Բաց նամակ՝ ՀՀ նախագահին, մարդու իրավունքների պաշտպանությամբ զբաղվող կառույցներին, Հայաստանում հավատարմագրված բոլոր երկրների դեսպանատներին

Առաջ, երբ հարցնում էին հասցես, ես հրճվանքով պատասխանում էի՝ ապրում եմ երեւանյան Արբատում, այսինքն՝ Կոզեռն թաղամասում: Սովետական «բռնապետությունը» բնակիչներին ապահովել էր մարդկության կարիքների համար բոլոր միջոցները. ընտանիքներն ունեին առանձին բացօթյա զուգարաններ, երկու 8-10 մետր լայնությամբ փողոց-ճանապարհներ, մեկը՝ Դեմիրճյան, մյուսը՝ Պռոշյան փողոցից: 

Այսինքն՝ շտապօգնության, հրդեհի, աղբահանության, շինարարական-կենցաղային բեռնափոխադրման եւ սեփական մեքենաների ելումուտի համար: Ճանապարհներ, որոնցով 70 տարի խանութ, մանկապարտեզ, դպրոց ենք գնացել:

Մեր թաղը շրջապատված էր գեղատեսիլ բնությամբ՝ անտառ-պուրակով, թենիսի երկու կորտանոց դաշտով: Անկախությունից հետո ծառերը կտրեցին, բնությունը բնաջնջեցին, թենիսի դաշտը վերացրին, մեր զուգարանները քանդեցին. մնացինք առանց զուգարանի: Իսկ տարածքը մասնատեցին, բաժանեցին իրար մեջ:

Մեր այդ երկու փողոցների խաչմերուկի հարեւանությամբ գտնվող տարածքը բաժին հասավ ԱԺ պատգամավոր Արտակ Սարգսյանին՝ «ՍԱՍ» սուպերմարկետների ցանցի սեփականատիրոջը: Նա ընդհանուր հողամասի տարածքով հսկայական շենքը կառուցելուց հետո հայտնաբերեց, որ լողավազանի, խաղահրապարակի եւ խորովածանոցի տարածք չկա: Հարեւաններից ոմանք Հայաստանում չէին, ոմանք մահացել էին, ոմանց բերաններն էլ Արտակ Սարգսյանը թեթեւակի փակեց: Իսկ իմ դեպքում հասկացավ, որ մեր տունն ամենահեռուն է, անճանապարհ անհնար է, եւ պայմանավորվեց, որ գնելու է մեր տունը, որ մենք գնալու ենք ու չենք խանգարելու ճանապարհը փակելուն:

Բայց հետո ուրիշների դրդմամբ իրենց խանգարելու համար ինձ ծեծեցին, հին պարսպի պատերը քանդեցին, ամբողջ փողոցի լայնքով առաջ բերեցին եւ երկու ճանապարհն էլ վերցրին պարսպի մեջ: Ինձ էլ սպառնացին, որ եթե սուս չմնամ, նույն տեղում կթաղեն կամ գրպանիցս «պլան» կգտնեն:

Հետագայում՝ մեր բողոքելուց հետո, պետական բարձր հովանու ներքո քաղաքային անխիղճ-անաստված չինովնիկների աջակցությամբ օրինականացրին: Եվ մենք մնացինք «տուպիկում»: Տները կան հերթականությամբ, փողոցը չկա: Իսկ քաղաքային եւ թաղային մանր չինովնիկները մեզ հավաստիացնում էին՝ իբր մեկ տարուց քանդելու էին թաղը, որովհետեւ իրացման գոտի է:

Երկու անգամ դիմել ենք նախագահին: Պատասխանը ստացել ենք քաղաքապետարանից՝ 20 տարեկան մի տղայից: Պարզվել է, որ Արտակ Սարգսյանը մեր հարեւանությամբ չի ապրում. այդ տունը հասցեափոխվել է Բաղրամյան 21, սեփականատերն էլ կինն է: Խորհուրդ են տվել հարցը հարեւաններով լուծել: Երկու անգամ գրավոր բացատրել եմ, ոչ մի պատասխան: Իսկ Արտակ Սարգսյանը մեզ արհամարհում է:

Դիմելով ձեզ մենք ոչ թե նյութական, այլ բարոյական օգնություն ենք խնդրում, ապահովեք մեր անվտանգությունը եւ վերականգնեք մեր ոտնահարված իրավունքները մեր իսկ փողոցում եւ բնակարանում:

Յոթ տարի ասեղների վրա ենք, նյարդային ապրումների մեջ: Շաքարով հիվանդացա, ինֆարկտ ստացանք: Դանդաղ սպանում են, համբերություններս սպառվել է: Պատկերացրեք՝ նույն բանը ձեզ հետ է կատարվել, ի՞նչ կանեիք դուք, մեկ այդպիսի խորհուրդ էլ տվեք ինձ: 11 նաֆարով ո՞ւր թողնենք-փախչենք այս անօրենք հայրենիքից, ագահ մարդկանցից:

Նորիկ Եփրեմյան
Պռոշյան I նրբ., տուն 3/10

Լուսանկարում՝ պատգամավոր Արտակ Սարգսյանը