Ինձ օրինակ անհասկանալի է, թե ինչու են մարդիկ մի բան ասում, որից հետո կամ պետք է հրաժարվեն, կամ էլ պետք է խնդրեն՝ ասեն ստեղ ընդեղ մի ասեք, թե ես էս ինչ բանը ասել եմ, կամ եթե ասում էլ եք մի ասեք, թե դա ես եմ ասել: Ասողը պետք է ասի ու բացահայտ ասի, թե կոնկրետ ով ա իրեն ասել նման բան, հակառակի պարագայում էլ խի ա բերանը բացում: Շատ կոշտ չվերաբերվեք իմ այս ասածին, բայց դուք էլ որպես լրագրող չեք կարծում, որ դրանով հանդերձ դուք եք Ձեզ դնում անելանելի դրության մեջ, քանի որ կամ պետք է հարկ եղած դեպքում վկայակոչեք աղբյուրը կամ էլ պետք է ընգնեք էդ մարդու հետևից համոզեք կամ պահանջեք, որպեսզի ասի այս կամ այն իրողությունը: Դրա հաճույքը որնա: Հա, ինքնին համաձայն եմ, երևույթը խիստ ապօրինի ա, անօրինական ա, բայց դրա հրամցնելու ձևն ա անհամապատասխան, դա նույնն ա, ինչ ինչ որ մեկը ասի հետք-ը ... /վատ բնութագրող/ ա, ու հետո էլ ասի, մի ասեք որ դա ես եմ ասել: Ճիշտ կլինի, արդյոք: