Գրիգոր Ամալյանն անդրադարձել է Մարտի 1-ի, ընտրությունների, հանրահավաքվերի լուսաբանման խնդիրներին «Անչափահասների առողջության, մտավոր և ֆիզիկական զարգացման, դաստիարակության վրա հնարավոր բացաuական ազդեցություն ունեցող հաղորդումների որոշման չափորոշիչներ են. ... բ) պատմական իրողությունների և ներկա իրականության խեղաթյուրված, ոչ համարժեք ներկայացումը»: Այս մասին նշված է Էրոտիկ բնույթի հեռուստառադիոհաղորդումների, սարսափ և ակնհայտ բռնություն պարունակող ֆիլմերի, ինչպես նաև անչափահասների առողջության, մտավոր և ֆիզիկական զարգացման, դաստիարակության վրա հնարավոր բացասական ազդեցություն ունեցող հաղորդումների չափորոշիչների նախագծում: Այսօր կազմակերպված ասուլիսի ժամանակ լրագրողները խնդրի վերաբերյալ հարցեր ուղղեցին Հեռուստատեսության և ռադիոյի ազգային հանձնաժողովի նախագահ Գրիգոր Ամալյանին: Ուզում եմ անդրադառնալ չափորոշիչների 3-րդ խմբի բ) կետին` ներկա իրականության խեղաթյուրված, ոչ համարժեք ներկայացումը: Պաշտոնական փաստաթղթերով ապացուցված է, որ Մարտի 1-20-ը հանրությանը կեղծ և քրեորեն պատժելի տեղեկատվություն է մատուցվել: Ձեր կարծիքով` ո՞վ և ի՞նչ պատասխանատվություն պետք է կրի: Ո՞ւմ կողմից` Ձե՞ր: Ո՞ւմ կողմից է մատուցվել կեղծ տեղեկատվություն: Հեռուստաընկերությունների կողմից: Բոլո՞ր հեռուստաընկերությունների կողմից: Ես տարօրինակաբար տեսնում եմ այստեղ բազմաթիվ հեռուստաընկերությունների ներկայացուցիչների: Լուռ համաձայնությո՞ւնն է ձեր, որ հեռուստաընկերությունները կեղծ տեղեկատվություն էին ներկայացնում ինչ-որ դեպքերի մասին: Լավ, ես հիմա գամ կոնկրետ հարցին` վերանալով Ձեր բերած օրինակից: Ես ասացի, որ դա պաշտոնական փաստաթղթերով ապացուցված է: Ո՞ր պաշտոնական փաստաթղերի մասին է խոսքը: Մարտի 1-ին վերաբերող բոլոր հանձնաժողովների զեկույցներում, Օմբուդսմենի զեկույցում ներկայացված է, որ ոստիկանները գնացել են ոչ թե խուզարկության, այլ, ասենք, մարդկանց ցրելու: Իսկ հեռուստաընկերությունները այդ օրերին այլ բան էին մատուցում: Գիտե՞ք ինչ, օրինակ, որևէ հասարակական կազմակերպություն կարող է ասել. «Ես պաշտոնապես իմ անունից հայտարարում եմ սա»: Օմբուդսմենը հասարակական կազմակերպություն չէ: Օմբուդսմենը ևս կարող է արտահայտել իր տեսակետը, բայց պաշտոնական փաստաթղթերի և տեսակետների ցանկը այնքան մեծ է, ես կուզեի, կներեք, շատ ավելի լուրջ պաշտոնական որևէ մի փաստաթղթի անվանում բերեիք: Վատագույն դեպքում գոնե բերեիք միջազգային համագործակցության լուրջ մի ատյանի մի փաստաթուղթ: Հիմա գանք Ձեր խնդրին: Իրոք հարց է ծագում` իսկ անհրաժեշտություն կա՞ր,  ի՞նչ կարիք կար անդրադառնալ նաև ներկա իրականությանը (պատմականը այսպես թե այնպես ինչ-որ ձևով հասկանում ենք, որովհետև դա կարևորագույն բաղադրիչ է մեր ապագա քաղաքացու ձևավորման համար): Նախ, ասեմ, որ ներկա իրականության անդրադարձը այս կոնտեքստում չէր, թե ով որտեղ ինչ է արել: Դուք բոլորդ ձեր երեխաների դաստիարակման, աշխարհընկալման ձևավորման պրոցեսում ներառում եք մի քանի բաներ: Դրանք գիտելիքներն են, դա ընտանեկան դաստիարակությունն է, որը երեխային փորձում է ուղղորդել և աշխարհընկալման իմաստով և մյուս կողմից, կազմակերպել իր հարաբերությունները ռեալ իրողության հետ, Դա նաև դպրոցական դաստիրակությունն է: Եվ մյուս կողմից, սիրաշահեմ նաև մեր լրատվամիջոցներին, որոնք ազդեցության լուրջ միջոց են նաև, որովհետև մենք ամեն անգամ անգամ խոսում ենք լրատվական, տեղեկատվական կարևորության մասին, և մյուս կողմից ցույց ենք տալիս բացառապես հայկական իրողություններից դուրս մի աշխարհ` կրիմինալ մի աշխարհ, որը նույնիսկ 30-ական թվերի իտալական կամ ամերիկյան իրականության հետ որևէ առնչություն չունի: Եթե հեռուստաընկերություններից մեկը, հանրահավաքը լուսաբանելիս, ասենք, ներկայացնում է, որ 50 հզ. մարդ կա, իսկ իրականում` ոստիկանության տվյալներով` 5 հզ. մարդ կա, իրականությունը խեղված ներկայացնելու համար հնարավո՞ր է, որ 3 անգամ գրավոր նկատողություն արվի, ու կասեցվի այդ հեռուստաընկերության գործունությունը: Ես հետևում եմ ձեր բոլոր լրատվամիջոցների ներկայացրած թվերին և մյուս թվերին, և մյուս կողմից, ինքս վիզուալ նայում եմ` ինչ եմ տեսնում քաղաքում: Լավ, մեկ ուրիշ օրինակ բերեմ, պրն. Ամալյան: Ես գնացել եմ քվեարկության, ընտրատեղամասում բռնություն եմ տեսել, զայրացած եկել եմ, տանը երեխային ասում եմ. «Վայ, այս ինչ վատ էր»: Հետո երեխաս նայում է հեռուստատեսության հաղորդումները, որոնց ժամանակ ասում են. «Ամեն ինչ խաղաղ էր, ոչինչ չկար»: Այդ դեպքում իրողությունը խեղթյուրվա՞ծ է, թե՞ ոչ: Եթե դուք որևէ տեղամասում որևէ եզակի դեպք ես տեսել, այսինքն` դու այդտեղից ուզում ես ընդհանրացում անել ամբողջ գործընթացների վրա՞: Այսինքն` կարո՞ղ ես բերել մի օրինակ, որ ես հավատամ, որ դու ինչ-որ բարձր կետում նստել էիր, ու այդ բարձր կետից տեսնում էիր բոլոր տեղամասերը: Կարծում եմ` հասկանալի դարձավ` ինչ նկատի ունեինք մենք: Երբ դուք խոսում ենք առանձին վերցված, եզակի` այս դեպքը, այս դեպքը, այս դեպքը, այդ դեպքերի նկարագրությունից ևս ոչ մեկը, առանձին վերցված, ներկա իրականության պատկերի ստեղծման փորձ չէ: Երբ մենք խոսում ենք ներկա իրականության պատկերի ձևավորման մասին, մենք գործ ունենք գեղարվեստական երկի, հաղորդման կամ ստեղծագործության մասին, որը փորձում է ներկայացնել Հայաստանն ամբողջությամբ, այսօրվա օրերում: Պետք չէ բերել եզակի այդ մի դեպքը: Եզակի չեմ բերում: Պարզապես ուզում ենք հասկանալ` դա ստեղծագործական, գրական հաղորդումներին, ֆիլմերի՞ն է վերաբերում, թե՞ նաև լրատվական հաղորդումներին: Դա էլ հստակեցրեք: Եթե դուք լավ նայեիք, օրենքի մեջ հստակ գրված էր` որ պահանջները հստակ վերաբերվում էին ֆիլմերին, և որ պահանջները վերաբերվում էին հաղորդումներին: Այսինքն` ձեր հարցը դուրս կգար: Քանի որ անընդհատ նշում էիք, որ այս չափորոշիչները ժամանակային առումով վերաբերում են այն հաղորդումներին, որոնք 00:00-ից հետո պիտի ցուցադրվեն, հարց է առաջանում` արդյոք պատմական իրողություններն ու ներկա իրականությունը կարելի՞ է խեղաթյուրված ներկայացնել 00:00-ից հետո, իսկ 00:00-ից առաջ` չի՞ կարելի: 00:00-ից հետո, կարծում եմ, որ կարելի է, որովհետև 00:00-ից հետո քո հեռուստալսարանը արդեն չափահաս և ձևավորված մարդիկ են, որոնք շատ լավ կարող են տարբերել` սա՞ է իրենց իրականությունը, թե՞ ոչ: Այսինքն` այսօր բացառապես խնդիրը հետևյալն է` այն տարիքը, որը մանկավարժական տեսակետից խոցելի է իր քննականությամբ, իր վերլուծականությամբ, և կարող է ավելի տպավորիչ դառնալ: Բնականաբար, 00:00-ից հետո թերևս կարելի էր ցույց տալ չափահասներին: Չափահասներն իրենք լավ գիտեն` իրենք ապրում եմ, ենթադրենք, այլմոլորակայինների հետ համատեղ մի երկրում, թե՞ իրենք ապրում են իրենց պես մարդկանց հետ, այդ այլմոլորակայիններն էլ ստեղծագործական հնարք են: