Հոկտեմբերէն ի վեր Երեւանի մէջ տեղի կունեայ, «Հայ Ֆեստ» միջազգային թատերական տասներորդ փառատօնը, որուն կը մասնակցին տասնըութ երկիրներէ աւելի քան երկու հարիւր մասնակիցներ:Այս փառատօնի ընթացքին ցուցադրուեցան աւելի քան 60 ներկայացումներ եւ այդ գործերը բեմ հանուեցան տարբեր երկիրներու երեսուն հաշուող խումբերու կողմէ: Երկիրներու շարքին են՝ -կազմակերպիչ՝ Հայաստանէն բացի- Վրաստան, Ռուսաստան, Անգլիա, Բորթուգալ, Ֆրանսա, Իրան, Էստոնիա, Ճաբոն, Ուկրանիա եւ Թուրքիա:

Երէկ երեկոյ Յովհաննէս Թումանեանի անուան Տիկնիկային թատրոնի սրահէն տեղի ունեցան Իսթանպուլի «ՉՊԼԱՔ ԱՅԱՔԼԱՐ» խումբի երկու ելոյթները: Ներկայացումները կը կրէին՝ «Ուղեւորութիւն Կոմիտասի հետ» եւ «Դուն Ձուկ Չես Որ» խորագրերը: Առաջին ներկայացումին Միհրան Թովմասեանին ընկերացան ՝ Մարալ Ճէրանօղլու եւ Տույկու Կիւնկիւր. իսկ նուագակցութեամբ անոր ընկերացան, յայտնի դաշնակահար՝ Այշէ Թիւթինջի, Մէլիքջան Զաման- ջութակ եւ Սըլա Ջերպաք – Սրինգ: Ներկայացման սկիզբը բեմին վրայ տեղադրուած էին Կոմիտասի երգչախումբին ընդհանուր պատկերը ներկայացնող փոքր – փոքր պատկերի մասեր, որոնք խաղի աւարտին ի մի բերուեցան ու կազմեցին ընդհանուր համապատկեր մը:Գործին բուն առանցքը ՝ աննման Կոմիտասն էր, իր առաքելատիպ կեանքով, անգամ իր վիշտով, իր տխուր պահերով, իր տագնապով նոյնիսկ խեալագարութեան հասնող մտատանչութեամբ, որ կը պատկերուէր՝ պարային շարժումներով: Աւարտին կը երեւելի կը դառնար , մեր ժողովուրդի ամբողջ խաչելութիւնը կարճ ըսելով ՝ Գողգոթան:

Բայց եւ այնպէս նկատելի էր յոյսի նշոյլ մը տեսնել այս ամբողջութեանը մէջ: Միհրանն ու իր ընկերները, գետինը թափուած լուսանկարները, հաւաքեցին ու կազմեցին նոր սկիզբ: Այդ լուսանկարները խորքին մէջ կը պատկերեն նոր կեանք սկսելու, կտրուած թելելրը նորէն իրար կապելու եւ կեանքը նորէն ապրելու Հայուն ճիգը: Եւ ոչ միայն, անոնք՝ բեմին վրայ մեծ ներուժով ու պարային ոԺեղ ու կտրուկ շարժումներով, մերթ լռութիւններով ու ձիգ եւ ճկուն շարժումներով, փորձեցին կեանքին վերադառնալ, մարդուն մահէն վերահառնելու ճիգը նորէն գունաւորել ու գալ մէկ համոզման, մէկ եզրակացութեան՝ ըսելու համար որ՝ կեանքը աւելի է ուժեղ քան վիշտը, քան աղէտը,քան մահը:

Երկրորդ գործով որ նուիրուած է ՝ Հրանդ Տինքին է եւ որուն ընդմէջէն Միհրան Թովմասեան Թուրք անուանի բանաստեղծին ՝ Օքթայ Րիֆաթին մէկ բանաստեղծութեան տողը կը վերհանէր «Դուն ձուկ չես որ» ըսելով, կը խօսէր խօսքի ազատութեան, փոքրամասնմութեան մը ունեցած խնդիրներուն, եւ ընդհանրապէս մտածող ու տագնապող մարդուն բողոքի ճիչն էր կատարուած ամբողջ անարդարութիւններուն եւ սպաննութիւններուն դէմ: Միհրանի հետ մեր ունեցած բազում զրոյցներուն ընթացքին, ան խօսած է այն ուժեղ եւ ահարկու ձայնին, աղմուկին մասին որ կայ իր մէջ այն պահէն սկսեալ որ Հրանդ Տինքն էր ինկած թաքսիմ փողոցի վրայ. ու այդ աղմուկը, այդ բողոքը մենք մեր հետ կը տանինք ու կը փոխադրենք ամէնուր: Միհրան Թովմասեան, հին երանգներով կը պատկերէ այս կտաւը, որ կուգայ ու կը հասնի զօրեղ ձայնի զուգորդութեամբ: Ի դէպ՝ ամբողջ ներկայացման ընթացքին տարբեր հանգրուաններէն թրքերէն ու հայերէն երգեր է որ կը հնչեն : Վերջին բաժնով իր խորքերուն մէջ խանգարուած ու երեւելի կերպով իրար անցած ժապաւէնը- որ նոյնիսկ իր բերանէն կ'արտաբերէ- իբրեւ նշան ներքին քաոսի մը, կը դառնայ աւելի մեծ երիզ ու ներկաները կը միացնէ իրարու: Հոս ցաւն է գերակշռողը: Կորուստի ցաւը, անոր բերած տագնապը կը ստեղծէ նոր վիճակ ու այդ իրավիճակը կը դառնայ համայնական:

Հրանդ Տինքի գետնին եղող արիւնն է որ կը պատկերուի մեր աչքերուն, այդտեղ կը դրուի, Հրանդ Տինքի հագուստը ու Միհրանի եւ Միհրաններու հոգիին մէջ ամբարուած վիշտը կը պոռթկայ ՝ պղնձեայ մեծ կտորով մը, որ Միհրանին ձեռքերուն մէջ կը խլրտայ ու կը հանէ խոր ջուրերու մէջ լողացող ձուկերուն ձայնը:Միհրան կը հերքէ, Մեծ ձուկը փոքր ձուկին սպաննելու, հոշոտելու եւ ոչնչացնելու եղելութիւնը կամ ընդունոաւծ ձեւաչափը: Պարզ անոր համար որ Միհրանն ու մենք բոլորս ձուկեր չենք: Ու մաքառելու ենք այդ ձեւաչափերուն դէմ:

Վերջին մասով պէտք է նշել որ Միհրանին ու իր ընկերներուն ելոյթը մեծապէս գնահատուեցան Երեւանի մէջ ու յուսալի է որ նմանօրինակ ելոյթներ կրկնուին: