«Տարբեր կողմերից հնչող առաջարկները, որ Հունգարիան կամ ինչ-որ այլ պետություն առաջինը պետք է ճանաչի ԼՂՀ-ի անկախությունը, բավականին հետաքրքիր են, սակայն պետք է հստակ հասկանալ այն փաստը, որ Հայաստանը դեռ չի ճանաչել Արցախի անկախությունը, ինչն ինքնին մեծ խոչընդոտ է գործընթացի համար»,- կարծում է Արցախի պետական համալսարանի քաղաքագիտության բաժնի 4-րդ կուրսի ուսանող Տիգրան Գրիգորյան: Նա գտնում է, որ պետք է օգտագործել ստեղծված իրավիճակը և սկիզբ դնել ԼՂՀ-ի միջազգային ճանաչման գործընթացը. «Դժվար է անգամ ավելի հարմար պահ երևակայել որոշիչ գործողությունների անցնելու համար, որում, իհարկե, առաջնային դեր պետք է ստանձնի հենց ինքը՝ ՀՀ-ն»:

Տիգրան Գրիգորյանը համարում է, որ առանց այդ էլ ոչ այնքան արդյունավետ բանակցային գործընթացը կարծես թե կորցրել է իր արդիականությունը, և Հայաստանը պետք է գործի ամենահամարձակ կերպով, երբ արդեն Ադրբեջանի իշխանությունները ցուցադրել են իրենց հայատյաց բնույթը:

«Սաֆարովի ներումն ու հերոսացումն Ալիեւյան ռեժիմի կողմից հստակ ագրեսիվ ազդակ է դեպի հայկական երկու պետությունները, և հենց մեր ռեակցիայից է կախված դեպքերի հետագա զարգացումը: Ստեղծված իրավիճակում անթույլատրելի է թուլության և անվճռորոշության որևէ նշույլ ցուցաբերելը: Այստեղ կարելի է հիշել Մաքիավելիի հայտնի խոսքերը՝ պատերազմից չի կարելի խուսափել, այն միայն կարելի է հետաձգել՝ ի շահ հակառակորդի»,- նշում է Գրիգորյանը:

«Ռուսաստանի կողմից Աբխազիայի ու Հարավային Օսիայի ճանաչումից հետո հարմար պահ է ստեղծվել Հայաստանի կողմից Արցախի ճանաչման համար: Սակայն ոչ այդ, ոչ էլ 2009 թ. Կոսովոյի նախադեպը չօտգագործվեց: Հարց է ծագում՝ ի՞նչն էր խանգարել դա անել 2008-ին, 2009-ին և հաջորդ տարիներին: Մի՞թե Ռամիլ Սաֆարովի էքստրադիցիայից և Ադրբեջանի կողմից ներում շնորհելուց հետո ստեղծվել է ավելի նպաստավոր մթնոլորտ»,- հարցնում է Արցախի պետական համալսարանի սոցիոլոգիայի դասախոս Դավիթ Կարաբեկյանը: 

Սոցիոլոգը համարում է, որ, ըստ էության, Արցախի ինքնորոշման իրավունքի առաջին նախադեպը ստեղծել էր ԱՄՆ-ն. «1989 և 1991 թվականներին ԱՄՆ բարձրագույն ներկայացուցչական մարմինները սատարել են Հայաստանի ժողովրդին՝ հանուն պետական անկախության, և արցախահայերին՝ հանուն ինքնորոշման իրավունքի: Ըստ ամենայնի՝ արցախյան հիմնախնդիրը դիտելով Հայաստանի անկախացման գործընթացի հետ նույն կոնտեկստում»:

Կարաբեկյանը նաև կարծում է, որ Արցախի անկախությունը չճանաչելը, ինչպես նաև Հայաստանի կողմից Արցախի նկատմամբ պահանջատիրությունից հետ կանգնելը պայմանավորված է միմիայն աշխարհի և ԱՊՀ տարածաշրջանի ազդեցիկ պետությունների վրդովմունքն առաջացնելու մտավախությամբ. «ԽՍՀՄ փլուզումից հետո որևէ վարչակարգ՝ սկսած Լևոն Տեր-Պետրոսյանից, թե իրավական, թե քաղաքական հիմնավոր փաստարկ չի ներկայացրել Արցախի անկախության ճանաչման գործընթացը կասեցնելու վերաբերյալ»: