Նույն ահռելի ձորն էր։ Ու՝ մի կտոր լուսին։
Կանաչ ոսպնյակների բեմում լուսնադստեր
նույն ագռավն էր՝ բազմած նույն կիսանդրու ուսին,
բռնոթի էր քաշում ու հռհռում ըստերջ.

«ո՜վ աստընվոր ասպետ սրտնապատիկ խաբված,
ո՜վ դեղնաձայն սիրո պատարագիչ,
անձրև չի լինելու անապատին թափված,
իջի՜ր քո բառաշեն աշտարակից,

կիսաստվածների թո՜ղ աղոթքը երկնանետ,
ղողանջը թո՜ղ  չեղած զանգակատան,
արի ինձ մոտ, շըվաք ու ձվածեղ կանեմ,
արի ինձ մոտ, ծիծ ու բլիթ կտամ,

Ոչ բախտեր են բացվում, ոչ երկինք է փակվում,
ոչ էլ ով կարգվում քո միակը,
տե՛ս՝ ամայի այգում
շորերն է պարտակում
քո խորշակված հոգու
խրտվիլակը»։

Ես, փշաքաղ, կայի, ինքս իմ դեմ մեջքով,
բրդակալած դունչս ոռնալու էր հակվել,
Սակայն իմ ձախ ուսին գայլակարապ էջքով
համբույր իջավ հանկարծ, ու երկինքը փակվեց։

Ու կոպերը իջան վարագույրի նման
Կանաչ ոսպնյակների բեմին լուսնադստեր,
Ու լռություն իջավ։ Ու խաղաղ է հիմա։
Ու անձրև է գալիս։ Ու դողում եմ ես դեռ։