whom this sign was directed towards; the laborers who work in retail or the ordinary citizen. After some thought, I don’t think it would be directed towards   ordinary citizens because they do have the right to import non-prohibited items to Armenia for personal use, even used tires. After seeing this nonsensical statement, can you tell me why we shouldn’t be jealous of Georgia?

Georgia was more interesting. In a short period of time it became easy to detect the Georgian police, with the transparent checkpoint windows and those that were nestled alongside the traffic roads. It is one thing to hear and another to witness with your own eyes. When the driver had exceeded the allotted speed limit on the road the Georgian police just warned the on-coming driver about the speed limit through the loudspeaker, told him to slow down, the driver willingly obliged and the officer went about his business.

When I try to imagine a similar scenario in Armenia, actually I don’t need to imagine- I’ve been witness to situations where the driver is not exceeding the speed limit but the officer sees fit to stop the car and an exchange of statements and money takes place. Whether that money ends up in favor of the state or the officer’s pocket isn’t even important after this demeaning state of affairs.  In situations with other minor violations that won’t create emergency situations, traffic police are limited to just giving our warnings.

When we accidently violated a traffic law (in Georgia) because we were lost and seemed unable to find the highway, the police officer stopped our car, immediately greeted the driver using his last name, and offered his help. He accompanied us to the right highway and didn’t forget to wish us a great farewell.

At first we too were surprised that the police officer immediately knew who the driver was. He explained that at the checkpoint, the car’s license plate and driver’s information is recorded into the computer and that is how he knew. Once again, I was jealous of the Georgians.

Maybe what I witnessed so far from the Georgian government was a predetermined effort of what Georgians wanted us to witness but in compliance with the sentiment of jealousy towards Georgians, my eye caught other things…

 My overall impressions aren’t stemmed from the population’s social conditions, whether it’s better or worse than ours. But two factors definitely caught my attention.  Their eyes were not full of sorrow like the Armenians, they didn’t show any disappointment of this harsh lifestyle, and they were not filled anger caused by   lies constantly being fed to them.

And the Georgian drivers, who by the way were driving to Tbilisi at an average speed no less than 90-100 km/hr, amazed me with their practice of yielding when other cars came in the way and not hitting the horn at every chance they got.

With this detail in mind, I asked how often cases of crime and accidents took place in Georgia and received “rarely” as a response.

Let us learn at least this much from the Georgians…

(Translated by Sanan Haroun)

Comments (15)

Վարազ Սյունի (Ամստերդամ)
rafayel(10) - Նախ,իմ գրածի մեջբերումը դու կոնտեքստից հանել ես: Երկրորդ՝ ես,ընդհանուր առմամբ,համաձայն եմ քո կոմենտի գրածին: Ուղղակի այս հարցը դուք Հայաստանում տեսնում եք միայն ՁԵՐ տեսանկյունից,որը սկսում է կրկնվող ու ձանձրանալի դառնալ: Ես այս թեմայի մասին շատ կոմենտներ եմ գրել. չեմ կրկնում: Միայն կրկնեմ հետևյալ փաստը. Հայաստանը ՓՈՔՐ ՔԱՐՔԱՐՈՏ երկիր է. ՓՈՂ ՉԻ լինում աշխատել Հայաստանում: Սա հայրենասիրության հարց չէ: Սա ՀՈՂ ՉՈՒՆԵՆԱԼՈՒ հարց է: Հավատա,Հյուսիսային ծովի անվերջանալի քամու/անձրևի մեջ ոսկորներս փթեցնելու փոխարեն ես էլ (մյուսների նման) հեծ հաճույքով կնստեի հորս բաղի ծառի տակ: Ու ոչ միայն ես: Խոսքս նույնիսկ նրա մասին էլ չէ,որ առանց դրսի տրանսֆերտների ու օգնությունների Հայաստանը հենց վաղը հոգին կհանի: Խոսքս, առաջին հերթին, նրա մասին է,որ դուք էլ Հայաստանում անընդհատ սա եք ասում. «թող դրսերից գան երկիր կառուցեն,հեղափոխություն անեն,...»: Հա բա ԴՈՒՔ,անկախ ամենից, ԻՆՉ պիտի անեք: ընտրակաշառք հո կարող եք չվերցնել: Մարդիկ տարիներով ՄԻԼԻԱՐԴՆԵՐ փոխանցեցին Հայաստան: Հիմա էլ ԴՈՒՔ,որպես ԵՐԱԽՏԱԳԻՏՈՒԹՅՈՒՆ, քշեք երկրի սակավաթիվ հարստությունը բռնագրաված օլիգարխներին ու մարդկանց ՔԱՋԱԼԵՐԵՔ գալ հայրենիք: Հո մատ թափ տալով չի:
rafayel
Վարազ Սյունի (Ամստերդամ)-Ես կատեգորիկ դեմ եմ,որ ,,առանց դրսի տրանսֆերտների ու օգնությունների Հայաստանը հենց վաղը հոգին կհանի:,,Եղբայր ում ես օգնում դու?քո ծեր ծնողներին,որին բացի քո օգնությունից,պետությունը նաև թոշակ է տալիս իմ վճարած սոցվճարներից ու հարկերից,երկրորդ`Հայաստանը փոքր քարքարոտ երկիր չէ`Հայաստանը հայրենիք է ու իմ տեսած ամենագեղեցիկ երկիրն է,որի տարածքը Արցախի հետ միասին, մոտավորապես հավասար է քո հանգրվանած Նիդերլանդների տարածքին,(նույնիսկ ,,կարմիր ֆանարների,, փողոց էլ ունենք),երրորդ`փող աշխատելու մասին,նայած ձեր ասած փող աշխատելը որն է,այո մեր խանութներից անհամեմատ դժվար է գողություն անել`անձամբ եմ տեսել Լիոնում ինչպես էին մի խումբ խաչագողեր ինձ համոզում իմ հավանած տեսախցիկին այդքան փող չտալ,քանի որ իրենք կարող են այն թռցնել և գնի 20%-ով ինձ տալ,և ինչ էր նրանց ապրուստը,դրանց տեսնելուց մարդ ամաչում է իր ազգությունից,իսկ Մոսկվայում տեսել? եք մերոնց,դրանց ապրելու տեղը,խոզանոցը դրանից լավ է,և դրանք են հա մեզ պահում,և չորրորդ`հորտ բաղի ծառի տակ նստելու փոխարեն մի ծառ էլ դու տնկի և կտեսնես էտ քարքարոտ երկիրը ինչպես է վերածվում դրախտի:Ինչ ուզում եք ասեք ավելի լավ է ապրեմ իմ սև պատերով տանը, քան ուրիշի շքեղ տան միջանցքում ,ու եկող գնացողի ոտի տակ ընկնեմ,ինչ ա մի փշուր ավել եմ ուտելու
Aram
For all my compatriots who are upset at V.S in Amsterdam the points and complaints he makes are true and familiar to all of us living in Hayastan. Please, do not attack the messenger but rather let eatch of us do his/her share to better our beloved Hayastan
Վարազ Սյունի (Ամստերդամ)
rafayel(12) - Նորից. հարցը հայրենասիրության կամ հայրենիքի գեղեցկության մասին չէ: Հարցը չոր թվաբանություն է. իսկ թվերը երբեք չեն խաբում: Եթե այդպես է,ապա ինչու՞ են հարյուր հազարավոր Հայ տղամարդիկ այսօր հայրենիքից կտրված վտանգավոր Ռուսաստաններում մաքառում մի շատ սովորական ապրուստի համար: Ի՞նչու իրենք Հայաստանում չեն ապրուստ հայթայթում: Ես իմ աչքերով անցած տարի լավ հետևել եմ Հայ տղամարդու փող աշխատելու հնարավորություններին Կապանում և շրջանի գյուղերում. հողը քիչ,անբերի,թեք,անտեխնիկա ու երբեմն հանքային թափոններից թունավորված, անասնապահությունը թանկ, գործ չկա-եղած մի քանի հանքային սովորական բանվորի համար էլ 10 հատ ծանոթ պիտի խաղացնես: Այսինքն, Հայ/Սյունեցի տղամարդու աշխատանքի/փող ունենալու արժանապատվությունը կոտրել են. ջահել, տեսքով 30-40 տարեկան տղամարդիկ՝ գրպանները (կիսա)դատարկ, կանգնած են գետի/շուկայի մոտ. 30 օր (ամռան գագաթնակետին) ես տեսել եմ նույն տղամարդկանց ամեն օր նույն տեղը, նույն ձևի, նույն շորերով կանգնած: ԻՆՉՈՒ քո սոցվճարումներից ու հարկերից իրենց համար աշխատատեղեր չեն ստեղծվել/ստեղծվում:Դե հիմա դու ասա լուծումը:ՀԳ.Բոլորն էլ գիտեն,որ կենսաթոշակները ցամաք հացի փող են:
nan
haykakan koxm@ gone kulturan apahover gone,,,,
rafayel
Վարազ Սյունի (Ամստերդամ),Էտ ամենը մենք ամեն օր ենք տեսնում,նաև տեսնում ենք շատ-շատ մարդկանց մաքառումը լավ ապագայի հյուսով,իմ ասելը սա է`չնայած բազմիցս ծամծմված,խավարը անիծելու փոխարեն ավելի լավ է մի մոմ վառեք. և ով պետք ա մեր երկիրը(տունը) բարվոք վիճակի բերի,եթե ոչ մենք,սա ինձ համար վիճարկման ենթակա թեմա չի,ինչ ուզում եք ասեք
vazgen
Ժողովուրդ, խնդիրը Հայաստանի ու Վրաստանի մեջ չէ, խնդիրը հայի ու վրացու մեջ է: Խնդիրը մեր պահվածքի, միմյանց հանդեպ ունեցած վերաբերմունքի, մեր մասին ունեցած չակերթավոր պատկերացումների մեջ է: Այն ամենը ինչ ունենք ծնունդ են մեր հասարակության որոնց մեջ են նաև մաքսայինի աշխատողները: Նրանք մեր եղբայրներն են, ընկերները, հարազատները, բարեկամները: Բողոքում ենք բոլորից, կա մի ոլորտ որից չենք բողոքում, չկա, և բոլորը միասին վերցրած դառնում է հայ ժողովուրդ: Մենք այն ենք ինչ ենք և յուրաքանչյուր պետություն այնպիսին է ինչպիսին են նրա քաղաքացիները: Ու ես պատմության մեջ ամենահետաքրքիրը այն է, որ բողոքում ենք ամենքից ու ամեն ինչից մտածելով, որ միայն մեք գիտենք ճշմարտությունը, միայն մենք ենք ամեն ինչից հասկանում... մեծամտությունը հայ ժողովրդի խրոնիկական հիվանդությունն է դարձել:
Nver
Yes nuynpes verjers hatetsi hay-vratsakan sahamane yev irok zrarmatsats em hay sahmanapeh/maksavorneri arhamarakan u lpirshutyan hasnox verabermunkits! Bolorn en ayd masin xosum.... en tpavorutyunn er vor antsketi peti (kam texakali - arden karevor el chi) het xoselis xosum em 40 - 50 tarekan inknahastatman tshanaparhin gtnvox yerexai het! Amot e. Petutyun ek nerkayatsnum.... Txti vrai barepoxumnerits zhamanakn e antsnelu uxexneri barepoxumneri...
Վարազ Սյունի (Ամստերդամ)
Դա նրանից է,որ Հայաստանում ոչ մեկը տեղում չի բողոքում: Սաղ մտածում են.«դե իմ բողոքելով ի՞նչ պիտի փոխվի է»: Չեմ իմանում, թե ում եք սպասում: Հա,մի քանի անգամ էլ հայտնվեք 'ծիծաղելի վիճակում': Ի՞նչ պիտի լինի որ:
Stver
Կրկին առաջարկում եմ Վարազին, գալ Հայաստան ու օրինակ ծառայել, և որ ամենակարևորն է՝ զգալ այդ դժվարությունները սեփական մաշկի վրա, թե չէ հեռվից խոսալը հեշտ է:
Վարազ Սյունի (Ամստերդամ)
Stver(4) - Հայաստանում լինելուց ես միշտ բողոքում եմ,եթե դրա կարիքը տեսնում եմ: Հայաստանում մարդիկ ԴԵՌ բողոքելը 'ամոթ' են համարում ու 'վատ' բնավորության հատկանիշ. չեն ցանկանում 'վատամարդ' դառնալ: (Տեղին) բողոքելը ԻՐԱՎՈՒՆՔ է ու հայրենասիրության նշան:
գագո
Վարազ Սյունի (Ամստերդամ) Կներես գուցե անտակտ հարցիս համար, դու զբաղմունք ունես, որ հոդվածը կարդում եմ դու անպայման մեկնաբանություններ ունես
Stver
Վարազ, եթե դու մի քիչ էլ գայիր ու ապրեիր Հայրենիքում, ինքդ էլ կտեսնեիր, թե ինչպես են հաստափորները դառնում պաշտոնյաներ, իսկ դու ամեն անգամ մնում ես աշխատատեղի դռներից այն կողմ մանթո: Երևի քեզ պետք է հայտնվել նման իրավիճակներում, որ հասկանաս ինչպեսների ինչպեսը: Իսկ հազիվ ծայրը ծայրին հասցնողը մի օր էլ մյուս ծայրին է հասնում, արի ապրիր Հայաստանում ու կհասկանաս ինչպես են երկիր շենացնում, եթե չես էլ կարող ինքդ շենացնել, ինչում համոզված եմ, կտեսնես մյուս ծայրը ծայրին հասցնողները ոնց են պատկերացնում Հայրենիք, պայքար, գիտություն, պայծառ ապագայի ձգտում հասկացությունները: Իսկ ես Ստվերում չեմ թաքնվում, Ստվերը ես եմ: Ստվերը իմ ճակատագիրն է:
rafayel
Վարազ Սյունի (Ամստերդամ), ,Հայրենասիրությունը մոտիկ-հեռու,մեծ-փոքր, թանկ-էժան չունի,,-կներեք,բայց ես չեմ կարողանում հասկանալ հայի այս տիպին,այսինքը ինչ ա քո ուզածը,սարքենք լավ,բարեկեցիկ,ապահով երկիր նոր բարեհաճեք վերադառնալ ձեր հեռվից ,,սիրած,, հայրենիքը,չէ եղբայր այդպես չի լինում,թե մտածում եք հայրենիքում գտնվողները չեն կարողանում գնան ու հեռվից,կոմպի դեմը նստեն ու մեծ մեծ բռթեն:Ընդհանրապես նորմալ ազգերը հայրենիքի նեղ ժամանակ ոչ թե հեռանում են`այսինքը փախչում,այլ ընդհակառակը`վերադառնում են,որ իրենց հայրենակիցների հետ լինեն,գիտեք ինչ կա ես բարոյախոսություն չեմ կարդում,քավ լիցի,մենք ուղակի 1000 տարի է հայրենիքում չենք կարողանում 3 000 000-ի հոգեբանակակ շեմը հաղթահարել,քանի որ գաղթական`խաչագող լինելը համարվում է մեծ շնորք ու ճարպիկություն,ուր են 17-19րդ դարերի հայկական հզոր գաղութները`հնդկական,լեհական և այլն,թե նրանց անդամները պակաս հայրենասեր էին քան ինչ ոչ վարազսյունիները,բնավ ոչ,ուղակի ձուլվեցին ու պրծան,մնացել են հայկական արձանագրությամբ որոշ գերեզմանաքարեր...
Stver
Վարազ, պատասխանեմ հարցերիդ, հայրենասերը ես եմ, որ 88-90-ական թվականներից ի վեր ապրելով Հայաստանի դաժանագույն պայմաններում, չլքեցի Հայրենիքը, սովորեցի, որից հետո ծառայեցի հայոց բանակում, որից հետո էլ անկախ ամեն ինչից դեռ ապրում եմ ու շենացնում հայրենիքը, նույնիսկ մի քանիսին աշխատանքով եմ ապահովում... Այո ես զբաղմունք էլ ունեմ, աշխատանք էլ, ես աշխատում եմ առավոտից մինչև ուշ գիշեր, դրա հետ մեկտեղ ստեղծագործական գործունեությամբ եմ զբաղվում, դրա հետ մեկտեղ էլ հասարակական գործունեություն եմ իրականացնում, գիշերներն էլ քնելուց առաջ մեկնաբանություններ եմ գրում Հետքի հոդվածների տակ ու առավոտյան նորից գնում եմ աշխատանքի: Ես հայրենասիրությունը մոտիկից եմ պատկերացնում, պայքարն էլ եմ մոտիկից պատկերացնում, և զրկանքն էլ մոտիկից եմ տեսել: Դու երևի Հոլանդիայում լուրերով էիր նայում Հայաստանի վիճակը, երբ ես ձմռանը ծակ կոշիկներով 7-8 կիլոմետր ոտքով գնում էի ինստիտուտ: Ու հիմա իմ երկու կարմիր դիպլոմները դարակիս մեջ դրած տեսնում եմ թե ինչպես մի քանի տգետ հաստափոր դարձել են եսիմինչ պաշտոնյա ու ծառայող ու այսօր նսեմացնում են իմ ու իմ պես ծակ կոշիկներով սովորածների արժանապատվությունը:

Write a comment

If you found a typo you can notify us by selecting the text area and pressing CTRL+Enter