Աննա Ասատրյան

Lի­նում է, չի լի­նում, մի փոք­րիկ աղ­ջիկ, ո­րը ոչ տուն է ու­նե­նում, ոչ կար­գին հա­գուստ: Նա նույ­նիսկ ծնող­ներ չու­ներ: Չկար մե­կը, ում մոտ կկա­րո­ղա­նար պատս­պար­վել: Չկար մե­կը, ում մոտ կկա­րո­ղա­նար խո­սել ու ար­տաս­վել, վստա­հել նրան: Նա ամեն գի­շեր ստիպ­ված էր լի­նում քնել դրսում ու ա­մեն ան­գամ, ոչ մի կերպ չկա­րո­ղա­նա­լով հար­մար­վել իր գի­շե­րա­յին օ­թևա­նին, փո­խում էր տե­ղը: Ծվա­րում էր պա­տե­րի տակ ու աղ­բա­նոց­նե­րում:

Ու մի օր էլ գտնում է մի հսկա ընկուզենի, որը շատ մեծ էր իրենից թե՛ հա­սա­կով, թե՛ տա­րի­քով: Ընկուզենին սի­րով ըն­դու­նեց նրան իր հսկա ճյու­ղե­րի տակ և ա­պաս­տան տվեց: Աղ­ջի­կը, որ ամ­բողջ օ­րը քայ­լե­լով ու բա­րի մարդ­կանց սպա­սե­լով էր անց­կաց­րել, հի­մա սարսափելի հոգ­նած էր ու ակն­թար­թո­րեն քնեց: Ամ­բողջ գի­շեր ծեր ընկուզենին իր խիտ ճյու­ղե­րի միջից հե­տևեց փոք­րի­կին, փոր­ձեց իր ջեր­մու­թյու­նը հա­ղոր­դել նրան: Ուզում էր, որ նա այդ գի­շեր քներ այնպես ա­նուշ, ինչպես երկար ժամանակ չէր քնել:

Հա­ջորդ օրն աղջիկը, ինքն էլ չգիտեր` ինչու, նո­րից ե­կավ բարի ընկուզենու մոտ: Նա ուզում էր խոսել ընկուզենու հետ, շնորհակալություն հայտնել նրան, բայց այնքան երկար էր լռել, որ չգի­տեր ինչ­պես սկսել: Ու ընկուզենին օգնեց նրան:

Նա տա­րու­բե­րեց ծեր ճյու­ղերն ու հարց­րեց. - Ի՞նչ է քո ա­նու­նը, փոք­րի՛կ աղ­ջիկ:

- Նա­րե, - վա­խե­ցած պա­տաս­խա­նեց աղ­ջի­կը:

- Ես գի­տեմ, որ դու եր­բեք երկ­րորդ օ­րը նույն տե­ղում չես քնում, ին­չու՞ ար­ժա­նա­ցա այս այ­ցե­լու­թյա­նը:

- Ես… ես ուղ­ղա­կի սի­րե­ցի քեզ և ու­զեցի նորից տեսնել, եթե…

- Ի՞նչ ե­թե: Ես շատ ու­րախ եմ, որ եկել ես ինձ մոտ: Ես մե­նակ չեմ մնա, իսկ դու էլ ինձ նման տա­րօ­րի­նակ բա­րե­կամ կու­նե­նաս:

- Չէ՜, չէ՜, դու տա­րօ­րի­նակ չես, դու լավն ես, ես շատ եմ սի­րում քեզ…

- Է՜յ, լսիր, դու ինչ-որ բան կե­րե՞լ ես այ­սօր: - Ա­յո՜, մի բա­րի կին ինձ մի փոք­րիկ կտոր հաց ու կես խնձոր է տվել: Ընկուզենին թափ տվեց ճյու­ղե­րը ու մի քա­նի ընկույզ գցեց աղջ­կա համար:

- Կնե­րես, բայց ես քեզ միայն ընկույզով կա­րող եմ հյու­րա­սի­րել:

- Ան­չափ շնոր­հա­կալ եմ:

- Գի­տե՞ս, ես ման­կուց միշտ մե­նակ եմ ե­ղել, միշտ տե­սել եմ հա­րևանությամբ ա­ճող ընկուզենիներին ու սոճիներին, ո­րոնք փոքր ժա­մա­նակվանից ապ­րել են ի­րենց մայ­րիկ­նե­րի ու հայրիկների հետ: Մին­չև այժմ էլ նրանք ապ­րում են եր­ջա­նիկ ու չեն էլ մտա­ծում, որ այս աշ­խար­հում կան և իմ նման ար­դեն հարյուր քսան տա­րի մե­նակ ապ­րող ընկուզենիներ, ո­րոնք եր­բեք ջեր­մու­թյուն չեն զգա­ցել:

- Ինձ պե՞ս, - ա­սաց աղ­ջի­կը` զգա­լով, որ գտել է իր նման միայ­նակ մե­կին:

- Ո՛չ, դու դեռ կգտնես քեզ հա­մար հա­րա­զատ մե­կին ու հարյուր ան­գամ ա­վե­լի մեծ ջեր­մու­թյուն կստա­նաս նրա­նից: Նա հաս­տատ չի կա­րո­ղա­նա չսի­րել քեզ նման նուրբ ու քնքուշ աղջ­կա:

- Հենց քեզ նմա՞ն… նա ինձ քեզ նմա՞ն կսի­րի: Ես ու­զում եմ գտնել այդ մե­կին, բայց նաև չեմ ու­զում բա­ժան­վել քեզ­նից: Եր­բեք չեմ ու­նե­ցել քեզ պես լավ ըն­կեր: Նրանք երկար զրուցեցին, մինչև աղջիկը մուշ-մուշ քնեց: Ա­ռա­վո­տյան նա նո­րից գնաց քա­ղա­ք շրջե­լու և ե­րե­կո­յան անհամբեր քայլերը ուղղեց դեպի անտառ՝ իր սիրելի ընկերոջը որքան հնարավոր է շուտ տեսնելու և նրան իր արկածները պատմելու հույ­սով: Սակայն, հաս­նե­լով ընկուզենուն, տե­սավ մի բան, ո­րից քարացավ: Ի՞նչը կա­րող էր նրան այդ­քան ցնցել: Կե­սօ­րին, երբ աղ­ջիկն ար­դեն այդ­տեղ չէր, ինչ-որ մարդիկ էին եկել ընկուզենուն տե­սակ­ցու­թյան: Նրանք մի քիչ կանգ­նել էին ընկուզենու մոտ ու… այ­րել նրա ստո­րին մա­սը, հե­տո կտրել էին: Հի­մա լա­ցա­կու­մած աղ­ջի­կը կանգ­նած էր ծեր ընկուզենու կող­քին:

- Ես չեմ ու­զում, որ դու լաց լի­նես և ու­զում եմ, որ միշտ շատ լավ հի­շես, որ ես էլ քեզ եմ շատ-շատ սի­րում, - շշնջաց ընկուզենին: Աղ­ջի­կը հոնգուր-հոնգուր լաց էր լինում: Նա վերցրեց ընկուզենուց մի փոք­րիկ շիվ ու դրեց իր մաշ­ված շո­րի մեջ:

- Ես չեմ ու­զում հան­դի­պել այն մե­կին, որն ինձ այն­քան պի­տի սի­րի: Ես վա­խե­նում եմ, ո­րով­հե­տև նրան էլ մի օր կարող են խլել ինձնից… Ու աղջիկը, ընկուզենու ճյուղը սրտին պինդ սեղմած, արցունքներն աչքերին, հեռացավ…

Չես ուզում, չէ՞, որ հեքիաթն այսքան տխուր վերջանա, փոքրի՛կ: Դու կարող ես գնալ աղջկա հետքերով ու տեսնել, թե ինչ եղավ հետո նրա… և ընկուզենու փոքրիկ շիվի հետ: Պատմի՛ր մեզ հեքիաթի շարունակությունը ու ստացի՛ր նվեր մեր փոքրիկ հերոսուհուց: