«Մի անգամ կտավ չունեի նկարելու համար, այդ շինարարության մեջ օտագործվող ցանցը աչքիս ընկավ, ձգեցի կտավի փոխարեն, ուզում էի գրունտ քսել վրան, հետո սկսեցի քաշքշել ու մի պորտրետ ստացա: Զարմացա, բայց անչափ հաճույք ստացա»,- իր արվեստանոցում պատմում է գեղանկարիչ Վիկտոր Գրիգորյանը:

Այդ դեպքից հետո նա զգացել է, որ ինչ-որ նոր բան է հայտնաբերել, որը նաեւ իրեն տանում է մի այլ տարածություն:  Գեղանկարչի աշխատանքները պատահաբար տեսա համացանցում: Երկար չէի կարողանում հասկանալ, թե ինչ նյութից են դրանք ստեղծված: Կարծես նկարների հերոսները դուրս էին եկել շրջանակներից ու մտել իրական աշխարհ: Երբ գտա Վ.Գրիգորյանի հեռախոսահամարը, զանգահարեցի եւ հարցրի հենց նյութի մասին: Վիկտոր Գրիգորյանը հստակ չասաց, սակայն հրավիրեց արվեստանոց` տեղում ծանոթանալու աշխատանքներին: Արվեստանոցում պարզվեց, որ կրքով եւ կնոջ էությանը բնորոշ ամեն մի մանրուքով լցված կերպարները գեղանկարիչը ստացել էր շինարարության մետաղական ցանցով: Եւ ահա նա այդ ցանցի վրա կերտել է կնոջը` հստակ դիմագծերով ու բնավորության գծերով: Վիկտոր Գրիգորյանը իր աշխատանքները ցուցադրել ու վաճառել է աշխարհի տարբեր ծայրերում, սակայն այսօր իր համար նոր ու անչափ հետաքրքիր այս ուղղությունը իրեն ընձեռել է նոր հնարավարություններ. նա դուրս է եկել ինչ-որ տեղ կաղապարող գեղանկարչությունից եւ ներխուժել դեռեւս ամբողջությամբ իր հնարավորությունները չբացահայտած աշխարհ: Վիկտոր Գրիգորյանը կարծում է, որ մարդիկ չպետք է ուշադրություն դարձնեն, թե ինչ նյութից են իր աշխատանքները, այլ պետք է ասելիքին նայեն, հասկանան, սիրեն կամ ոչ: «Կա ասելիք, կա միտք, սակայն արտահայտչամիջոցներն են տարբեր: Հիմա ես ռելիեֆն եմ ընտրել որպես արտահայտչամիջոց: Սա իմն է: Սա մի նյութ է, որը թույլ է տալիս թափանցիկության միջոցով տեսնել ներքին շերտը: Ես չեմ ուզում, որ մարդիկ խորանան, թե ինչ նյութով եմ մատուցում իմ ասելիքը: Ես ուզում եմ` նրանք նկատեն միայն մատուցման թեման»,- ասում է գեղանկարիչը: Վ. Գրիգորյանը արդեն 9 տարի է, ինչ աշխատում է ցանցով եւ հենց սկզբից փորձում էր գտնել համախոհների, որովհետեւ համոզված էր, որ «հեծանիվ» չի հայտնաբերել, եւ իր նման մտածողներ հաստատ կգտնվեն: «Համացանցի միջոցով գտա այդպիսի մարդկանց, սակայն մեր մեջ ընդհանուրը միայն նյութն էր եւ ոչ թե թեման: Մարմարը կար մինչեւ Միքելանջելոն եւ կա Միքելանջելոյից հետո: Այստեղ կարեւորը Միքելանջելոն է, ոչ թե մարմարը»: Այսօր նկարիչը էսքիզներ է պատրաստում իր նոր գրաֆիկական աշխատանքների համար, որոնք էլ այնուհետեւ տանելու են դեպի նոր գեղանկարչություն, որով նկարիչը արդեն 3 տարի է, ինչ չի զբաղվել: Այս երեք մոտեցումներին (քանդակ, գեղանկարչություն, գրաֆիկա) միավորելու է մի վերնագիր` «Սերը որպես քաղաքակրթությունների ժառանգություն»: Այս վերնագիրը ներառելու է մի հսկայական ժառանգություն եւ ուսումնասիրելու հսկայական նյութ: «Սա շատ պլաստիկ թեմա է: Արվեստում հիանալի ժառանգություն կա, այնպիսի կլաս կա, որ է~...Ճապոնական փորագրանկարները, հունականում` խեցեգործության նմուշները, ֆրանսիականը երեւի թե ռոկոկոյով եմ պատկերացնում, անգլիականում, որ ոչինչ էլ չգտնեմ, հաստատ Ռոմեո եւ Ջուլիետը հավերժ կլինեն, ու ես կարող եմ վստահորեն դրանք օգտագործել: Իտալիայում` Դանթեն ու Բեատրիչեն կան ու կան, ու էլ չեմ խոսում «Դեկամերոնի» մասին... եւ այդպես շարունակ: Պարզապես պետք է գտնել յուրաքանչյուր ազգին բնորոշ մտածելակերպը: Այնքան հսկակայն նյութ կա, որ եթե ես դա անեմ, դրանից հետո կարող եմ արխային մեռնել»,- ծիծաղում է նկարիչը: Վիկտոր Գրիգորյանը, ցանցի թափանցիկությունը օգտագործելով, հասնում է հրաշալի էֆեկտի. նույն աշխատանքի ֆոները փոխելով` ստանում է այլ միջավայր ու այլ կերպար: Սակայն նրա պատկերացումները ոչ մի ընդհանրություն չունեն Վիկտոր Վազարելիի օպարտի հետ: «Ես կարող եմ մի աշխատանքիս հիման վրա մի ամբողջ ալբոմ տպել մի քանի հարյուր էջով: Այ սա է ամբողջ «կայֆը», ինձ սա է գրավում: Մի գործ ունեմ. մի աղջիկ է պառկած` կարծես ջրի մեջ սուզված, ջրի եւ նրա մարմնի թափանցիկության միջոցով այնպիսի էֆեկտ էի ստացել, որ ով տեսնում էր, գալիս ուզում էր անպայման մատով դիպչել, որ հասկանա, թե ինչ է»,- իր գործից ոգեւորված` պատմում է նա: Նկարիչը նշում է, որ իր աշխատանքների մեջ կա համադրում ` գրաֆիկայի, տարածականության, ֆորմայի, գույնի, լույսի, լազերային ճառագայթի: Այն միաժամանակ եւ գեղանկարչություն է, եւ քանդակ, եւ գրաֆիկա, եւ բոդի արտ, եւ բատիկա, միաժամանակ պարունակում է ժողովրդական արվեստի տարրեր` մետաղի գործ, դարբնություն: «Եթե ես ուզում եմ մի բան անել եւ եթե այդ նույն օրը չավարտեմ, հաջորդ օրը հաստատ էլ չեմ կարող անել: Դա գալիս է, եւ պահը պետք է օգտագործես: Ամառները քանի գիշեր չէի քնում ու փորձում էի ինձ ենթարկել մետաղյա ցանցի կտորները...ամբողջ հատակս արյուն էր...ամբողջ ձեռքերս` վերքերի մեջ... Բայց դրանից էլ էի «կայֆ» ստանում... Եւ ամեն անգամ, երբ սկսում եմ, կասկածում եմ, որ կկարողանամ ավարտել, ու ամեն ավարտելուց հետո կասկածում եմ, որ դա ես եմ ստեղծել: Ինձ մոտ տպավորություն կա, որ ես չեմ անում այդ ամենը: Եվ դա, չնայած տարակուսանքներիս, ինձ ստիպում է նորից ստեղծել, որպեսզի վերջնականապես պարզեմ` ե՞ս եմ անում դա, թե՞ ոչ, ու մինչեւ հիմա էլ չգիտեմ...»: Վիկտոր Գրիգորյանի գեղանկարներում եւ գրաֆիկաներում գերիշխողը ոսկեգույնը, կարմիրը եւ սեւն են: Այս գույներով բազում աշխատանքներ է ստեղծել, որոնք գտնվում են տարբեր երկրներում: Հսկայական ծավալի նկարները այսօր զարդարում են հայտնի մարդկանց տները: Վիկտոր Գրիգորյանն այդ ամենի մասին համեստորեն լռում է: «Սերը որպես քաղաքակրթությունների ժառանգություն». այս թեման նոր գաղափարներ է հուշում նկարչին. «Հիմա «համբույրներից» ուզում եմ անցնել ավելի կրքոտ, ավելի պլաստիկ, ավելի գունեղ ստեղծագործությունների, քանի որ այնտեղ էլ շատ ասելիք ունեմ»: Նկարիչը ամեն օր նոր բան է հղանում ու կարծում է, որ այդ ամենը իրեն դեռ շատ հեռու կտանի: Ամեն օր նկարիչը զրույց է սկսում: Իր փոքրիկ արվեստանոցում նա օրերով փակվում ու ստեղծագործում է, արտաքին աշխարհի հետ իր կապը պահում համացանցի միջոցով: Ասում է, որ վերջին ժամանակներում իր գործով չափազանց տարվելու պատճառով չի շփվում ընկերների հետ: Ամենօրյա նորությունները եւ անըդհատ փոփոխվող ծրագրերը անհնար են դարձնում ամփոփել Վիկտոր Գրիգորյանի աշխատանքը: Այդ պատճառով մենք պարբերաբար կանդրադառնանք նրա գործունեությանը: Նկարիչը խոստացավ միշտ պատմել իր ստեղծագործական նորությունների եւ ծրագրերի մասին: