Երբ մոտեցանք փայտե տնակին, մեզ ընդառաջ վազեց 4-ամյա աղջնակն ու ժպտալով ասաց. «Մեզ տուն եք սարքե՞լ»: Երբ ասացի` ոչ, աղջնակը` Մարգարիտան, խռովեց ու այնտեղ գտնվելուս ընթացքում այլեւս հետս չխոսեց: Պետրոսյանների բազմազավակ ընտանիքը` հայրն ու մայրը եւ 5 անչափահաս երեխաները, տուն չունեն եւ 10 տարուց ավել է թափառականի կյանքով են ապրում:

Ընտանիքի հայրը` Ժորան, երբ ամուսնացել է ու դուրս է եկել հայրական տնից, մնացել է փողոցում: Նրանք 10 տարի ապրել են Արագածոտնի մարզի Կարին գյուղում` ուրիշին պատկանող գոմում: Երեխաներն այդ գոմում են ծնվել ու տարիներ շարունակ ապրել: Տեսնելով, որ չեն կարողանում ապրել, 2 տարի առաջ ընտանիքով տեղափոխվել են Լեռնային Ղարաբաղ, սակայն այնտեղ էլ պայմանները բավարար չեն եղել ու ստիպված ետ են վերադարձել իրենց նախկին կենցաղին: «Գնացինք Ղարաբաղ, չկարողացանք ապրենք: Ոնց ստեղ էինք ապրում, նույնն էլ ընդեղ էր, լույս չունեինք Ղարաբաղում: Մենք մեր խոդով գնացինք` մտածելով, որ ամեն ինչ լավ կլինի, բայց ավելի վատ էր: Հետո էլ` ծախսը շատ էր: Բանվորություն էի անում, 1-2 ամիս նորմալ վարձատրեցին, բայց ում մոտ աշխատում էի, խանութ ուներ, դրանից հետո էլ ասաց` հեն ա խանութը, քո փողի չափով խանութից ապրանք վերցրու: Ապրանքն էլ այնքան թանկ գներով էին հաշվում, որ իրանց տված փողի հալալ կեսն էր նպատակին ծառայում: Դիտմամբ էին այդպես անում, որ իրենցից կախման մեջ լինեինք ու խանութից պարտքով ապրանք վերցնելով` իրանց պարտք մնայինք»,- «Հետքին» պատմեց Ժորա Պետրոսյանը: 7 հոգանոց ընտանիքն այժմ ապրում է ժամանակավոր տնակում, որն այնքան էլ չի տարբերվում գոմից` տանիքը կաթում է անձրեւների ժամանակ, չկան կոմունալ հարմարություններ: 2 տարեկան Անիի ձեռքերը միջատներն այնպես էին կծել, որ հանգիստ չէր կարողանում նստել, անընդհատ լալիս էր: Տնակի ներսում մեկ մահճակալ կար, փոքրիկ սեղան, կոտրատված բազմոց եւ ձեռքով սարքած 2 փոքր աթոռակ: Այժմ ընտանիքը գոյատեւում է 47.500 դրամ նպաստով: Երեխաների մայրը` Շողակաթն աում է, որ այդ գումարով հազիվ ամիսը գլորում են, ամսվա կեսից էլ պարտքով են ուտելիք վերցնում: «10 տարի գոմում, վատ պայմաններում ենք ապրել: Երբ Ղարաբաղից հետ եկանք, նորից ենք այդտեղ մնացել, բայց տերն ասեց` պիտի դուրս գաք, ես ըտեղ անասուն եմ պահելու: Անցած տարի հունվարին դուրս ենք եկել այդ գոմից: Ապրելու տեղ չունենալով` դիմեցինք Սերժ Սարգսյանին ու հիմա որ այս դոմիկի մեջ ապրում ենք, էլի իրա շնորհիվ է, ինքն է կարգադրել, որ հող ու դոմիկ տան մեզ: Տնակը հատկացրել է մարզպետարանը, իսկ հողը ժամանակավոր հատկացրել է Սասունիկի գյուղապետարանը: Այս տնակը, որտեղ հիմա ապրում ենք, դպրոցի գույքն է եղել: 88-ի երկրաշարժը որ եղավ, տնակներում էինք դաս անում, ու սա որպես դասարան էր ծառայում: Ես ու կինս այս տնակում դաս ենք արել, հիմա էլ, արդեն մեկ տարի է, մեր դասարանում ընտանիքով ապրում ենք»,- պատմում է Ժորան: «Մեզ ասեցին` մեկ ամսվա ընթացքում տնակը կվերանորոգենք, դիմացեք, մինչեւ ձեզ տուն կսարքենք: Հետո մարզպետարանից տեղեկանքներ ուզեցին, տարանք տվեցինք մեր առաջվա մարզպետին` Գաբրիել Գյոզալյանին: Մի երկու շաբաթ առաջ գնացինք մարզպետարան, թազա մարզպետն ասաց` նախկին մարզպետը ձեր համար նախատեսված տունը տվել ա իրա հարազատներին: Մեզ ասաց` սպասեք մինչեւ հոկտեմբերի վերջ, դուք տան մեջ կապրեք: Էլի չեմ հավատում, անընդհատ հույսով են արել ու ոչ մի բան էլ չեն արել: Սերժ Սարգսյանն իրենց ասել էր, որ մեզ լիարժեք օգնեն, բայց ոչ մի բան էլ չարեցին: Հիշում եմ` մարզպետին ասել էր, որ 3 սենյականոց տնակ տան, ապրենք` մինչեւ տուն կտան, բայց մարզպետարանից բերեցին այս տնակը տվեցին: Ասեցին` խմելու ջուր կքաշենք, դա էլ չեն անում: Հիմա 2-3 կիլոմետր հեռավորությունից ենք ջուր բերում, երեխեքս կոտորվում են ջուր կրելով»,- ամուսնու խոսքը լրացրեց Շողակաթը: Արագածոտնի մարզպետ Սարգիս Սահակյանը «Հետքի» հետ զրույցում ասաց, որ այս ընտանիքի խնդիրներին ծանոթ է եւ նախագահականից, իրոք, հրահանգ եղել է Պետրոսյաններին տնով ապահովելու համար: «Պայմանավորվածություն ունենք «Առաջ Հայաստան» բարեգործական հիմնադրամի հետ, որ նրանք տունը սարքեն: Պայմանավորվածությունները դեռ ընթացքի մեջ են: Ինչ վերաբերում է նախկին մարզպետի կողմից Պետրոսյանների համար նախատեսված բնակարանը իր հարազատին հատկացնելուն, ես չեմ կարող լիարժեք պատասխանել ձեր հարցին, քանի որ չգիտեմ այդ մասին»,- ասաց մարզպետը: Ընտանիքի մեծ տղան` Մեսրոպը, 11 տարեկան է: Հիմնականում նրա վրա է ընկած 1-2 կիլոմետր հեռավորությունից ջուր բերելու պարտականությունը: Ջրի հարցն այնքան մեծ խնդիր է Մեսրոպի համար, որ այդ պատճառով հաճախակի է բացակայում դպրոցից, եւ նախկինում գերազանց սովորող տղան այժմ հազիվ է հասցնում դասերը սովորել: Նա դասագիրքը փոխարինել է դույլերով եւ առավոտից երեկո ընտանիքին ջրով ապահովելու հարցով է զբաղված: Ընտանիքի չափահաս անդամները պատմում էին, որ այլեւս հնարավոր չէ տնակում ապրելը, քանի որ միջատները հանգիստ չեն տալիս երեխաներին: Ամբողջ տնակը փայտոջիլի մեջ կորած է: Շողակաթը պատմեց, որ ամեն անգամ անձրեւ գալիս տնակը լցվում է ջրով, սակայն մարզպետարանում գրություն կա, թե իբր «շիֆերի գումար» են հատկացրել: «Որ խեղճ ենք ապրում, երեւի գիտեն հիմար ենք, ոչ մի բան չենք հասկանում»,- ասաց Շողակաթը: Նա պատմեց, որ մի քանի օր առաջ ՀՀ նախագահի նստավայր էին կանչել, ու նամակների բաժնի պետ Անահիտ Ասատրյանը 20 հազար դրամի օգնություն է հատկացրել` ասելով, որ այդ գումարով տնակը վերանորոգեն: «20 հազար դրամով ի՞նչը վերանորոգեմ, ընդամենը 2 մեշոկ ալյուրի փող է»,-ավելացրեց Շողակաթը:

Ընտանիքում սեպտեմբերին կծնվի 6-րդ երեխան: