«Հետքի սրահում» «Բարեւ Երեւան» դաշինքի ներկայացուցիչ, «Ժառանգություն» կուսակցությունը ներկայացնող Արմեն Մարտիրոսյանն է:

Պրն Մարտիրոսյան, ինչպես՞ կգնահատեք նախընտրական այս փուլը, ի՞նչ վիճակում եք Դուք:

Նախընտրական փուլը կգնահատեմ ստանդարտի շրջանակներում, որովհետեւ նույն քարոզարշավն է իր տեխնիկական պահերով, ինչ տեղի է ունեցել 2012թ., 2013-ին, որեւէ առանձնահատկություն գոյություն չունի: Իշխանությունն իր ադմինիստրատիվ ռեսուրսն է անօրինական օգտագործում, ցուցակագրում է մարդկանց, որպեսզի հետո ընտրակաշառքներ բաժանի երեւի թե, ինչպես նախկինում է եղել, այլ բանի համար չեն ցուցակագրում: Փորձում է տարբեր լծակներ օգտագործել, այդ թվում՝ թաղային հեղինակություններին: Ընդդիմադիր որոշ ուժեր փորձում են «Բարեւ Երեւան» դաշինքի վրա հարձակվելով որոշ դիվիդենտներ ձեռք բերել, այդ ամենը քիչ էր, հիմա էլ «Օրինաց երկիր»-ն է միացել այդ պայքարին ընդդեմ «Բարեւ Երեւան» դաշինքի: Կարծես թե դանակավորները շատացել են, իրենց թվում է՝ ընկած եզ է, պիտի դանակով ընկնեն: Բարեբախտաբար, այդպես չէ:

Այսինքն՝ նորմալ նախընտրական Հայաստան է:

Այո, ստանդարտ, այն, ինչ մենք գիտենք: Արդար ընտրություններից են խոսում, հետո ցուցակագրում են, որ ընտրակաշառք բաժանեն: Արդար ընտրություններից են խոսում, մեկ օր հետո իրենց թերթերով, կայքէջերով սեւ PR են իրականացնում:

Պրն Մարտիրոսյան, շատերին հետաքրքրում է մի բան՝ ու՞ր է Րաֆֆի Հովհաննիսյանը եւ ինչու՞ չի մասնակցում նախընտրական այս հանդիպումներին:

Րաֆֆի Հովհաննիսյանն այլեւս որպես ընտրված, դե-ֆակտո նախագահ եւ դե-ֆակտո առաջնորդ, որովհետեւ դե-յուրեի պարագայում արդեն պարզ է, որ նախագահը հանդիսանում է առաջնորդ, այս պահին համահայկական, համապետական այս ճգնաժամի լուծման ուղիով է ընթանում եւ մարզերում հանդիպումներ է ունենում «Նոր Հայաստան» շարժման գործընթացի շրջանակում: Եւ պարզ է, որ որպես առաջնորդ համապետական կարեւորագույն խնդիր ունի լուծելու եւ դա է իրականացնում:

Իսկ «Բարեւ Երեւանը» նույն «Նոր Հայաստան» շարժու՞մը չէր, ինչու՞ փոխեցիք անվանումը:

«Բարեւ Երեւանը» «Նոր Հայաստանի» ընդամենը մի օղակն է, երբեք չի փոխարինում, այլ ընդամենը շարունակությունն է: Եւ այս պարագայում, նաեւ այդ պատճառով, քարոզարշավի վերջին մեկ շաբաթը պրն Հովհաննիսյանը մեզ հետ կանցկացնի, որովհետեւ սա եւս այդ համապետական պայքարի մի օղակն է: Նույն կերպ եթե Վանաձորում լիներ նմանատիպ ընտրություն, ապա մենք անպայման այնտեղ անդամ կունենայինք «Բարեւի հեղափոխության», «Նոր Հայաստան»-ի շրջանակից, եւ բոլորս կլծվեինք այդ քարոզարշավին: Այնպես որ, հակասություն պետք չէ տեսնել:

Իսկ ինչու՞ ընդդիմությունը չկարողացավ միավորվել, ի՞նչն էր պատճառը:

Շատ բարդ հարց եք տալիս: Չասեմ անձնական ամբիցիաները, որովհետեւ միայն ամբիցիաների խնդիր չէ: Համենայնդեպս, «Ժառանգությունն» ամեն ինչ արեց, որ միավորում տեղի ունենա: Մենք եւ՛ ՀՅԴ-ին առաջարկ արեցինք, ընդ որում՝ մենք պատրաստ էինք ՀՅԴ-ից՝ ի դեմս Լիլիթ Գալստյանի, առաջին համար ունենալ ցուցակում, ես անձամբ առաջարկ եմ արել «Հայ ազգային կոնգրես»-ի ներկայացուցիչներին, որի հետ կապված առ այսօր պատասխան չկա: Նույնիսկ եթե ընդունելի չէ, կարելի է ասել՝ սա ընդունելի չէ մեզ համար: Համենայնդեպս, այդ առաջարկը եղել է շատ ավելի լավը, քան այն, ինչ 2009-ին մեզ առաջարկեցին: Բայց, ցանկացած պարագայում, ես մի այլ երեւույթի մասին կուզենայի խոսել: Մինչ այժմ քաղաքական դաշտում տեղի ունեցած բոլոր գործընթացներում, երբ ընդդիմությունը ելել է պայքարի՝ անկախ նրանից՝ որ ուժն է եղել, «Ժառանգությունը», Րաֆֆի Հովհաննիսյանը, մենք միշտ սատարել ենք: Անկախ նրանից, թե այդ ուժը մինչ այդ ինչ վերաբերմունք է դրսեւորել մեր նկատմամբ: Բայց երբ եկավ այս իրավիճակը՝ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի առաջադրման խնդիրը, բոլորը հրաժարվեցին, կոչ արեցին ժողովրդին չմասնակցել, ասացին՝ կանխորոշված ընտրություն է՝ դրանով օժանդակելով, մեծ ծառայություն մատուցելով այլեւս դե-ֆակտո, ոչ դե-յուրե նախագահ Սերժ Սարգսյանին՝ սրանով հեշտացնելով նաեւ իշխանության գործը եւ հետո կուրծք ծեծելով, թե մենք պայքարում ենք իշխանության դեմ: Երբ իշխանության դեմ իրական պայքարի խնդիր կա, հեռանում են պայքարից, քաղաքացիներին կոչ են անում չգնալ ընտրությունների, բայց երբ արդեն մի քանի աթոռի խնդիր կա, ցավոք սրտի, դանակները սրած ընկել են ընտրազանգվածի վրա եւ փորձում են իրենց կտորը տանել: Այսպիսի քաղաքական խնդիր կար: Մենք, ի տարբերություն մեր գործընկերների, միշտ մտածել ենք, որ որքան ընդդիմությունը ուժեղ է, այդքան մենք ուժեղ ենք: Որքան ընդդիմության ձայնը լսելի է՝ անկախ նրանից, թե այդ պահին ով է հասարակության գերակշիռ տրամադրությունների կրողը, միեւնույն է, մենք եւս ուժեղանում ենք դրանով: Բայց մեր գործընկերներին թվում է, թե մենք իշխանություն ենք, եւ փոխանակ ՀՀԿ-ի դեմ պայքարելու, պայքարում են մեր դեմ: 2009 թվականից այս վիճակի մեջ ենք, բայց դա կապ չունի: Մենք չենք եկել գեղեցիկ խոսքեր լսելու, մեր հասցեին հաճոյախոսություններ լսելու, մեր խնդիրը պայքարն է, ուստի պետք է պայքարենք նաեւ այս իրավիճակում:

Իսկ ի՞նչ եք ուզում փոխել Երեւանում:

Կառավարման համակարգը:

Ինչպե՞ս եք փոխելու:

Շատ նուրբ, շատ հանգիստ: Առաջինը՝ վերացվելու է կուսակցականացումը Երեւան քաղաքի կառավարման բոլոր օղակներում:

Դա ի՞նչ է նշանակում, մարդու իրավունքների խախտում չէ՞, մարդուն հո չե՞ք ստիպելու դուրս գալ կուսակցության անդամությունից:

Ոչ, հենց իրավունքների պաշտպանություն է, մարդուն չենք ստիպելու պարտադիր կուսակցական դառնալ: Որովհետեւ այն, ինչ հիմա տեղի է ունեցել՝ պարտադիր կուսակցականացումը վերից վար, երբ մտնում ես Երեւանի քաղաքապետարան, թեեւ այս վերջերս մի քանի անգամ մտել եմ, կրծքանշան արդեն չեն կրում աշխատակիցները: Բայց, համենայնդեպս, պարտադիր կուսակցականացում չի լինելու: Երկրորդ՝ մանկավարժները, մանկապարտեզների դաստիարակները, համատիրությունների աշխատողները, վարչական շրջանների ծառայողները ձայնաբերությամբ չեն զբաղվելու, իրենք իրենց մասնագիտական պարտականություններն են կատարելու: Հենց սա է, որ կոչվում է կառավարման համակարգի ազատականացում: Որովհետեւ այսօր, ցավոք սրտի, քաղաքացին ազատ չէ այդ առումով: Ուսուցիչը խնդրում է ծնողին, թե մի 10 հոգի եկեք, իշխանության ներկայացուցիչը եկել է, պիտի հանդիպենք: Ինչքան տգեղ երեւույթ է: Տվյալ ուսուցչի հեղինակությունն ընկնում է եւ՛ ծնողի, եւ՛ աշակերտի աչքում: Չեմ կարծում, որ հեղինակազրկված ուսուցիչը ամենալավ դաստիարակն է: Երկրորդ՝ ինչպես ենք փոխելու կառավարման համակարգը: Ամբողջ խնդիրն այն է, թե ով է այդ համակարգի պատվիրատուն: Մեր պարագայում դա լինելու է քաղաքացին, եւ համակարգը պետք է միտված լինի պաշտպանելու քաղաքացու շահերը, ոչ թե, ինչպես հիմա, կարելի է ասել՝ գրեթե տասնյակ տարիներ, քաղաքապետարանը քաղաքապետի գլխավորությամբ պաշտպանում է մի խումբ մարդկանց՝ գերշահույթ ստանալու հնարավորությունը՝ կլինի տրանսպորտ, սանմաքրման աշխատանքներ, կանաչապատում, քաղաքաշինություն՝ կետային կառուցապատում, բազմահարկ, Օպերայի հարեւանությամբ Հյուսիսային պողոտա, որը թամանյանական բոլոր նորմերին հակառակ գնաց: Մենք գիտենք, որ որեւէ շենք Օպերայից բարձր չպիտի լիներ:

Բայց որեւէ բան չեք կարողանալու անել, հո չե՞ք քանդելու Հյուսիսային պողոտան:

Իհարկե, չենք քանդելու: Պարզ է, որ դա արդեն անտրամաբանական կլինի: Բայց այն անձինք, ովքեր պետք է որոշումներ կայացնեին, կասեցնեին ու չեն արել, ըստ էության հանցավոր անգործություն են դրսեւորել, պետք է բացահայտվեն եւ պատասխանատվության կանչվեն, թե ինչու են թույլ տվել:

Բայց այդ մարդկանց ինքնությունը գաղտնի չէ, հայտնի են՝ ովքեր են, ստորագրությունները դրված են փաստաթղթերի տակ:

Մեր գործն, ուրեմն, ավելի հեշտ է, քան պատկերացնում էինք: Բնականաբար, բոլոր այդ գործերը պետք է դատարան գնան, եւ դատարանը համապատասխան որոշումներ պետք է կայացնի:

Պրն Մարտիրոսյան, զգու՞մ եք, որ ընտրողների մի զանգված կարծես լքել է Ձեզ ապրիլյան դեպքերից հետո:   

Հասկանում եմ՝ ինչի մասին եք ասում: Սկզբնական շրջանում այդպիսի մի զգացողություն կար՝ ապրիլի 9-12-ը: Բայց ապրիլի 12-ի հանրահավաքը ցույց տվեց, որ ոչ, այն քաղաքացիները, որոնք ոչ թե ներկայացում նայելու համար էին եկել, այլ իրենք կան, պայքարող քաղաքացին դեռ կար, ինչը ինձ համար ոգեւորիչ էր: Ցանկացած պարագայում, այն մարդիկ, ովքեր բովանդակային պայքարի կողմնակից են Երեւան քաղաքում, էլի կան: Եւ դա ինձ համար որոշակի ցուցիչ է: Իհարկե, եղան որոշ գործընկերներ, ովքեր եկան հարթակ եւ փորձեցին այն օգտագործել իրենց համար դիվիդենտներ շահելու նպատակով, բայց կարեւորը՝ քաղաքացին հասկանում է, որ այլեւս նահանջելու տեղ չկա, ինքը պատրաստ է պայքարելու: Ես բացարձակ խնդիր չունեմ եթե պայքարող քաղաքացին մեկ այլ քաղաքական ուժի կամ գործչի աջակցի, բայց, այնուամենայնիվ, կարծում եմ՝ մեր ընտրողների համար եւս հստակ է, թե ովքեր են անընդհատ պայքարում, ոչ թե դեպքից դեպք, երբ կա ինչ-որ փոքր բան փախցնելու հնարավորություն, այլ իրապես քաղաքացու կողքին են, նույնիսկ այն պահին, երբ թվում է, թե բացարձակ շանս չկա:

Ես ինքս չէի պատկերացնում, որ մեր քաղաքացիները նմանատիպ քվեարկություն կիրականացնեն փետրվարի 18-ին: Ի սկզբանե ես կարծում էի, թե մեր քաղաքացիներն էլ են հիասթափվել պայքարից, բայց այն, ինչ տեղի ունեցավ փետրվարի 18-ին, մեր քաղաքացին եկավ մեզ ասելու՝ մի՛ վախեցեք, մի՛ հիասթափվեք, ձեռք մեկնեց քաղաքական գործիչներին եւ բարձրացրեց հիասթափության այդ ճահճից: Կարծում եմ՝ մայիսի 5-ին մեր քաղաքացիները նույնը կդրսեւորեն, ինչ փետրվարի 18-ին, եւ մենք կունենանք բովանդակային, այլեւս իրավական հաղթանակ, երբ քաղաքացին Երեւան քաղաքում իշխանություն փոխելով, կառավարման նոր համակարգ ներդնելով՝ հնարավորություն կտա, որ այդ դրական գործընթացները տարածվեն Հայաստանով մեկ:

Քվեարկության առումով Գյումրին մի հրաշալի օրինակ ցույց տվեց, որտեղ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը 77%  ձայն ստացավ: Վստահության աստիճանը 77%  էր: Եթե նմանատիպ քվեարկություն լինի մայիսի 5-ին Երեւանում, պատկերացրեք, թե դա ինչ իմպուլս կտա Հայաստանով մեկ եւ ինչ նոր քաղաքական գործընթացների սկիզբ կարող է դնել:

Նախորդ ընտրություններին տեղամասերում բացակայում էին «Ժառանգության» վստահված անձինք, հիմա ինչպե՞ս է իրավիճակը: Ի՞նչն էր պատճառը, չունե՞ք համակիրներ, թե՞ չեք կարողանում կազմակերպել:

Այստեղ իսկապես խնդիր ունեցանք: Հանձնաժողով փակել էինք: Բայց խնդիր ունեցանք՝ որոշ հանձնաժողովականների ահաբեկել էին, ոմանց գայթակղել էին: Նմանատիպ իրավիճակ իմ հարազատների հետ էլ է պատահել: Չեն իմացել,որ իմ հարազատներն են, մորաքրոջս թոռանը՝ 25-ամյա աղջնակի վախեցրել էին, իր մայրիկին կաշառք էին առաջարկել: Բայց կազմակերպչական այդ ռեսուրսի աումով մենք խնդիր ունեինք, որովհետեւ պետք է սփռեինք ամբողջ Հայաստանի տարածքով մեկ: Հիմա հակառակը՝ կենտրոնացում է տեղի ունենում: Եւ, ըստ էության, այսօր հանձնաժողովների անդամներ են դարձել նրանք, ովքեր իրենց տեղամասում հաղթանակ են ունեցել: Մենք չենք ասում՝ չենք վստահում մնացածին:

Բայց հաղթանակ եղել է նաեւ այնտեղ, որտեղ հանձնաժողովի անդամ չեք ունեցել: Կարծես թե դա այնքան էլ անդամների հետ կապված չէ:

Երեւանում հանձնաժողովների անդամներ ունեցել ենք: Ամբողջ Հայաստանում, եթե չեմ սխալվում, 60 կամ 80 ընտրատեղամասում միայն հանձնաժողովի անդամ չենք ներկայացրել:

Ասում են՝ «Ժառանգությունը» կազմակերպչական ջիղ չունի:

«Ժառանգությունը» միակ կուսակցությունն է երեւի, որ գրեթե ֆինանս չունի, առանց ֆինանսի այդքանը կազմակերպում է: Եւ երկրորդը՝ լավ, այդ ամբողջ հանձնաժողովում միայն «Ժառանգությու՞նն» է: Օրենքով այնտեղ ՀՅԴ-ի, ՀԱԿ-ի, ԲՀԿ-ի, ՕԵԿ-ի ներկայացուցիչներն էլ կան: Բա իրե՞նք ինչով են զբաղվում, ՀՀԿ-ն էլ չեմ ասում: Չէ՞ որ օրենքով իրենք արդար ընտրություններ պիտի ապահովեն: Ուստի այդ խնդիրը՝ կապված հանձնաժողովների անդամների հետ, լուծել ենք: Վստահված անձը ընտրությունների վերահսկման կարեւորագույն օղակ է: Եւ եթե փետրվարի 18-ին մեր քաղաքացին իր մեջ էր որոշում կայացրել եւ նույնիսկ հարեւանի հետ չէր երեւի խոսել այդ մասին, այլ գնացել եւ իրագործել էր իր որոշումը՝ առանց մտածելու, որ իր ձայնը պետք է նաեւ պահել, ապա այս դեպքում, բարեբախտաբար, Երեւանում ունենք քաղաքացիներ, ովքեր իրենք են առաջարկում լինել վստահված անձ ոչ թե մեր, այլ իրենց ձայնը պահելու համար: Սա արդեն այլ իրավիճակ է ստեղծում:

Իսկ ո՞ր ուժն է Ձեր հիմնական մրցակիցը:

Մենք ունենք ոչ թե հիմնական, այլ միակ մրցակից ուժ՝ Հանրապետական կուսակցությունը, որովհետեւ մեր պայքարը այսքան ժամանակ եղել է իշխանության դեմ: Անկախ նրանից՝ մեր ընդդիմադիր դաշտի գործընկերները որքան են քարկոծում մեզ, Աստված իրենց հետ, միեւնույն է, իրենք նույն դաշտն են ներկայացնում, ինչ «Բարեւ Երեւան» դաշինքը՝ ընդդիմադիր դաշտը կամ ժողովրդի մեծամասնության դաշտը: Ուստի մենք երբեւիցե միեւնույն դաշտում գտնվող քաղաքական գործիչների կամ ուժերի դեմ չենք պայքարելու: Երբեմն-երբեմն ստիպված ենք լինում պատասխանել, երբ մեր նկատմամբ շատ է սեւ PR իրականացվում: Բայց քաղաքական պայքար իրենց դեմ մենք չունենք: Տարիներ շարունակ չենք ունեցել, հիմա էլ չունենք: Մեր միակ մրցակիցը իշխանությունն է: Որովհետեւ կառավարման այն համակարգը, որ հիմա կա, դրա գլուխ կանգնած է ներկայիս իշխանությունը:

Րաֆֆի Հովհաննիսյանի եւ Սերժ Սարգսյանի բանակցություններն, ի վերջո, ինչո՞վ ավարտվեցին:

Դրանք գրավորից այն կողմ չանցան, որը նաեւ հրապարակվեց, հրապարակային տեղի ունեցավ այդ գրավոր փոխանակումը: Այս պահին Րաֆֆի Հովհաննիսյանի առաջարկներն օրակարգում են, բայց իշխանություններից որեւէ արձագանք չկա:

Այսինքն՝ խզված է կապը իշխանությա հետ:

Այդպես կարելի է ասել: Իրենց կողմից որեւէ առաջարկ չկա, իրենք շատ մեծ ջանասիրությամբ շարունակում են այն քաղաքականությունը, որը մինչ հիմա իրականացրել  են, եւ, ցավոք սրտի, որի արդյունքում արտագաղթը մեծ չափերի է հասել: Այս վիճակը իրենց, հավանաբար, շատ ավելի ձեռնտու է:

Եթե դառնաք Երեւանի  քաղաքապետ, ո՞րն է լինելու Ձեր առաջին քայլը:

Ես մի առաջին քայլ ունեմ: Որովհետեւ այդ առաջին քայլից են կախված մնացած բոլոր քայլերը: Ես հարցին մոտենում եմ քաղաքական տեսանկյունից: Երեւանը կառավարման կարեւորագույն համակարգ է: Եւ այստեղ մինչ այժմ ընդունված բոլոր որոշումները քաղաքական որոշումներ են եղել: Քաղաքական որոշման արդյունք է, որ Երեւան քաղաքի ռեսուրսները պետք է ծառայեն մի խմբի գերհարստացմանը: Իմ խնդիրը լինելու է այդ համակարգը փոխելը եւ Երեւան քաղաքի ռեսուրսները մեր քաղաքացիներին ի սպաս դնելը: Այն ազատությունը, ապակուսակցականացումը, որի մասին խոսում էի: Ես չեմ գնալու անմիջականորեն աղբահանությամբ զբաղվեմ, դրա համար կա համապատասխան վարչություն, կան վարչական շրջանի համապատասխան ծառայություններ, իրենք պետք է զբաղվեն, բայց ես քաղաքական որոշում պետք է կայացնեմ, որ Երեւան քաղաքում միջազգային մրցույթով պետք է աղբը վերամշակող տնտեսվարող սուբյեկտներ գան, որոնք հիմա էլ ցանկություն ունեն Երեւանի աղբը մշակելու եւ նաեւ գումար տրամադրելու դրա համար Երեւանի քաղաքապետարանին: Բայց այդ գործընթացը չեղավ մի շատ պարզ պատճառով, ինչին մենք հաճախ ականատես ենք լինում. Հայաստանում ընդունված է փայ մտնելու գաղափարը: Իսկ շատ միջազգային գործընկերներ, առավել եւս հեղինակավորները, փայ մտնելու գործելաոճով չեն աշխատում: Մենք ազատականացնելու ենք այս գործընթացը: Սա է գլխավոր խնդիրը՝ Երեւան քաղաքի քաղաքական կառավարման մեթոդաբանության փոփոխությունը:

Կոնկրետ ասեմ. Դուք դարձել եք քաղաքապետ: Երեւանի Փակ շուկայի հարցը ո՞նց եք լուծելու:

Երեւան քաղաքն ունի գլխավոր ճարտարապետ: Նմանատիպ շինարարություն իրականացնելու համար պետք է որոշումներ կայացված լինեն՝ ընթացակարգով սահմանված, եթե այդ որոշումները չկան, դա ուղղակի դադարեցվելու է:

Ինչպե՞ս եք դադարեցնելու:

Շատ հանգիստ:

Հիմա էլ որոշում կա դադարեցնելու մասին, բայց չի դադարեցվում:

Թող քաղաքապետը գնա կանգնի առաջին պատահած էքսկավատորի առաջ, տեսնեմ այդ էքսկավատորը քաղաքապետի կամ ավագանու անդամների վրայով անցնելու է շինարարություն անի՞: Այդտեղ բարդ բան չկա: Մենք այդ ուղին անցել ենք: Մեր առաջին պատգամավորական գործը եղել է հենց այն, որ Պուշկին-Եկմալյան խաչմերուկում մի փոքր այգի կար, փորձում էին դրա տեղում շենք կառուցել: Ընդ որում՝ այդ հողատարածքը սեփականաշնորհվել էր շատ հետաքրքիր կոռուպցիոն մեխանիզմով՝ անվարձահատույց տրվել էր հիմնադրամին, հիմնադրամը դա վաճառել էր... Մի խոքով, մի շարք էր եղել, որի արդյունքում մի դատախազ ձեռք էր բերել այդ տարածքը եւ ուզում էր շինարարություն իրականացնել: Բառիս բուն իմաստով իմ գործընկերները նստեցին «Բելառուս» էքսկավատորի կոշի վրա եւ թույլ չտվեցին, որ այդ այգին ոչնչանա:

Ես չէի ուզենա, որ քաղաքապետը գնա բուլդոզերի տակ պառկի եւ դրանով հարց լուծի:

Ես դա ասացի սիմվոլիկ ձեւով, որովհետեւ իրականում եթե քաղաքապետը, ավագանին ցանկանան, ընդամենը ոստիկանությանը տեղյակ են պահում:

Համաձայն եմ, դա մի քանի րոպեում լուծելիք հարց է:

Իհարկե: Ես սիմվոլիկ ասացի, եթե նույնիսկ չեն կարողանում, թող դա անեն:

Եւ վերջին հարցը: Ինչու՞ երեւանցին իր ձայնը պետք է տա «Բարեւ Երեւան» դաշինքին:

Ի միջի այլոց, ես իմ հանդիպումների ժամանակ չեմ ասում, որ «Բարեւ Երեւան» դաշինքին անպայման ձայն տվեք կամ մենք եկել ենք խնդրելու ձեր ձայնը: Ես ասում եմ՝ դուք ինքներդ որոշեք՝ ուզում եք կառավարման նո՞ր համակարգ, թե՞ այն համակարգը, որը մինչեւ հիմա է եղել: Այն քաղաքացիները, ովքեր ուզում են կառավարման նոր համակարգ, կվստահեն «Բարեւ Երեւան» դաշինքին, իսկ նրանք, ում ձեռնտու է նմանատիպ ապրելակերպը, տարիներ շարունակ երթուղային միկրոավտոբուսներով թեքված վիճակում երթեւեկելը, իրենց տարրական իրավունքների անպաշտպանությունը, իրենց մասնակցությունը պարտադրված հանդիպումներին կարող են ձայնը տալ իշխանական թեկնածուին: Հակառակ պարագայում «Բարեւ Երեւան» դաշինքը կա, որը համակարգային փոփոխությունների կողմնակից է: Ես կարծում եմ՝ ձայնը պետք է տա, որովհետեւ «Բարեւ Երեւան» դաշինքի ավագանու ցուցակում ընդգրկված են անձինք (ես կարեւորում եմ ավագանու կազմը, եւ ոչ թե քաղաքապետի անձը, որովհետեւ ավագանին է որոշումներ ընդունում), ովքեր եւ՛ հասարակությանն են հայտնի, եւ՛ հայտնի են իրենց գործունեության սպիտակ հետագծով, ոչ թե սեւ: Եւ սա որակական տարբերություն է տալիս «Բարեւ Երեւան» դաշինքին: Միայն սրա համար պետք է վստահեն, եթե ցանկանում են փոփոխություններ: Իսկ եթե ոչ՝ կարող են ցանկացածին ձայն տալ:

Շնորհակալություն եւ հաջողություն Ձեզ:          

Սույն հաղորդումը հնարավոր է դարձել իրականացնել Քաունթերփարթ ինթերնեշնլի հայաստանյան ներկայացուցչության կողմից իրականացվող Քաղաքացիական հասարակության և տեղական ինքնակառավարման աջակցության ծրագրի և Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների բնակչության առատաձեռն աջակցության շնորհիվ` ԱՄՆ Միջազգային զարգացման գործակալության գործընկերային պայմանագրի շրջանակներում՝ «Հետաքննող լրագրողներ» կազմակերպության միջոցով: Սույնի բովանդակությունը, արտահայտված տեսակետները և կարծիքները պատկանում են հեղինակին` «Հետաքննող լրագրողներ» կազմակերպությանը, և հնարավոր է, որ չհամընկնեն Քաունթերփարթ ինթերնեշնլի հայաստանյան ներկայացուցչության, ԱՄՆ Միջազգային զարգացման գործակալության և ԱՄՆ կառավարության տեսակետների հետ: