Հ. Թումանյանի տուն-թանգարանի փոքր թատերախումբը Նոր տարվա նախօրեին ներակայացումներ է կազմակերպում հիվանդանոցներում գտնվող երեխաների համար: «Հատկապես արյունաբանական կենտրոնում շատ ենք լինում, փոքրիկ թատերախումբը ուրախացնում է երեխաներին: Եվ այն երեխաները, ովքեր նախորդ տարի պառկած էին հիվանդանոցներում և այս տարի արդեն ապաքինվել են, գալիս, մասնակցում են»,- ասում է թանգարանի տնօրեն Նարինե Թուխիկյանը:

Դեկտեմբերի 29-ն է, դեռ աշխատում եք:  Ինչպե՞ս եք հասցնելու Նոր տարվա տան գործերը անել:

Պիտի հասցնեմ, միշտ էլ էսպես է եղել: Եղել է, որ մինչև 31-ը ներառյալ աշխատել եմ: Եթե ցանկություն ունես, կհասցնես գիշերներն էլ: Դե հիմա ավելի հեշտացել է գնումների հարցը, որովհետև  ամեն ինչ կա և ամեն տեղ կա: Ինչ-որ բան ճարելու խնդիր չկա: Այդ առումով մեր կենցաղը բավական թեթևացել է, իսկ տանը պատրաստելը կհասցնենք, խնդիր չէ:

Կա՞ ճաշատեսակ, որ ամեն տարի պատրաստում եք:

Խմորեղեններ կան, որ ավանդաբար պիտի մեր տանը լինեն: Մեկը սովետից մնացած նապոլեոնն է, շերտերը ես ինքս եմ անում և ղադեիֆը, որը արևելյան քաղցրավենիք է: Դպրոցական տարիներից մեր դասարանում շատերը կային, որ նորեկների զավակներ էին: Փախլավայի, ղադեիֆի, իշլի քյուֆթայի խոսակցությունները անընդհատ կային: Նոր Արեշում կային մարդիկ, ովքեր ղադեիֆի խմորը պատրաստելու սարք ունեին, հատուկ մեքենա կար, որ խմորը կտրատում էր բարակ շերտերի , աղում էր: Միշտ պատվիրում էինք նախապես, ու դա էլի ծիսակարգ էր:

Տանը օգնող ունե՞ք:

Աղջիկս:

Ինչո՞ւ են մարդիկ հորինել Նոր տարին:

Ես չեմ կարծում, որ մարդիկ են հորինել Նոր տարին: Նոր տարին բնությունն է հորինել իր զարթոնքով, ուրիշ հարց, որ ժամկետները փոփոխվել են: Նոր ժամանակներում Նոր տարին Քրիստոսի ծննդյան  հետ է կապվում: Խորհրդային տարիները ամեն ինչ արեցին, որ մթագնի այս գաղափարը`  Քրիստոսի ծնունդը` հունվարի 6-ը: Այս 70 և ավելի տարիները շատ խիստ ամրագրեցին հունվարի 1-ը: Բայց դա դարձավ շատ լավ տոն: Շատ անուշիկ տոն դարձավ, չնայած կորցրեց տիեզերական առնչությունը, ներդաշնակությունը: Այն զուտ տոն է, նյութական, որկրամոլային, ուրախ…

Բա էլ ի՞նչն է անուշիկ:

Անուշիկ, որովհետև այդ օրվան մենք սովորել ենք սպասել, պատրաստվել: Ճիշտ է` հոգևոր որևէ բան չկա հունվարի 1-ի մեջ, զուտ ուրախանալու առիթ է, գուցեև անիմաստ(ծիծաղում է-Մ.Մ.): Հիմա մենք դարձյալ նշում ենք Սուրբ ծնունդը, բայց թուլացած ենք նշում: Շատ լավ կլինի, որ հունվարի 6-ը առաջնային դառնա, ոչ թե հունվարի 1-ը: Դա, իհարկե հասարակության գիտակցության խնդիրն է, ժամանակ է պետք դրա համար և գիտակցության փայլատակում: Հանրային կառույցները կարող են դա անել` հեռուստատեսությունները` ավելի աշխատանք տանելով ամսի 6-ի ուղղությամբ:

Ինչպե՞ս եք նշում: Ուրախանալու ի՞նչ առիթ եք գտնում Նոր տարուն:

Ես շատ սիրում եմ էս տոնը: Մեծացել եմ էս տոնի հմայքի մեջ: Ես խորհրդային շրջանում եմ մեծացել, ու չգիտեի հունվարի 6-ի մասին: Ամրակայվել է հունվարի 1-ը ու դա իմ ամենասիրելի տոներից մեկն է հիմա: Այդ տոնի հետ կապված ամեն ինչն եմ սիրում` և նախապատրաստությունը, և ակնկալիքները, և ջերմությունը, համը, բույրը: Մանկությունից մնացած բուրմունքային հիշողություններ կան` իրական տոնածառի և մանդարինի: Էն ժամանակի մանդարինը դիֆիցիտ էր, Մոսկվայից էին բերում: Շատ քիչ, մի քանի հատ կարող էիր ուտել, որովհետև չկար Հայաստանում: Մանդարինը դիֆիցիտ էր ու սրատրոփ սպասելի: Տոնածառերը իսկապես յուրահատուկ բույր ունեին: Եթե հարցնեք տարիքով մեծ մարդկանց, կհաստատեն: Այսօրվա տոնածառները բույր չունեն ընդհանրապես: Իմ մանկության ու պատանեկության տարիների տոնածառի փշատերևի բույրը ամբողջ շենքով տարածվում էր:

Գուցե փոքր եք եղել, հոտը ուժեղ է թվացել:

Չէ, չեմ կարծում, երևի բնության հետ ինչ-որ բան կատարվեց: Նույնը մանդարինի բույրը, համը, հիմա էլ շատ տարբեր տեսակներ կան, բայց իմ տարիների մանդարին բույրը ես չեմ առնում: