Քարվաճառի սարահարթային դիրքն այնպիսին է, որ խմելու ջրի ամենամոտիկ աղբյուրը քաղաքից մի քանի կմ հեռու է՝ Տրտուի ափին։ (Երբ 200 մետր խորությամբ ձոր իջար ու շշերդ լցրիր, պետք է արդեն «բեռնված» զարիվայր ճանապարհով մի քանի կմ վերև բարձրանաս) Հակառակ կողմի խորը ձորով հոսող Եղիշաջուր գետակն էլ օգոստոսին խիստ սակավաջուր է և քաղաքացիների զգալի մասի համար՝ նույնքան դժվարորեն հասանելի։

Մեր ջուրը գալիս էր Ծարի ժայռապարը հարավ֊արևմուտքից երիզող Գեղախաչ գետից՝ դեռևս 1960-1970-ական թվականների կառուցված՝ շուրջ 17 կմ երկարությամբ հենքային ջրագծով, որը վնասվել է Ծարի կարճ ճանապարհի մաքրման աշխատանքների ժամանակ։

Նշեմ, որ Համահայկական հիմնադրամի միջոցներով 2012 թ․ քաղաքում գործարկվել է նոր ջրամատակարարման համակարգը, բայց Գեղախաչ գետից քաղաք ինքնահոս ջուր հասցնող խիստ վթարային ջրագիծը մնացել է նույնը։ Այն իբր «նորոգվել» է 1999 թ․, բայց հասկանալի է, որ սոսկ անվանապես․․․

Միակ մարդն, ով վթարի հաջորդ իսկ օրվանից տան տեղը մոռացած փորձում է ձեռքի տակ եղած համարյա զրոյական միջոցներով խնդիրը կարգավորել՝ շրջանի վարչակազմի ղեկավար Կարեն Եղիշյանն է (Բակո Սահակյանի կադրային մղձավանջի եզակի միանշանակ դրական դեմքերից)։

Հիմա հարց․ դեռ քանի՞ օր կամ շաբաթ պէտք է անցնի, որ Ստեփանակերտը վերջապէս պատշաճ քանակի աշխատանքային մասնագիտացված խումբն ուղարկի՝ Քարվաճառ շրջկենտրոնի ջրամատակարարումը վերականգնելու համար։ Խմբին էլ չմոռանա անհրաժեշտ տեխնիկայով ու պահեստամասերով օժտել։ Ի վերջո, սա չէ՞ ձեր «կառավարած» պետությունը․․․ »,- գրել է Ա․ Քանանեանը։