HY RU EN
Asset 3

Բեռնվում է ...

Էջի վերջ Այլ էջեր չկան բեռնելու համար

Որոնման արդյունքում ոչինչ չի գտնվել

Անուշ Քոչարյան

Բալկոնում Արեն Մալաքյանն է

Բաղրամյանի ներքին բակերից մեկում գտնվող իմ այս բալկոնը միակն է, որ պահպանել է նախնական ձեւը՝ առաջ չեն տվել, չեն փակել ապակիներով, չի փոփոխել գունային հիմնական երանգը։ Այս բալկոնում ամեն շաբաթ մի քանի ժամով հանգստանալու, առանձնանալու հնարավորություն է ունենալու մեկը, ում հետ զրուցելու եմ։ Նրանք ամենատարբեր ոլորտներից են, բայց նրանց ընտրությունն ամեն անգամ բացատրություն պետք է ունենա։ Զրույցի թեման տարբեր է լինելու, բայց, ում հյուրընկալելու եմ բալկոնում, ինքս չեմ ներկայացնելունա պետք է իր մասին խոսի երրորդ դեմքով ու այդպես ներկայանա ձեզ։

Բալկոնում կինոռեժիսոր Արեն Մալաքյանն է։

Արեն Մալաքյանը՝ երրորդ տարածությունում (ինքն իր մասին)

Փորձեմ կատվիդ հետ էտյուդ խաղալ․ երեւի լսողն այս դեպքում կարեւոր է։ Դժվար է երրորդ դեմքով խոսելը, բայց նման է այն զգացողությանը, որ վերջերս շատ ունեմ, երբ գրում եմ իմ մասին։

Ինչու՞ է ինքը գրում իր մասին, որովհետեւ երբ նկարում էր Վոլդեմարին ու, երբ միասին գնացին Փարիզ, վերադարձան, ինքն արդեն գիտեր պատմություններ, որոնք չկային եւ չպիտի լինեին ֆիլմում։ Ինքը փորձում է գրել այս մասին։

Ասում ես` երրորդ դեմքով խոսիր քո մասին, ու առաջինը հենց Վոլդեմարի մասին է խոսում, որովհետեւ վերջին շրջանի իր զգացողությունների ամենամեծ բաժինն այդ պատմությունն է, որովհետեւ Վոլդեմարը՝ որպես պերսոնաժ, բեկումնային ազդեցություն է ունեցել իր վրա։ Հենց այս պատմությամբ ինքն ավելի մոտեցավ դոկումենտալ կինոյին․ խաղարկային ֆիլմից անցումը դեպի վավերագրությունը հենց իրենով էր պայմանավորված։

Վոլդեմարը մահացավ․․․ Նրա կյանքից հեռանալն իր համար ողբերգական չէր։ Շատերն են ցավակցության խոսքեր ասում, բայց որքան էլ տարօրինակ հնչի, Վոլդեմարի մահը երջանկության զգացողություն է առաջացրել։

Հիշում է որոշումը․ Վոլդեմարին պիտի տանի Փարիզ, հասկացել էր, որ հիմա պահն է, երբ կարող է վավերագրել ուրիշի երազանքը։

Քոչարյան, իրեն այդքան լուրջ մի նայեք (ծիծաղում է)․․․

Եվ ինքն սկսեց գրել իր մասին, այս պատմության մասին, որովհետեւ կան բաներ, որոնք պիտի պատմվեն։ Այդպիսի մի պատմություն կպատմի հիմա, որ ավելի լավ պատկերացնես․ Վոլդեմարն անձնագիր չունի, ինքը զբաղվում է դրանով, հետո նոր անձնագրով ութսուն տարեկան մարդու համար վիզա ստանալու պրոցեսն է, նախապատրաստական աշխատանքներ եւ այլն, եւ այն․․․ Ու այս ամենից հետո, երբ երեք-չորս օրից պիտի մեկնեն, Վոլդեմարն իրեն ասում է՝ չի գալիս Փարիզ։ Վոլդեմարը պատմում է իր պատմությունը, ու ինքը հասկանում է՝ կինոյից դուրս կարող է տեղի ունենալ մի բան, որն ավելի հետաքրքիր է, որի մասին կարող ես նաեւ գրել ու անվանել «Քսանհինգերորդ կադր»․․․

Հետաքրքիր է՝  նրանք, ովքեր եղել են Բալկոնում, անպայման խոսել են երրորդ դեմքով, խոսել են տարբեր դեպքերից, տարբեր հիշողություններ են եկել, իրենց հատկանիշներն ու վախերն են բարձրաձայնել․․․ Քո դեպքում «երրորդ» այդ տարածության մեջ նախ Վոլդեմարի հետ ունեցած պատմությունն է փաստորեն։

Քանի դեռ հարցդ ուզում էիր տալ, արդեն մտքով Վանաձորում էի։ Իր մոտ վերջերս շատ են մանկության հետ կապված ասոցիացիաները։ Երեւի երկու տարվա պատմություն ունի այս տեսակ հիշողությունը։

Կարծում եմ՝ իր պապիկի կյանքից հեռանալն է այս առումով մեծ հետք թողել։ Կիսատ մնացած ինչ-որ պատմություններ կան, որոնց անդրադառնալ այլեւս հնարավոր է միայն ստեղծագործության միջոցով։  Իր համար արդեն երկու տարի շարունակ վանաձորյան մանկության հիշողություններն անչափ կարեւոր են։

Հիշողությունն աչքին գունային է երեւում, ու հիմա նոր է հասկանում՝ այն ֆիլմը, որը դիտելուց հետո որոշեց կինոյով զբաղվել (Զվյագենցեւի «Վերադարձ»-ն էր իդեպ), ուներ ճիշտ այն սառը գույները, ինչպիսին Վանաձորն ունի։ Սառը գույների մեջ ամենաջերմ պատմություններն են։

Վոլդեմարի հետ պատմությունն ինչպե՞ս սկսվեց։

Գիշեր է լինում, ու ինքն Աբովյան փողոցով բարձրանում է․․․

Առաջին դեմքով կարող ես խոսել։

Չէ՛։ Երրորդ դեմքով հետաքրքիր է, որովհետեւ ինձ շատ հոգեհարազատ է կողքից հիմա նայել այդ պատումին, կողքից նայել ինձ։ Թող այս մի հարցին էլ «ինքը» պատասխանի, հետո կանցնեմ «ես»-ին։

Լա՜վ․․․

Եվ այսպես ինքը՝ Արեն Մալաքյանը, բարձրանում է Աբովյան փողոցով, որպեսզի ծխախոտ գնի ու ճանապարհին տեսնում է Վոլդեմարին, ով նստած է փողոցի նստարաններից մեկին  ու լապտերի լույսի տակ գիրք է կարդում։ Այդտեղից սկսում է պատմությունը․․․

Չնայած, որ «Վոլդեմար» ֆիլմն իր կարծիքով այն ֆիլմը չէ, որտեղ իր կինոմատոգրաֆիկ մտահղացումները դրսեւորվում են ամբողջովին, այնուամենայնիվ, բեկումնային է այն իմաստով, որ իրեն տարավ դեպի վավերագրությունը։

Հենց այս ֆիլմի նկարահանումների ընթացքում ինքը հասկացավ՝ ինչ է վավերագրությունը, ինչպես պիտի դրսեւորվի վավերագրողը։ Այսօր, եթե հանդիպեր Վոլդեմարին, լրիվ այլ պատմություն կլիներ։

Հետաքրքիր էստացվում է, որ սկսել ես վավերագրել, երբ ամբողջական չես պատկերացրել, թե ինչ ես վավերագրում։ Եղել է պերսոնաժը, պերսոնաժի երազանքը․․․ Ասացիր, որ Վոլդեմարի մահը քեզ համար ողբերգական չէր։

Ես 4 տարի շարունակ նկարում էի․ անընդհատ հարցնում էին՝ ինչու ես այդքան նկարում։ Խնդիր կա, այո, ես պատրաստված վավերագրողի դիրքից չեմ մոտեցել թեմային, այլ սկսել եմ ուղղակի ուսումնասիրել առանց իմանալու՝ ֆիլմն ուր է գնալու, եւ ինչն է կարեւորվելու վավերագրողի տեսանկյունից։ Այդ առումով ամեն բան վավերագրելու հարց էր դրված․ երբ պատրաստված ես եւ ինչ-որ չափով ընդհանուր պատկերացում ունես, գիտես նաեւ, թե որ պահից կարող ես ավարտված համարել նկարահանման ամբողջ գործընթացը։

Վավերագրական ֆիլմն արդեն իր ներսում ամեն դեպքում ունի դժվարություն․ դու կարող ես անջատել տեսախցիկը, ու ամենաֆանտաստիկ տեսարանը դուրս մնա ֆիլմից։ Բայց սա շատ ավելի փոքր խնդիր է՝ համեմատած նրա հետ, ինչ ասացի․ այսինքն իմ դեպքում, չգիտեի՝ կոնկրետ ինչ է պետք,  ու անընդհատ նկարում էի, անընդհատ ուսումնասիրում էի։

Վոլդեմարի մասին ֆիլմը սկսել եմ՝ չիմանալով անգամ՝ ինչի մասին է լինելու․ երեւի թե իր մահը դրեց այդ վերջակետը։ Ֆիլմն, իհարկե, չի վերջանում թաղման արարողությամբ, բայց վերջանում է մի այլ տեսարանով, որն, իմ կարծիքով, հանդիսատեսին լրիվ այլ տեղ է տանում։

Իր մահը մեծ ադզեցություն ուներ ֆիլմի կառուցվածքի վրա, որովհետեւ հասկացա, որ այլեւս չեմ կարող մոտենալ իրեն, այլեւս որեւէ բան նկարելու հնարավորություն չկա։ Իր մահով ինձ ապացուցեց, թե ես ինչքան հստակ պիտի պատկերացնեմ ավարտը։

Արեն, հիմա պիտի շեղվենք․․․ Կա հարց, որին «Բալկոնում» բոլորը պատասխանում են։

Հա․․․

Քո եւ Հայաստանի հարաբերությունները։

Մարդիկ են։ 

Ընկերներիս հետ ունեինք մեր «կղզին», որտեղ շփման յուրահատուկ մշակույթ էր, իսկ այդ կղզուց դուրս լրիվ այլ էր, եւ այդ «այլը» մենք երբեմն չէինք էլ նկատում։  Ինձ համար «կղզուց» դուրս միշտ շատ ավելի հետաքրքիր է եղել․ այսինքն հետաքրքրել է մարդ տեսակն առհասարակ, իսկ այդ տեսակները շատ դեպքերում անհասկանալի էին, տգեղ, տարբեր։

Հայաստանի ու իմ  հարաբերության արանքում նաեւ Վանաձորն է։ Ինչ-որ պահից սկսած զգացի՝ կապվածություն ունեմ, որը երկար ժամանակ չէի ֆիքսել (ծնվել եւ մեծացել եմ այնտեղ)։ Վիզուալ շարքը, որ ձգտում էի ստանալ ֆիլմերիս համար, շատ մոտ էր Վանաձորի մթնոլորտին ու յուրահատուկ մռայլությանը, լույսին, որ ամպերի տակից ընկնում է մարդկանց դեմքին։

Ամեն դեպքում մեծ հաշվով նորից մարդն է՝ տարբեր տեղերում, իրենց հետ ունեցած տարբեր կռիվներն է, սերը․ ամենը, ինչն առնչվում է իրենց։

Այնպիսի տպավորություն է, որ հարաբերությունների ու տեսակների խնդրականացումն ու պատմությունն է, որ քեզ նաեւ որպես ռեժիսորի է հետաքրքրում։

Իհարկե․․․

Այդ դեպքում ինչպե՞ս է կառուցվում երկխոսութունը։ Ինչպե՞ս է բացահայտվում տեսակն ու հարաբերությունը մինչ այն կինոլեզվով կարտահայտես։

Ինչու՞ գնացի դեպի կինո․ համենայնդեպս ինձ այդպես թվաց, որ կինոն ամենամոտ արտահայտչամիջոցն է, որն ինձ համար շատ ազդեցիկ է։ Ասել, որ երկխոսության բացակայության, չստացվածության կամ թե ստացված համարելու միտումն էր, որ ինձ դեպի կինո տարավ, միանշանակ չի։ Հնարավոր է՝ հենց հակառակն է․ այն երկխոսությունները, որ եղան կամ չեղան, ուզում էի էկրանին տեսնել, ուզում էի կինոլեզվով եւս մեկին կամ մի քանիսին փոխանցել։  Ուղղակի պատմելով չեմ կարող նկարագրել զգացողությունները, որոնք ունեցել եմ, ուրեմն լեզու է պետք․ այս դեպքում կինոն է։

Չեմ կարող ասել, որ ունեմ այնպիսի ֆիլմ, որն իմ այդ բոլոր զգացողություններն արտահայտում է, որովհետեւ բոլոր այդ ֆիլմերը թերի են, բայց, համենայնդեպս, շատ խորքային ցանկություններիցս մեկը հենց դա է․ անել մի բան, որն իմ ամբողջական զգացողություններն արտահայտելու է կոնցեպտուալ ձեւով։

Ինչու՞ եմ այսչափ կարեւորում զգացողությունները, որովհետեւ պատմությանը մոտենալու հիմնական միջոցն եմ համարում։ Ամեն ինչ՝ տրամադրությունը, եղանակը, միջավայրը կարող են ստիպել պատմությանն այլ կերպ վերաբերել։

Այն, ինչ տեղի ունեցավ Հայաստանում վերջին մեկ ամսվա ընթացքում, հեղափոխությու՞ն էր։

Հա, հեղափոխություն էր։ Մի քիչ դժվարանում եմ բառագիտական բացատրություն տալ, մասնավորեցնել, թե ինչ է տեղավորվում «հեղափոխություն» բառի տակ, բայց ինձ համար բացատրությունն էական նշանակություն չունի։

«Հեղափոխություն» բառը հենց իրենով, կարծում եմ, մեծ ազդեցություն ունեցավ այս շարժման վրա․ ես ինքս առավոտյան դուրս էի գալիս «հեղափոխության»․ էյֆորիկ բան կար դրա մեջ․․․ Երկար տարիներ տեւած պայքարի ձեւերը, հնարավորությունները, որ վախի կամ մեկ այլ բանի ազդեցության տակ սատկացրել ես քո մեջ, արտահայտվելու ցանկությունդ, ամեն, ամեն բան հավաքվել էր ինչ-որ աբստրակտ զգացողության մեջ․․․ Համոզված, որ սա «հեղափոխություն» է,  գնում էիր զգացողություններդ դուրս տալու։

Որպես ռեժիսոր այդ էյֆորիայի մեջ կորցնելու բան չունեի՞ր։ Նման մտավախություն չկա՞ր։

Ես ու ընկերս վավերագրական ֆիլմի նկարահանումներ էինք սկսել, ունեինք հերոսներ ու այդ օրերին խնդիր ունեինք նրանց նկարելու։

Շարժման առաջին էտապից հետո, երբ նստեցինք ու նայեցինք նկարածը, հասկացանք, որ ինչ-որ կետում վավերագրողի ու հեղափոխականի եզրերը խառնվել են․ ավելի շատ տրվել էինք էմոցիաներին, որը վավերագրողը գոնե դրսեւորելու իրավունք չունի։

Առաջին այդ փուլից հետո փորձեցի վավերագրողի, հետեւողի դիրքում հայտնվել։ Ամեն դեպքում անընդհատ հարց եմ տալիս ինձ․ եթե ինձ միշտ է հետաքրքիր հետեւողի դերում լինել՝ որպես ռեժիսոր, ինչու էի հայտնվել մասնակցի, «հեղափոխականի» դիրքում։

Ե՞վ․․․

Մասամբ արդեն ասացի, որ կուտակված էմոցիաներն ու պայքարի բոլոր էներգետիկ վաակումներն էին։ Մյուս կողմից մենք հմուտ վավերագրողներ չէինք, որ կարողանայինք սառնասրտորեն զսպել էմոցիան, կամ գուցե էմոցիաներն այնքան ազդեցիկ էին, որ գլուխ բարձրացրեցին։ Երեւի երկուսն էլ կար։

Երբ արդեն հեղափոխության բուն ընթացքն ավարտվեց, հասկացա, որ լուրջ փոփոխություններ են կատարվել․ հեղափոխությունն արդեն ներսումս էր, դրսեւորվել կարելի էր որպես վավերագրող։

Վավերագրողը եւ քաղաքացին փաստորեն․․․ Երկրորդի դերում գրեթե ամեն օր տեսել եմ քեզ՝ փողոց փակելիս, բողոքի ակցիաների կազմակերպչական խմբերում եւ այլն։ Ուզում եմ հասկանալ՝ բացի այն, որ քո նշած տարիների զսպվածության պոռթկումն էր, «հեղափոխականի» դերն ստանձնելու մեջ իշխանության մղում կա՞ր։ Ակնկալու՞մ էիր ինչ-որ հետեւանք կամ արդյունք։

Նման խնդիր չի եղել եւ չէր էլ կարող, որովհետեւ ինձ համար ֆիքսել էի, որ պայքարս հենց իշխանության դեմ է՝ գլոբալ իմաստով։ Չեմ ասում, թե սրբերը դուրս էին եկել պայքարելու սատանաների դեմ։ Սատանան նաեւ մեր մեջ էր․ ես դուրս էի եկել ըստ երեւույթին նաեւ նրա համար, որ ներսումս՝ խորքային մի տեղ թաքնված իշխանության կրողին էլ սատկացնեմ։

Իհարկե եղել է զգացողություն, որ դու ամեն ինչի կենտրոնում ես, որ ինչ-որ իմաստով հենց քեզնով է պայմանավորված այս հեղափոխությունը, հետո էլ երկար ժամանակ թվում է, որ քո շուրջն են պտտվել իրադարձությունները․․․ Կարեւոր է նման ամբիցիաները մի կողմ շպրտել․ հակառակ դեպքում մենք ինչո՞վ ենք տարբերվելու իշխանության այն ներկայացուցիչներից, ովքեր գնալ չէին ուզում։

Այդ հետոն՝ «հետհեղափոխական» շրջանը ինչպիսի՞ վիճակ է ստեղծում։ Ստեղծագործական մղումներ կա՞ն, թե՞ հենց քո ասած «հավասարակշռության» շուրջ մտածելու պահն է։

Կա վիճակ, կա էներգիա, կա նաեւ նոր էջից սկսելու ցանկություն, բայց այս ամենի հետ մեկտեղ հեղափոխությունն ստիպել է մտածել նախ որպես քաղաքացի։ Այսօր հենց դրանով է զբաղված ուղեղս, եւ հասկանում եմ, որ քաղաքացի լինելուս մասին մտածումներս շատ են շեղում ստեղծագործական հիմնական պրոցեսներից։

Ստեղծագործողը պիտի շարունակի ամեն գործողության եւ պատմության գլխին հարցական նշաններ դնել։

Այսօր դու չե՞ս կասկածումդա նկատի ունե՞ս։

Իհարկե կասկածում եմ։ Ուղղակի ժամանակ է պետք, որ ամեն բան գա, ընկնի իր տեղը։ Ինչ-որ բաների մասով հավատացած եմ, եւ այդ «հավատացած» լինելը գալիս է տարիներ շարունակ կուտակված կասկածներից․ այնքան շատ եմ կասկածի դրել ամեն բան, որ դրանց չլինելու հավանակությունը սպառվել է։

Շարժումներին մասնակցելիս միշտ եմ կասկածով գնացել եւ գնացել եմ նաեւ նրա համար, որ այդ կասկածների պատասխանները գտնեմ կամ հետեւեմ ու հասկանամ, որ պատասխան չկա։

Հիմա, իհարկե, շատերս ենք ասում՝ այս անգամ ուրիշ էր։ Ես «ուրիշը» երեւի զգացի Սարգսյանի հրաժարականից երկու օր առաջ․ մինչ այդ ինձ համար շարժումն ուներ կասկածի ուրվագիծը։

Ամեն դեպքում հենց սկզբի օրերից, երբ Նիկոլն սկսեց իր քայլարշավը, որպես ռեժիսոր միանգամից ուշադրություն եմ դարձրել․ ճանապարհ հաղթահարելն ինձ համար սիմվոլիկ նշանակություն ունի։ Ինչ-որ տեղ թաքուն մտածում կար՝ բա որ իսկապես անցնի այդ ճանապարհը, ու հեղափոխություն լինի․ ինչ ֆանտաստիկ է հնչում․․․

Չես հավատա, բայց առավոտյան հաճախ եմ ունենում զգացողությունը, որ դեռ նախկին իշխանություններն են ղեկավարում երկիրը․ մի տեսակ դեռ հավատս չի գալիս, որ տեղի ունեցավ այն, ինչին մինչ այս բոլորս չէինք հավատում։

Ու հիմա տեղի է ունենում ամենահետաքրքիրը․ Նիկոլը ուղիղ եթերներով արժեզրկում է նախագահական նստավայրը, դաչան, այն ամենը, ինչ մեզ երեւացել է աբստրակտ հրեշի տեսքով․․․ Այդ «ջարդելու» պրոցեսը հենց մի քիչ երկար գնա, մենք էլ սովորենք դրան, այդ ժամանակ ես էլ չեմ ունենա զգացողությունը, որ արդյոք այն, ինչ տեղի է ունենում, իրական է․․․

Տե՛ս՝ ասում ես «ջարդվեց», «մաքրվեց», ամեն ինչ թափանցիկ է, ամեն ինչ հնարավորինս «երեւում» է ստեղծագործողի համար «բաց(վ)ելու» տեղ մնու՞մ է։

Շատ հետաքրքիր հարց է, որն ինձ այս օրերին անհանգստացնում է։ Գլոբալ առումով ամբողջ պրոցեսն ուներ դրամատուրգիական կառուցվածք, գործողությունների անսպասելի եւ սպասելի հերթականություն, ու այդ առումով հետաքրքիր սցենար էր հիշեցնում։

Իմ ընկերներից շատերն ասում էին՝ ուղղակի նկարեք այդ ամենը, եւ հենց դա էլ ստեղծագործությունը կլինի։ Ինձ համար այլ անկյունից ավելի հետաքրքիր է․ պատմության այլ դիտանկյուն էր պետք։ Մտածում էի՝ մի մարդ, ով համակրում է Նիկոլին, տեսներ, որ քայլերթ է սկսել ու հենց այդ օրը կոմայի մեջ հայտնվեր։ Պատմությունը պատմվեր այդ մարդու միջոցով, որ հիվանդանոցում պառկած է այդ երեսուն օրը եւ տեղյակ չէ՝ ինչ է տեղի ունենում։ Արթնանում է, եւ հանկարծ Նիկոլը վարչապետ է․․․

Երբ ասում ես «բացելու» տեղի մասին, նույնացնում եմ հենց այսպիսի մի դեպքի հետ, որի միջոցով կարելի է պատմել, որովհետեւ անկախ բուռն հեղափոխական ու էմոցիոնալ ալիքից, մենք պատմելու միջոց պիտի գտնենք։

Արեն, ինֆորմացիան ու գործողություններն այնքան արագ էին տեղի ունենում, որ պատկեր ֆիքսելը շատ դժվար բան պիտի լիներ։ Հաճախ երեւում էր մասշտաբը եւ մարդը՝ որպես դիմանկար-մասնակից։ Որպես ռեժիսոր կարողացե՞լ ես «բռնել» դադարի պահեր, որոնք պատմությունը ֆիքսելու էին այլ դիտանկյունից։

Հարցիդ պատասխան դեպք կա, այո։

«Ռոսիայի» մոտ քամանչա նվագող էր նստած, որն առաջին հայացքից իբր կապ չուներ տեղի ունեցողի հետ, ակտիվ մասնակիցը չէր։ Այդ օրը երթը Արաշկունյացով շարժվում էր դեպի Հանրապետության հրապարակ։

Հարյուր հազարանոց երթ եւ  դիմանկար՝ քամանչա նվագողը։ Հասկացա, որ երկուսի միաժամանակությունը խիստ կարեւոր է։ Երթից առաջ անցա, եկա քամանչա նվագողի մոտ, սկսեցի նկարել իրեն, երթն անցնում էր իր հետեւով՝ կոչերով, աղմուկով։ Ինքն անշարժ էր, շարունակում էր քամանչան նվագել, քամանչայի ձայնը չէր լսվում,  բայց ինքը, մեկ է, շարունակում էր․․․

Հասկանու՞մ ես՝ իր պայքարը հենց այդ պահին սկսվեց, որովհետեւ հասկացավ, որ իր քամանչայի ձայնին ոչ մեկը բանի տեղ չի դնում, որովհետեւ ավելի մեծ ու ավելի կարեւոր բան է տեղի ունենում։

Շատ հետաքրքիր տեսարան էր ինձ համար․ այդտեղ կա այն կինոլեզուն, որին միշտ ձգտել եմ․ հանկարծ ամբոխի հետ ինքը քամանչայի ձայնն է բարձրացնում, հետո ամբոխը հեռանում է, ինքը նայում է ամանին, տեսնում է, որ կոպեկ չկա։ Մի կադրով, առանց մոնտաժի նման տեսարանն ամեն ինչ արժեր։

Զրույցի ավարտին մի հարց էլ ունեմայս ամենի ֆոնին հիմա մտածելու՞, թե՞ շտապելու ժամանակն է։

Նայած ում տեսանկյունից․ ստեղծագործողի՞, թե՞ քաղաքացու․․․

Ինքդ առանձնացրու, եթե կուզես։

Շատ կոնֆլիկտներ են ներսումս գլուխ բարձրացրել․ քաղաքացիս հիմա բուռն կերպով արթնացած է։ Ստեղծագործողին սա կարող է եւ խանգարել, եւ ոչ․․․ Չգիտեմ։ Նման փորձ դեռ չեմ ունեցել։ Ամեն դեպքում նոր բախում է, որի հետ պիտի հաշվի նստեմ, որովհետեւ խորքում նստածն ասում է, որ նախ ներսումս է «հեղափոխություն» եղել։

Մեկնաբանել

Լատինատառ հայերենով գրված մեկնաբանությունները չեն հրապարակվի խմբագրության կողմից։
Եթե գտել եք վրիպակ, ապա այն կարող եք ուղարկել մեզ՝ ընտրելով վրիպակը և սեղմելով CTRL+Enter