Առաւօտ կանուխ երբ մօտենաս համակարգիչին, ան նման է դեռ չհպուած ու կոյս էգի  մը, որուն մատներուն հպիլդ անգամ պիտի որ նրբութեամբ   ըլլայ եւ աղօթիւք:

Առաւօտը հիասքանչ պահ է գրողին համար, ուր մնաց թաւիշ լռութիւններու մէջ պարուրուած առաւօտը, ոչ մէկ ձայն, ոչ մէկ գոչիւն, ոչ մէկ  խանգարում կրնան քեզ խլել թուղթին կարօտէն:

Թուղթին կարօտը հին է ու յաւիտենական: Հիմա կ'ընէ երկար ժամանակ որ գրելու մատեանդ թուղթը չէ,այլ համակարգիչի պաստառը, ուր տառերը հատիկ- հատիկ կը շարուին ու կը պատրաստուին ռազմի: 

.... 

Դուն ի՞նչու կը գրես:

Ահա քեզի հարցում: 

Կը գրես որովհետեւ....

Կը գրես որովհետեւ քեզմէ առաջ քանիներ անցան նոյն ճանապարհէն ու դուն հիմա տրամադրուած  ես այդ ճանապարհէն քալելու:

Առնուազն չես ստեր ասոր մէջ:

Կը գրես որովհետեւ տանիքը «թափուած» հազար ու մէկ ելեքդրական թելերը կը խանգարեն հաղորդակցութիւնդ Աստծոյ հետ ու դուն կը նայիս գետին, փնտռելու համար գետնի Աստուածդ:

Կը գրես որ մինակ չըզգաս այս անտառին մէջ ուր աղուէսներ ու նապաստակներ իրար ետեւէ կը վազեն խածնելու համար կատուներուն անուշիկ պոչիկը:

Կը գրես որ եսդ չուռի երբ, խոշոր անտառին մէջ մտնես ու հոն տեղադրես սիրոյ բառդ:

Կը գրես որ կարմիր ռեհան հոտի բերանդ ու դուն ամէն վերադարձէ ու ճանապարհէ յետոյ գլուխդ չզառնես պարապութեան սիւներուն որ շուրջդ են, կ'աճին ամէն օր: 

Կը գրես որովհետեւ կը զզուիս աղմուկէն, աղմուկը որ կ'եռայ ու կ'աճի այս քաղաքին եւ բոլոր խոշոր ու փոքր քաղաքներուն մէջ:

.... 

Երէկ ընկերոջ մը զանգեցի,  ընկերներս որ հեռուն կը բնակին: Ընկերներս որ կարօտի կարասներ են, անոնց մէջ պահած եմ դարիւ- դարիւ կարօտներ ու գեղեցիկ պահեր:

Ընկերս Ս.Տ.-ն որ նոր էր եկած Զահրատի կնոջը՝ Անայիսին հետ  հանդիպումէն, կը խօսէր առանձնութեան մասին, տխուր էր, մինակ, ջարդուած:

Այդ խոշոր քաղաքին մէջ կ'ապրին մարդիկ ու կիկոններ ահագին, որոնք շոգենաւներուն առաջ չեն կենար առաջուան պէս  ու  չեն զարմանար նաւերուն  հանած ձայներուն դիմաց:

Կը խոշորնան փոքրիկ մարդերուն աչքերը ցաւէն ու կարօտէն:

Ընկերս մինակ էր, առնուազն այդ պահուն էր մինակ:

Աչքերը խոշորցած էին Զահրատի նամակները կարդալէն, ցաւէն ու կարօտէն: 

Այդքան մեծ քաղաք ու մեծ մեշոկ կարօտ:

......

Ի՜նչ ըսէի հիմա, կը խօսէր խրատական շեշտով մը, պահէ երդիքդ կ'ըսէր, երդիքի ծուխդ .... Ժպտայ աշխարհին ու գրէ: 

Կը գրեմ ուրեմն ժպտալու պէս:

Կը գրեմ սակայն ու շատ յաճախ լեզու հանելու պէս:

Չէ որ սեւ քաղաքներու, խնամուած ծնօտով մանչուկն եմ ես:

Մարդիկ  ու անցորդներ կը նային աչքերուս  եւ  հանած լեզուս, տեղը,  կ'ըսեն տեղը դիր: 

Ահա  անոր համար կը գրեմ ամէնէն շատ, կը գրեմ որ չըսեն որ գրականութիւնը ամենալուրջ բանն է աշխարհին:

Կը գրեմ  թռուցիկներս թռցնելու պէս, մեր տանիքէն կարպիսին հետ, պատերազմի ռումբերէն ու մահերէն առաջ, այն ժամանակ  ալ նոյնն էր,   ելեքդրական շինծու թելերը կը  խանգարէին թռուցիկս որ կ'ուզէր ուղղահայաց  բարձրանալ  ... դէպի վեր, աւելի վեր:

Կը գրեմ, ըսելու համար որ դեռ նոյնն եմ, հոգս չեն աշխարհի բոլոր սեւ ու ճերմակ ուժերը, ես խնդալով պիտի գրեմ, լալով մերթ ու մերթ ալ թռուցիկ թռցնելու պէս պիտի գրեմ:

Սեղանիս սուրճ, եւ կնոջս պատրաստած ուտելիքներուն ամանը, որուն մէջ ուտելիքէն զատ սիրոյ եւ գուրգուրանքի հազարան գոյներ կան, անոնց համար պիտի գրեմ:

 Առաւօտ շուտ երբ վեր կենաս, երբ քունէդ ու երազներէդ ելլես, միշտ դէպի վեր պիտի նայիս: Վեր նայիլդ քեզի պիտի յուշէ, առնուազն պէտք է յուշէ որ կապդ Աստծոյ  եւ Տիեզերքին հետ, ուղղահայաց է, չէ թէ կրնաս փշրուիլ ու հալիլ ցեխերուն մէջ: յիշես որ կապդ Ասծոյ եւ տիեզերքին հետ ուղղահայաց է:

Ի վերջոյ ուղղահայաց կապդ անքակտելի է, պարագայական չէ, մնայուն կապ է, եւ անոր թրթիռները անկարող են խանգարել, ոչ տանիքի ահաւոր թեթլերը, ոչ ինթէրնէթի կապերը, ոչ ալ  սեւ քաղաքի սեւ կիկոները: 

Այդ  կապերուն եւ հեռուէն ականջիդ հասնող բոլոր թրթիռներուն համար է որ պիտի գրես:Աղօթելու, բարակ մարմին մը գրկելու, սիրելու եւ աղօթելու պէս:

Ժամանակին համար պիտի գրես նաեւ, առանց  ճիգի սակայն, եթէ ճիգ դնես գրածիդ մէջ, Մարտի խենթ հովն ու քաղաքի սեւ թարթիչները կրնան աւլել բառերդ ...

Պիտի գրես, ջուր խմելու պէս, պարզ ու մէկին, հարազատ ձեռքերով եւ նայելով միշտ ՝ դէպի վեր: