Ադրբեջանում անցած նախագահական ընտրությունների ընթացքում իր դիտորդական առաքելությունն էր կատարում «Հանուն քաղաքացիական հասարակության» տեղական կազմակերպությունը: Երեկ նրա ղեկավարը` պատմ. գիտ. դոկտոր Էլդար Իսմայիլովը «Կովկասի լրագրողների ցանցում» կազմակերպված օնլայն ասուլիսի ընթացքում համեմատում էր Ադրբեջանում եւ Վրաստանում անցած ընտրությունները, գնահատում իր երկրում տիրող հետընտրական մթնոլորտը: 

«Ռոսբալտ» գործակալություն - Ինչպիսի՞ն է մարդու իրավունքների վիճակը Ադրբեջանում այսօր: 

- Հոկտեմբերի 15-16-ի իրադարձություններից հետո գործադիր իշպանությունները, հատկապես նրա տեղական ներկայացուցիչները անսանձ կերպով ցուցադրում էին իրենց հավատարիմ հպատակությունը: Այստեղից էլ մարդու իրավունքների խախտումների փաստերը`աշակերտին դպրոցից հեռացնելը այն բանի համար, որ նրա հայրը «Մուսավաթից» էր, կամ ուսուցիչներին աշխատանքից ազատելը ընդդիմադիր ճամբարին պատկանելու համար եւ այլն: Սակայն աստիճանաբար կրքերը հանդարտվեցին, աշակետը վերականգնվեց դպրոցում, ձերբակալվածների մեծ մասն արդեն ազատված է: Իհարկե իրեն զգացնել տվեց իրավապաշտպանների գործունեությունը, բայց ես կարծում եմ, որ նաեւ իշխանությունները հասկացան, որ իրենց առանձին ներկայացուցիչների արարքները պատիվ չեն բերում: Ես վստահ եմ, որ օբյեկտիվ եւ սուբյեկտիվ մի շարք պատճառներով այս իշխանություններն ավելի մեղմ կլինեն նախորդներից: 

«Կասպիան բիզնես ուիկ» - Վրաստանում տեղի ունեցավ «թավշյա հեղափոխություն» եւ թափանցիկության տեսանկյունից վրացական ընտրությունները շատ չէին տարբերվում ադրբեջանականից: Ինչո՞վ եք բացատրում այդ երկու իրադարձությունների միջեւ եղած շոշափելի տարբերությունը: 

- Միանշանակ է, որ ընտրություններն Ադրբեջանում ավելի կազմակերպված էին ընթանում, եւ դա ադրբեջանական իշխանությունների ձեռքբերումն է: Այո, Ադրբեջանում էլ խախտումները քիչ չէին, բայց ամեն դեպքում իշխանության ներկայացուցիչն ավելի շատ ձայներ ստացավ, քան վրացական իշխանությունները ստացան իրենց խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ: Պատճառները շատ են: Նախ, ադրբեջանական իշխանությունների դիրքերն ավելի ամուր էին, քան վրացական իշխանություններինը: Դուք հավանաբար գիտեք այն թեւավոր արտահայտության մասին, որ Շեւարդնաձեի իշխանությունը Ռուսթավելու պողոտայից այն կողմ չէր տարածվում: Սա իհարկե չափազանցություն է, բայց մյուս կողմից էլ Ադրբեջանի իշխանությունները տիրապետում են իրավիճակին երկրի ողջ տարածքում: Վրաստանում ընդդիմությունը գիտեր ինչպես պետք է վարվի, այն համախմբված էր, իսկ Ադրբեջանական ընդդիմության գործողություններն այդպիսին չէին, ընդդիմության առաջնորդներն անկարող էին գործել էքստրեմալ վիճակում: Կոնկրետ ծրագիր ետընտրական փուլում կյանքի բոլոր դեպքերի համար այն չուներ: 

«Հետք- օնլայն» - Դուք խոսում եք ներկայումս ադրբեջանական ընդդիմության դեպրեսիվ կացության մասին: Բայց այդ նույն ընդդիմությունը տանուլ էր տալիս ալիեւներին նաեւ նախորդ ընտրությունների ժամանակ: Ինչո՞վ է տարբերվում այս դեպրեսիան, միայն այն բանով, որ կար հնարավորություն օգտվելու հայր Ալիեւի բացակայությունից եւ ոչինչ չստացվե՞ց: 

- Դուք ղեկավարվում եք մեր ընդդիմության այն պնդումով, թե իշխանությունները ընտրազանգված չունեն: Խոսել միայն ալիեւների ընտանիքի մասին, նշանակում է պարզեցնել հարցը: Այս իշխանությունները համակարգ է, որն ունի ինքնապահմանման մեծ ընդունակություն: Ընտրությունները դա ապացուցեցին: Ընդդիմության հիասթափությունը գալիս է նրանից, որ քվեարկության նախօրեին հայտարարում էր, թե ի վիճակի է հաղթելու ամեն պարագայում եւ ի վիճակի է պայքարելու այդ հաղթանակի համար նաեւ քվեարկությունից անմիջապես հետո: Պայքարը չստացվեց, ընդիմմադիրների ընտրազանգվածը չկազմակերպվեց, եւ այդ ամենը տեղի էր ունենում բոլորի աչքի առաջ: Հոկտեմբերի 15-16-ի իրադարձությունները նույնիսկ բողոք չէին: Դա ընդամենը առկայծում էր, որը հեշտորեն հանգցրեցին իշխանությունները:

Նյութն ամբողջությամբ' www.caucasusjournalists.net