Իմ սիրելի Վիվիի հետ ամեն ուրբաթ նստում էինք Էլեկտրինայ-Վիլնյուս գնացող ավտոբուսն ու ուղեւորվում ուրբաթ-երեկոների գիրկը: Գիշերը չորսից հետո Վիլնյուսն իսկը մեր տեղն էր դառնում: Հաուս երաժշտության դմբդմբոցը, ռոքի ճղճղոցն ու ռոքնռոլի ոլորապտույտները մեզ մի փաբից մյուս բարն էին նետում: Այդ ժամանակ էր, երբ ծանոթանում էինք եվրոպայի լավագույն համալսարանների պրոֆեսորների հետ, մի սեղանից մյուսը տեղափոխվում, խմում հետները, գոռում “Cheeeers” ու դուրս գալիս ծխելու, խոսելու ու հռհռալու: Այդ ժամանակ էր, երբ քմահաճ եվրոպայում կամավոր լինես, թե պրոֆեսոր, կարեւորը լավ պարելն է: Շարունակությունը՝ http://sard.hetq.am-ում։