Գեղարքունիքի մարզի Ճամբարակ քաղաքում պատերի տակ հավաքված տղամարդկանցից փորձեցի հետաքրքրվել, թե ինչու են պարապ նստել եւ ինչպես են ապրում: Հարցս ծիծաղ առաջացրեց նրանց մոտ, քանի որ ճամբարակցիների հիմնական զբաղմունքը պարապությունն է:  «Հոյակապ ենք ապրում, թզբեհ գցելով յոլա ենք գնում: Դժգոհ չենք: Եթե պարապ-սարապ ման ենք գալի, էլ ինչի՞ց դժգոհ ըլնենք: Աշխատանք չկա, որ զբաղվենք, գլուխներս պահենք: Ջահելներն էլ մեզ նման թզբեհ քաշելով ման են գալի: Ես հլա թոշակ ստանում եմ, երիտասարդներն էդ էլ չեն ստանում»,-իր պարապությունն այսպես բացատրեց ճամբարակցի Խաչիկ Սահակյանը: Նրա ասելով` ավելի վատ պայմաններում են հայտնվել երիտասարդները եւ առաջին հերթին պետք է նրանց օգնության ձեռք մեկնել, քանի որ այդ տարիքում պետք է նախաձեռնող լինել, գործեր ձեռնարկել, սակայն հնարավորություն չունենալով` վերջիններս պատերի տակ «թրեւ են գալիս»: «Դե, ջահելներն էլ այս ու այն կողմից մի բան են թռցնում, ընկերության միջոցով մի բան են ձեռնարկում, յոլա են գնում, էլի: Սրա-նրա մոտ աշխատում են, մի 2 կոպեկ բերում ` հաց ու պանիր առնում, ուտում, քնում, էլ ո՞նց պիտի ըլնի նրանց հալը: Այ, ըսենց լավ ապրում ենք»,- ավելացրեց Խաչիկը: Եթե Խաչիկն աշխատունակ է, սակայն պարապ է մնացել եւ աշխատանք չունի, ապա հաշմանդամության սայլակին գամված Վարդան Քեշիշյանն ընդհանրապես չգիտի, թե ինչով լցնի օրը: «Էսօրվա պահով ի՞նչ իրավունքի, ի՞նչ ապրելակերպի մասին եք հարցնում` մի կերպ գոյատեւում ենք, ուրիշ էլ ի՞նչ կա: Պետության կողմից ոչ մի աջակցություն չենք ստանում: Թոշակ ու նպաստ ենք ստանում, էն էլ շատ խղճուկ գումար ա, դրանով ո՞վ կարա ապրի: 11 հազար դրամ թոշակ եմ ստանում, 17 հազար էլ` նպաստ»,- ասաց Վարդանը; Հաշմանդամ են նաեւ նրա կինն ու որդին ու նրանցից ոչ մեկն աշխատանք չունի: «Իրանք էլ են թոշակ ստանում, բայց էլի չնչին գումար ա, չենք էլ կարում ապրենք»,- հավելեց Վարդանը: Վարսենիկ Դանիելյանն ուսուցչուհի է եւ նրան ավելի շատ հետաքրքրում ու մտահոգում էր քաղաքի ընդհանուր առօրյան: Նրա ասելով` Ճամբարակում ապրելը շատ դժվար է, քանի որ աշխատատեղեր չկան: «Շատ լավ երախաներ ունենք, բայց չեն կարողանում բարձրագույն ուսումնական հաստատություններում սովորել: Ճամբարակն արդեն դատարկվում է, իսկ գյուղերի մասին` էլ խոսք չկա: Երիտասարդությունն աշխատանք չունի. բոլորը պարապ են, ով էլ հնարավորություն ունի, Ճամբարակից հեռանում է: Հնարավորություն ունեցողն առանց վարանելու հեռանում է, որովհեեւ այստեղ ո’չ ապագա կա, ո’չ էլ մի պայծառ լույս ենք տեսնում»,- ասաց ուսուցչուհին: Նրա ասելով` առաջին սահմանապահները տեղի բնակիչներն են, բայց քաղաքը դատարկվում է: «Դրա մասին մենք չպետք է մտածենք: Պիտի մտածեն նրանք, ովքեր կոչված են դրա համար: Մի՞թե պաշտոնյաները չեն տեսնում, որ Ճամբարակը դատարկվում է: Ասենք, ինչ պաշտոնիա է գալիս մեր շրջան, որ մի հատ էլ տեսնեն: Ընտրությունից ընտրություն ենք նրանց տեսնում»,- ասաց Վարսենիկ Դանիելյանը: Նշենք, որ Ճամբարակում ժամանցի կենտրոններ չկան: Քաղաքում յուրաքանչյուրն ինքն է իր համար զբաղմունքի միջոց գտնում: Չկան նաեւ հետաքրքրություն առաջացնող վայրեր: Փողոցներն ամայի են ու ցեխով պատված: Գրեթե ամեն մի փողոցով մի առվակ էր հոսում, քանի որ ասֆալտը վաղուց քայքայվել է, իսկ կոյուղաջրերը հոսում են փողոցներով; Ճամբարակի քաղաքապետ Յուրա Ավդալյանը «Հետքի» հետ զրույցում ասաց, որ սահմանամերձ քաղաքում խնդիրները շատ-շատ են ու իրենք չեն կարող տեղական բյուջեով խնդիրներին լուծում տալ: «Եթե մենք խոսում ենք տարածքային համաչափ զարգացման մասին, առաջին հերթին պետք է նկատի ունենանք, որ դա պետք է պետության վերահսկողության ներքո լինի: Սահմանամերձ, լեռնային շրջանում ապրելու համար ոչ միայն երիտասարդության խնդիրները պետք է լուծվեն, այլ ընդհանրապես` այստեղի բնակիչը պետք է իրեն լիարժեք մարդ համարի ապրելու համար: Քանի որ մեր համայնքային բյուջեով հնարավոր չէ գլոբալ խնդիրներ լուծել, դրա համար կառավարությունը պետք է մտածի ու ծրագրեր մշակի սահմանամերձ, լեռնային տարածքներում պռոբլեմային խնդիրները լուծելու համար, որպեսզի բնակչությունը կարողանա տեղում մնալ»,- նշեց Յուրա Ավդալյանը: Քաղաքապետի ասելով` Ճամբարակում որեւէ գործարան կամ աշխատատեղ չկա: Երիտասարդությունը աշխատանք չգտնելով ստիպված զբաղվում է անասնապահությամբ, որն, ըստ համայնքապետի, եկամտաբեր չէ: Թե ճամբարակցիների համար, երբ կբացվի «բարի դուռը», ոչ ոք չգիտի, ու հույս էլ չունեն, որ մի օր իրենց համար «դուռ» կբացվի: